Felisberto Hernandez - Ο συγγραφέας που δεν αναγνωρίστηκε ποτέ

Πρόσφατα μεταφράστηκαν στα ελληνικά (εκδόσεις Μεταίχμιο) για πρώτη φορά, διηγήματα του Felisberto Hernandez. Ακόμη πιο πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το εν λόγω βιβλίο, με τίτλο «Κανείς δεν άναβε τα φώτα», το οποίο και δεν γνώριζα, τόσο αυτό όσο και τον συγγραφέα του. Μου ήταν όμως αρκετό όταν στο οπισθόφυλλο διάβασα τον Marquez να δηλώνει πως ποτέ δεν θα ήταν ο συγγραφέας που είναι, αν δεν είχε διαβάσει τον Hernandez. Τα λόγια του Marquez για μένα έχουν ιδιαίτερη αξία οπότε και αυτό το βιβλίο απέκτησε σημασία πριν καν ανοίξω το εξώφυλλο. Καθώς διάβασα τα πρώτα διηγήματα κατάλαβα πως έχω να κάνω με έναν συγγραφέα που πραγματικά έγραφε χωρίς κανένα περιορισμό, χωρίς ωραιοπρεπισμούς, με το δικό του προσωπικό στυλ, έγραφε απλά για να πει όσα σκεφτόταν. Τα διηγήματά του, πάντα πρώτου προσώπου, κρύβουν τα πρώιμα στάδια του «φανταστικού ρεαλισμού», πάνω στα οποία πάτησε ο Marquez για να γράψει για τους δικούς του κόσμους. Ο Φελισμπέρτο όμως, όπως τον προσφωνούσαν λόγω του χαρακτηριστικού ονόματός του, δεν επινόησε κανέναν κόσμο, δούλευε στην δική του οπτική πραγμτικότητα, όσο τρελή κι αν τη φανταζόταν. Γί´ αυτόν ο κόσμος, ήταν ο δικός μας κι οι άνθρωποι οι ίδιοι που τον κατοικούν και τώρα. Αυτούς περιέγραφε, με αυτούς ασχολιόταν, τους πιο γραφικούς κι αλλόκοτους που είχε γνωρίσει. Οι ιστορίες του θαμπές, χωρίς χαρακτηρισικές τοποθεσίες, ονόματα και ημερομηνίες θα μπορούσαν να έχουν συμβεί στον καθένα, η γραφή του απαλή και απολαυστική, περιγράφει με λίγες λέξεις, προσφέροντας πολλά συναισθήματα και σκέψεις.
Αυτός ο άσημος διηγηματογράφος από την Ουρουγουάη, ήταν αυτοδίδακτος πιανίστας που έβγαζε το ψωμί του παίζοντας σε ταινίες βουνού κινηματογράφου, ενώ είχε επινοήσει ένα δικό του σύστημα στενογραφίας, το οποίο δεν έχει καταφέρει να ερμηνεύσει κανείς, όντας πολύ προσωπικό, με αποτέλεσμα πολλά από τα χειρόγραφα που ανακαλύφθηκαν μετά το θάνατό του, να μην έχουν αποκρυπτογραφηθεί ποτέ. Πιστεύω πως αξίζει να διαβάστει, έχει πολλά να προσφέρει η οπτική του, τόσο σε λογοτέχνες όσο και σε κάθε άνθρωπο.




«Δεν πιστεύω πως πρέπει να γράφω μονάχα για όσα ξέρω, μα και για όλα τα υπόλοιπα.»
Felisberto Hernandez

-κύριος Καρπούζης.

