Δημοψήφισμα λοιπόν, αυτή την Κυριακή. Ο κόσμος βγήκε στους δρόμους και έψαχνε τα ΑΤΜ σαν να πωλούσαν εισιτήρια για το αγαπημένο του συγκρότημα που θα εμφανιζόταν πρώτη και τελευταία φορά στην Ελλάδα. Από αύριο κλειστές οι τράπεζες και στη συνέχεια οι αναλήψεις θα περιορίζονται σε πενήντα εξήντα ευρώ τη μέρα. Φαντάζομαι αυτό βέβαια απασχολεί όσους έβγαζαν περισσότερα λεφτά από τόσα τη μέρα. Εμένα διόλου με απασχολεί, έχω 2 μήνες να πληρωθώ και ζω με δανεικά. Και είμαι και από τους τυχερούς που έχει δουλειά και ένα εισόδημα. Ένα κλίμα πανικού και τρομοκρατίας καλλιεργείται, ο κόσμος δεν ξέρει τι να κάνει, ποια θέση να πάρει. Που θα μπορούσε να στραφεί. Η κυβέρνηση του ζητάει πίστη και ένα μεγάλο ΟΧΙ, οι υπόλοιποι του ζητάνε οπισθοδρόμηση, την ουρά κάτω από τα σκέλια και ένα μεγάλο ΝΑΙ.
Το έργο το πριν το έχει δει, δεν του αρέσει, αλλά το ξέρει. Η αβεβαιότητα κρύβει μεγάλο φόβο. Πως να εμπιστευτούμε κάτι που δεν το ξέρουμε, πως όλα θα πάνε καλά. Ίσως να κάνουμε λιγάκι ακόμη υπομονή και να αντέξουμε μερικά οδυνηρά μέτρα ακόμη και με κάποιο μαγικό τρόπο να φτιάξουν όλα. Η να μην φτιάξουν αρκεί να μείνουν εκεί που είναι. Εκεί που τα ξέρουμε. Αυτές είναι πάνω-κάτω οι σκέψεις που επικρατούν στο μυαλό πολλών. Τα ΜΜΕ δίνουν κι αυτά ένα χέρι βοηθείας μιλώντας για "καταστροφή" αν η χώρα πει ΟΧΙ. Ο Σ. Θοδωράκης μίλησε συγκεκριμένα για μια νέα "μικρασιατική καταστροφή". Είναι πραγματικά τραγικό να διαβάζεις τέτοια πράγματα από ανθρώπους που κατέχουν πολιτική παρουσία στη βουλή και εκπροσωπούν ένα μερίδιο του κόσμου.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πώς θα κυλήσει μια ενδεχόμενη πορεία εκτός ευρώ. Κανείς δεν ξέρει τίποτα για το μέλλον και αυτό είναι βέβαιο σε όλους τους τομείς της ζωής του καθενός μας. Γιατί λοιπόν να διαφέρει και σε αυτό το κομμάτι; Πως ένας άνθρωπος παίρνει αποφάσεις για τη ζωή του; Με ποιους γνώμονες; Υπάρχουν πολλοί τρόποι να το κάνει κάποιος αυτό, και αν πέσουμε στην παγίδα του σωστού και του λάθους τότε δεν θα ξεφύγουμε ποτέ, παρά μόνο θα μείνουμε και εμείς στα παράθυρα κάποιου καναλιού να φιλοσοφούμε επ' άπειρον.
Αντ' αυτού ας κάτσει ο καθένας μας να αναλογιστεί τι θέλει από τη ζωή του. Τι θέλει γι' αυτόν. Θέλει να έχει έναν Ευρωπαίο να του ορίζει πόσο θα τρώει, πόσο θα κοιμάται, πόσα θα ξοδεύει και πότε και που; Θέλει να έχει ένα Ευρωπαϊκό λόμπι να τον ανταμείβει σαν αυταρχικός πατέρας κάθε φορά που κάνει κάτι σύμφωνα με τα δικά του "σωστά" και να τον τιμωρεί κάθε φορά που "παρεκτρέπεται"; Θέλει να βλέπει το μισθό του να πέφτει ξανά και ξανά, να βλέπει τη σύνταξη της γιαγιάς του να μειώνεται, να βλέπει να του ζητάνε πιο πολλά απ' όσα βγάζει για φόρους; Θέλει να ελπίζει πως μέσα από αυτό το ρομποτικό πρόγραμμα, που δεν είναι φτιαγμένο για να απευθύνεται σε ανθρώπους αλλά σε μηχανές, μια μέρα όλα θα πάνε καλά; Τότε ας πάει στην κάλπη με καθαρή συνείδηση και ας ψηφίζει ΝΑΙ.
