Και ποιός να σου πει;

Και ποιός να σου χε πει, ότι θα ζούσες έτσι;

και ποιός να σου πει πως τα χρόνια θα περνούσαν

τόσο αργά μα στο τέλος τόσο γρήγορα.

Ποιός να σου το χε πει πως θα αγαπούσες κούφιες καρδιές

και θα γυρνούσες με ένα άδειο μπουκάλι αγκαλιά, τα ξημερώματα.

Ποιός να σου το χε πει πως τα σύννεφα δεν θα έφευγαν, μονάχα θα παιζαν

μαζί σου όπως ο λύκος με το αρνί.

Ποιός να σου το χε πει πως όσα ξέχασες θα θυμηθείς

και θα τα θέλεις πίσω.

Όλα όσα κάποτε έβρισκες ανεπαρκή, απόψε θα γεμίζουν τις

παραπονεμένες σκέψεις σου.

Και θα πιάνεις τον εαυτό σου κοιμησμένο πάνω σ΄ ένα μαγικό χαλί

να προσπαθεί με το μυαλό του να τ' οδηγήσει πίσω.

Ποιός να σου το λεγε πως εσύ δεν θα έβρισκες πατρίδα για τα πόδια σου

στέγη για το κορμί σου

και καρδιά για το προσκεφάλι σου.

Πολλοί σε είπανε χαζό και παιδικό.

μερικοί επικίνδυνα ρομαντικό.

Κάποιοι άλλοι σε είπανε αφελή, μαλάκα και αδύναμο.

Και ένας σε είπε μάγκα.

Μα και τι ξέρουν όλοι αυτοί;

αφού, όλοι είμαστε ένα μάτσο τούβλα.