Μια μικρή ιστορία του κόσμου

Το βιβλίο αυτό έπεσε στα χέρια μου τυχαία, όσο τυχαία μπορεί να πέσει ένα βιβλίο στα χέρια σου, στην αγγλική έκδοση. Η πρωτότυπη, στα Γερμανικά με τίτλο «Eine kurze Weltgeschichte für junge Leser» γράφτηκε το 1935 στη Βιέννη απο τον Ernst Gombrich, έναν Αυστριακό και αργότερα βρετανό υπήκοο που είναι ιδιαίτερα γνωστός στους φοιτητές αρχιτεκτονικής που έχουν περάσει πονεμένες εξεταστικές να προσπαθόυν τελευταία στιγμή να αποστηθίσουν τα αμέτρητα κεφάλαια απο το «Το Χρονικό της Τέχνης», το διασημότερο έργο και αριστούργημά του. Αν και προηγήθηκε χρονικά η «Μικρή ιστορία του κόσμου» μόλις πριν λίγα χρόνια μεταφράστηκε στα ελληνικά, αλλά εγώ δεν την είχα δει γιατί όπως προείπα, είχα την αγγλική.
Όντας θετικά προκατειλημένος με το Χρονικό, που ήταν το καλύτερο βιβλίο που διδάχθηκα και το μόνο ίσως που αφιέρωσα χρόνο να διαβάσω σε αυτά τα εφτά χρόνια φοιτητικής ζωής (βλ. κρεπάλη) άρχισα να το καταβροχθίζω, σαν μικρό παιδί που αποκτά ξαφνικά σε ένα μαγικό κουτί, όλα τα μυστικά του κόσμου.
Μόλις το άνοιξα ήμουν σίγουρος πως θα είναι αντικειμενικό, περιεκτικό και ευκολοδιάβαστο. Ήταν ακριβώς αυτό. Δεν είμαι απο αυτούς τους ανθρώπους που τα πήγαιναν καλα με την ιστορία, μόνο στην 3η λυκείου είχα αποστηθίσει ένα βιβλίο γεμάτο εκνευριστικά πανομοιότυπες ημερομηνίες, τοπωνύμια-γλωσσοδέτες και σωρίες από ονόματα, μα η ραμ φούλαρε και μετά το reset του καλοκαιριού τα άφησα όλα στις παραλίες μαζί με τα φύκια, την άμμο και τις μέλισσες. Μετά την τρίτη ολονυκτία τεκίλας δεν ήμουν σίγουρος αν η δικτατορία του Μεταξά μιλούσε για κάποιο εμπορικό μονοπώλειο κονιάκ. Έτσι δεν μπορώ να κρίνω τις επιλογές των κεφαλαίων του.
Έτσι θα μου πεις σχολαστικέ αναγνώστη, πως κρίνεις ποια είναι τα σημαντικότερα σημεία της ιστορίας του κόσμου και πως τα χωράς σε 349 σελίδες ή και λιγότερες αν βγάλεις περιεχόμενα, εισαγωγές, άδειες σελίδες και προλόγους; Η αλήθεια είναι πως αφενός δεν τα χωράς και αφετέρου δεν σε νοιάζει. Αν θες λεπτομέρειες πιάσε μια εγκυκλοπέδια ή εκτύπωσε την Wikipedia σε Α4. Δεν ήταν αυτή η πρόθεση του συγγραφέα.