Αν απ' την άλλη, θέλει να ζήσει μια ζωή ανθρώπινη, ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πως δεν θα μπορεί να αγοράζει το τελευταίο smartphone της αγοράς, πως δεν θα μπορεί να καταναλώνει συνέχεια και να νιώθει μια μόνιμη ασφάλεια που του προσφέρει η υποταγή του σε έναν αφέντη-πατέρα, μα θα μπορεί να ξαναχτίστει τα δεδομένα μιας χώρας που έχει ξεστρατίσει εδώ και χρόνια από το δρόμο της, και με πολύ κόπο και δουλειά, τόσο σε προσωπικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο, να ξαναχτίσει ένα μέλλον που θα μπορεί αν μη τι άλλο να το χαίρεται και να τον κάνει να νιώθει πάλι άνθρωπος. Αν θέλει να νιώσει πάλι περήφανος για τον εαυτό του και να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, να κάνει μια προσπάθεια να δώσει λίγο φως στις μέρες του και να κοιμάται ήσυχος τα βράδια ξέροντας πως μπορεί να μην έχει όλες τις καπιταλιστικές ανέσεις του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού λόμπι, αλλά θα έχει τουλάχιστον μια ανθρώπινη ζωή που θα σέβεται τους βασικούς κανόνες της ανθρωπιστικής κοινωνίας που λέμε πως έχουμε, τότε να πάει να ψηφίσει ΟΧΙ.
Να μάθουμε επιτέλους σε ποιά κοινωνία ζούμε. Γιατί πολλοί έχουν μια άποψη για την Ελλάδα, αλλά η Ελλάδα δεν είναι ένα, η Ελλάδα είναι πολλά. Και στη Δημοκρατία που αποφασίσαμε να έχουμε, οι γνώμη της πλειοψηφίας υπερισχύει. Όμως είναι επιτακτική ανάγκη να πάνε όλοι να ψηφίσουν. Εδώ δεν μιλάμε για εκλογές, μιλάμε για την απόλυτη άσκηση της δημοκρατίας. Ένα ξεκάθαρο ερώτημα από την κυβέρνηση που έχει οριστεί προς όλους. "Θέλετε το πακέτο που μας δίνουν ή όχι;" Το τι θα σου τάξουν για μετά, για μένα λίγη σημασία έχει. Γιατί ούτε αυτοί ξέρουν. Κανείς δεν ξέρει. Υποθέσεις μπορούν να κάνουν αλλά λίγο νόημα θα είχε, αφού μόνο υποθέσεις θα είναι. Για μένα είναι ξεκάθαρο πως άσχετα με το τι θέλει να ψηφίσει ο καθένας, έχει υποχρέωση να πάει.
Εγώ προσωπικά έχω βαρεθεί να ζω σε μια κοινωνία που με θέλει κλειστό στο σπίτι μου, να φοβάμαι για τα 800 ευρώ που παίρνω και που ίσως θα παίρνω για όσο θα είμαι καλό παιδί. Να πρέπει να νιώθω τύψεις που δεν με καλύπτουν, πως πιστεύω πως αξίζω παραπάνω. Πιστεύω πως έχω αξία και πως μπορώ να την διεκδικήσω και να χτίσω κάτι καλύτερο από αυτό για μένα. Αν η Ελλάδα αποφανθεί ΝΑΙ θα το σεβαστώ παρ' όλο που δεν είναι το πιστεύω μου. Και θα βρω τον τρόπο μου να ζω μέσα στο θέατρο του παραλόγου. Δεν με νοιάζει για ποιο λόγο θα βγει ΝΑΙ, αν φταίει η προπαγάνδα ή ο φόβος ή οτιδήποτε, όλοι αυτοί είναι παράμετροι της ζωής και του ανθρώπου δεν είναι ξεχωριστά φαινόμενα. Αν ο κόσμος δεν μπορεί να ξεχωρίσει τη προπαγάνδα από την είδηση τότε ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι για τον εαυτό του. Αν ο κόσμος είναι ηλίθιος ή συμπεριφέρεται ηλίθια λόγου του φόβου του, λίγη σημασία έχει.
Αλλά χαίρομαι που επιτέλους μια κυβέρνηση αποφάσισε να θέσει το θέμα στο λαό, είναι κάτι που το ζητούσα πολύ καιρό τώρα. Παρ' όλο που δεν τους ψήφισα. Η ζωή θέλει πίστη. Πίστη στις δυνάμεις μας. Πίστη σε ένα καλύτερο αύριο και αγώνα για να το κατακτήσουμε. Καθημερινό αγώνα. Μα πάνω απ' όλα θέλει πίστη.
Καλό μας βράδυ.