Ο Gombrich δεν ήταν ιστορικός και δεν κρατούσε χιλίαδες χειρόγραφες σημειώσεις σε ένα μικρό δωμάτιο στο υπόγειό του, για κάθε τι σημαντικό ή ασήμαντο. Όλα ξεκίνησαν όταν διάβασε ένα χειρόγραφο για την παγκόσμια ιστορία, που είχε υπό έκδοση ο τότε φίλος και μετέπειτα εκδότης του, Walter Neurath (μετέπειτα ιδρυτής του εκδοτικού κολοσσού Thames & Hudson) και του δήλωσε απογοητευμένος πως, ακόμη κι ο ίδιος θα μπορούσε να το γράψει καλύτερα. Εκείνος του απάντησε: κάντο! Κι έτσι έγραψε ένα δοκιμαστικό κεφάλαιο για την εποχή των ιπποτών. Στο απλοικό -παιδικό θα έλεγε κάποιος- ύφος του βιβλίου καθοριστικό ρόλο έπαιξε η τότε αλληλογραφία του με την μικρή κόρη φίλων του, που του έγραφε απο περιέργεια να μάθει τι έκανε. Στην προσπάθεια να της εξηγήσει το έργο του, βρήκε χαρά πλάθοντας εκφράσεις με λέξεις κατανοητές για πράγματα που συνήθως ήταν δυσνόητα γραμμένα. «Τα βιβλία ιστορίας απευθύνονται σε παιδιά, δεν υπάρχει λόγος να είναι γραμμένα πολύπλοκα, πομπώδη, ο στόχος είναι να κυλάει ευχάριστα η ιστορία και να μένει με ευκολία στο ανθρώπινο μυαλό.» Μια άποψη που δεν συμμερίζονται πολλοί συγγραφείς τόσο της εποχής του, όσο και τις μετέπειτα που θεωρούν το περιεχόμενο και το ύφος λιγότερο δηκτικό της αξίας τους, απ´ τις λέξεις που το πρεσβεύουν.
Ο Neurath ενθουσιάστηκε με το δείγμα και του έδωσε έξι βδομάδες προθεσμία να το τελείωσει. Πεισματάρης και επίμονος αποφάσισε να γράφει ένα κεφάλαιο κάθε μέρα, εκτός της Κυριακής την οποία αφιέρωνε στο να πηγαίνει περιπάτους με τη γυναίκα του, όπου και της διάβαζε όσα είχε μάθει και γράψει την εβδομάδα. Αυτή η επανάληψη και ανάγνωση των γραπτών του, μαζί με τις αμέτρητες και πολύωρες επισκέψεις σε δημοτικές βιβλιοθήκες και την διαρκή επικοινωνία του με φίλους και συγγενείς του χώρου, τον βοήθησε να δομήσει γρηγορότερα και καλύτερα το έργο, φτιάχνοντας εμπρόθεσμα ένα χειρόγραφο που αμέσως κέρδισε την καρδία του εκδότη του.
Επιτυχία ήρθε με την πρώτη έκδοση και το βιβλίο μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες (αν και την αγγλική την ανέλαβε προσωπικά ο ίδιος με την βοήθεια μιας μεταφράστριας που αργότερα, όταν εκείνος απεβίωσε, ανέλαβε να το ολοκληρώσει) και κατέκτησε τις καρδιές μικρών και μεγάλων, με τρανή εξαίρεση τους -πάντα κακούς- Ναζί, που απαγόρευσαν την κυκλοφορία του, αφού το θεώρησαν πολύ πασιφιστικό για τα γούστα τους. Go figure. Το σημαντικό ήταν πως απέσπασε τις καλύτερες κριτικές χωρίς ποτέ να έρθει σε αντιπαράθεση με άλλους ιστορικούς ή με τα επίσημα βιβλία ιστορίας που διδάσκονταν την εποχή εκείνη στα σχολεία. Ένα ακόμη τρανό σημάδι για την ποιότητα του περιεχομένου. Ο ίδιος δήλωνε επί του θέματος:

«Θα ήθελα να δώσω έμφαση στο ότι αυτό το βιβλίο δεν το θεωρώ, ούτε ποτέ το θεώρησα, ως αντικαταστάτη των τωρινών βιβλίων ιστορίας που χρησιμοποιούνται στα σχολεία, αφού αυτά υπηρετούν έναν τελείως διαφορετικό σκοπό. Θα ήθελα οι αναγνώστες μου να χαλαρώσουν και να ακολουθήσουν την ιστορία χωρίς να σημειώνουν ονόματα και ημερομηνίες. Τους υπόσχομαι πως δεν θα τους εξετάσω σε αυτά.»

Κι είναι απ' την πραγματική αγάπη που πηγάζει αυτή η δημιουργία. Η αγάπη για την γνώση, για την ιστορία, όπως ένα παραμύθι, έτσι κι αυτή ξεκινάει με το «μια φορά κι έναν καιρό.




-παραθέτω το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου, γραμμένο στα αγγλικά-

Once upon a time...


All stories begin with 'Once upon a time.' And that's just what this story is all about: what happened, once upon a time. Once you were so small that, even standing on tiptoes, you could barely reach your mother's hand. Do you remember? Your own history might begin like this: 'Once upon a time there was a small boy' — or a small girl — 'and that small boy was me.' But before that you were a baby in a cradle. You won't remember that, but you know it’s true. Your father and mother were also small once, and so was your grandfather, and your grandmother, a much longer time ago, but you know that too. After all, we say: 'They are old.' But they too had grandfathers and grandmothers, and they, too, could say: 'Once upon a time'. And so it goes on, further and further back. Behind every 'Once upon a time' there is always another. Have you ever tried standing between two mirrors? You should. You will see a great long line of shiny mirrors, each one smaller than the one before, stretching away into the distance, getting fainter and fainter, so that you never see the last. But even when you can't see them any more, the mirrors still go on. They are there, and you know it.

And that's how it is with 'Once upon a time'. We can’t see where it ends. Grandfather's grandfather's grandfather's grandfather... it makes your head spin. But say it again, slowly, and in the end you'll be able to imagine it. Then add one more. That gets us quickly back into the past, and from there into the distant past. But you will never reach the beginning, because behind every beginning there’s always another 'Once upon a time'.

It's like a bottomless well. Does all this looking down make you dizzy? It does me. So let's light a scrap of paper, and drop it down into that well. It will fall slowly, deeper and deeper. And as it burns it will light up the sides of the well. Can you see it? It's going down and down. Now it's so far down it's like a tiny star in the dark depths. It's getting smaller and smaller... and now it's gone.

Our memory is like that burning scrap of paper. We use it to light up the past. First of all our own, and then we ask old people to tell us what they remember. After that we look for letters written by people who are already dead. And in this way we light our way back. There are buildings that are just for storing old scraps of paper that people once wrote on — they are called archives. In them you can find letters written hundreds of years ago. In an archive, I once found a letter which just said: 'Dear Mummy, Yesterday we ate some lovely truffles, love from William.' William was a little Italian prince who lived four hundred years ago. Truffles are a special sort of mushroom.

But we only catch glimpses, because our light is now falling faster and faster: a thousand years... five thousand years... ten thousand years. Even in those days there were children who liked good things to eat. But they couldn't yet write letters. Twenty thousand... fifty thousand... and even then people said, as we do, 'Once upon a time'. Now our memory-light is getting very small... and now it's gone. And yet we know that it goes on much further, to a time long, long ago, before there were any people and when our mountains didn't look as they do today. Some of them were bigger, but as the rain poured down it slowly turned them into hills. Others weren't there at all. They grew up gradually, out of the sea, over millions and millions of years.

But even before the mountains there were animals, quite different from those of today. They were huge and looked rather like dragons. And how do we know that? We sometimes find their bones, deep in the ground. When I was a schoolboy in Vienna I used to visit the Natural History Museum, where I loved to gaze at the great skeleton of a creature called a Diplodocus. An odd name, Diplodocus. But an even odder creature. It wouldn’t fit into a room at home — or even two, for that matter. It was as tall as a very tall tree, and its tail was half as long as a football pitch. What a tremendous noise it must have made, as it munched its way through the primeval forest!

But we still haven't reached the beginning. It all goes back much further — thousands of millions of years. That's easy enough to say, but stop and think for a moment. Do you know how long one second is? It's as long as counting: one, two, three. And how about a thousand million seconds? That's thirty-two years! Now, try to imagine a thousand million years! At that time there were no large animals, just creatures like snails and worms. And before then there weren't even any plants. The whole earth was a 'formless void'. There was nothing. Not a tree, not a bush, not a blade of grass, not a flower, nothing green. Just barren desert rocks and the sea. An empty sea: no fish, no seashells, not even any seaweed. But if you listen to the waves, what do they say? 'Once upon a time...' Once the earth was perhaps no more than a swirling cloud of gas and dust, like those other, far bigger ones we can see today through our telescopes. For billions and trillions of years, without rocks, without water and without life, that swirling cloud of gas and dust made rings around the sun. And before that? Before that, not even the sun, our good old sun, was there. Only weird and amazing giant stars and smaller heavenly bodies, whirling among the gas clouds in an infinite, infinite universe.

'Once upon a time' — but now all this peering down into the past is making me feel dizzy again. Quick! Let's get back to the sun, to earth, to the beautiful sea, to plants and snails and dinosaurs, to our mountains, and, last of all, to human beings. It's a bit like coming home, isn't it? And just so that 'Once upon a time' doesn't keep dragging us back down into that bottomless well, from now on we'll always shout: 'Stop! When did that happen?'

And if we also ask, 'And how exactly did that happen?' we will be asking about history. Not just a story, but our story, the story that we call the history of the world. Shall we begin?

Reprinted with permission from 'A Little History of the World' by E. H. Gombrich (Yale University Press, 2005). English translation copyright © 2005 by Caroline Mustill.

-κύριος Καρπούζης. Αναρτήθηκε από το iPad.

Trojan horse

Η Ελλάδα λέει οδηγείται σε «επιλεκτική χρεοκοπία». Καθώς αναρωτιόμουν από ποιους επιλέχθηκε και πότε μας ρώτησαν τι πιστεύουμε εμείς, ο λαός, μου ήρθε στο μυαλό η Τροία. Όχι ακριβώς δηλαδή, αλλά τα λεγόμενα Trojan horses.
Εμπνευσμένα απ´ την εξίσου εμπνευσμένη κίνηση του Οδυσσέα να μασκαρεψει τους έλληνες σε ξύλινο άλογο και να το δωρίσει στους τρώες, τα Trojan horses είναι προγράμματα που μοιάζουν φιλικά μα στην ουσία σκοπό έχουν να κλέψουν πληροφορίες και να δικτυωθούν στο λογισμικό του υπολογιστή. Συγκεκριμένα -και σύμφωνα με το απόσπασμα του ορισμού απο την wikipedia-

A Trojan horse, or Trojan, is a destructive program that masquerades as an application. The software initially appears to perform a desirable function for the user prior to installation and/or execution, but (perhaps in addition to the expected function) steals information or harms the system.

Σε ελεύθερη ελληνική μετάφραση:

Το Trojan horse, είναι ένα καταστροφικό πρόγραμμα που μεταμφιέζεται σε μια εφαρμογή. Το λογισμικό αρχικά μοιάζει να εξυπηρετεί την επιθυμητή λειτουργία, πριν απο την εκτέλεση/λειτουργία, αλλά (ενίοτε ταυτόχρονα με αυτήν) κλέβει πληροφορίες και βλάπτει το σύστημα.

Τώρα, bare with me, αν υποθέσουμε ότι: το Τρωϊκό άλογο είναι το πακέτο διάσωσης. Τότε η εφαρμογή είναι το μεσοπρόθεσμο, το λογισμικό είναι η επιλεκτική χρεοκοπία, η επιθυμητή λειτουργία είναι η οικονομική ενίσχυση της Ελλάδος, οι πληροφορίες είναι οι κρατικοί πόροι και το σύστημα είναι, το ελληνικό κράτος/λαό, τότε ο παραπάνω ορισμός παραφραζεται ως εξής:

Το πακέτο διάσωσης, είναι ένα καταστροφικό πρόγραμμα που μεταμφιέζεται ως, το μεσοπρόθεσμο. Η επιλεκτική χρεοκοπία αρχικά μοιάζει να εξυπηρετεί την οικονομική ενίσχυση της Ελλάδος πριν την εκτέλεση/λειτουργία, αλλα (ενίοτε ταυτόχρονα με αυτήν) κλέβει κρατικούς πόρους και βλάπτει το ελληνικό κράτος/λαό.

Sounds about right to me. Το μόνο που μένει είναι να μάθουμε ποιος έχει το ρόλο του Οδυσσέα και ποιος θα πατήσει το abort connection. Τα αφήνω στη κρίση σας.

-iκύριος Καρπούζης.

Περιπτύξεις

Που θα μπορούσα να στραφώ για μερικές συμβουλές; Ο κόσμος έξω μαίνεται και μέσα η παγερή ηλιθιότητα έχει προφυλάξει τόσο τα κτήρια όσο και το προσωπικό. Φαινομενικά πάντα. Μα γι' αυτό και ο Τσακ Νόρις κεράτωσε τη γυναίκα του. Γιατί τα φαινόμενα απατούν. Κλείνομαι λοιπόν πίσω από μπάρες και φωνάζω, κραυγάζω "ελεύθερος" πίσω απ' τα τείχη, στον μικρόκοσμο που γρήγορα μαθαίνεις να αναδεικνύεσαι. Δεν είναι δα και κάτι το δύσκολο. Ώρες ώρες σκέφτομαι αν έκανα καλά που κλείστηκα εδώ. Οι ώρες που δεν κινείται φύλλο είναι οι πιο επικίνδυνες. Νομίζεις πως παρασιτείς σε ένα αρχαίο νεκροταφείο. Με ένα μάτσο νεκροθαύτες, σου μοιράζουν φτυάρια και σου λένε "σκάψε, αλλιώς θα σε θάψουν οι άλλοι". Τα διαμάντια όμως δεν ήταν πάντα πολύτιμα. Εξάλλου αν το καλοσκεφτείς η "εμπλοκή" μέσα είναι το 7-1, έξω είναι η ασιτία, η ανεργία, ο ξεπεσμός. Νεύρα υπάρχουν εκατέρωθεν και μιας και το έφερε η κουβέντα, κέρνα ένα τσιγάρο.

Τα θέματα της επικαιρότητας είναι ο Τσακ Νόρις, ο Πάγκαλος, η Μέρκελ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, ο El. benny, ο Μπέος, ο ΓΑΠ, ο Σισέ, οι 33.000 στρ(USA),  και το μεσοπρόθεσμο, όμως κάτι διαφεύγει σε όλους, πως αν συνδυάσουμε τους άνωθεν θα είχαμε μια καλή εντεκάδα και θα παίζαμε άνετα στο διαγαλαξιακό πρωτάθλημα. Σίγουρα ο Ψωμιάδης για πρόεδρος κάτι θα μπορούσε να στήσει γρασάροντας μερικούς Αριανούς. Pun intended. Ο ορθογραφικός έλεγχος θέλει να μου αλλάξει τους Αριανούς σε ανιαρούς, μάλλον στη Τούμπα βαφτίστηκε κι αυτός, αλλά δεν εκπλήσσομαι εδώ πάνω όλοι Παόκια είναι, εξ' ου και δεν γαμάνε ποτέ. Είμαι περίεργος να δω τι Ελλάδα θα συναντήσω όταν κατέβω απ' τον Έβρο. ΕΛπίζω να μπορώ να φτάσω σπίτι μου και να μην έχει και αγανακτισμένους εκεί, γιατί όπου πεζόδρομος και πλατεία έχει και μερικούς τέτοιους. Λόγια ζήλιας και του αέρα, αφού κι εγώ εκεί θα ήμουν, με μια κιθάρα, το σομπρέρο μου και λίγη Μεξικάνικη κακτολιχουδιά να σιγοντάρω τον αγώνα. Μέχρι να μου κλείσει τα λαμπιόνια απ' το σομπρέρο μου η ΔΕΗ και να κλειστώ κι εγώ στο εσωτερικό μου ασανσέρ, που μια εμβριθής προσωπικότητα είχε πει πως είναι ίδια η άβυσσος. Αν καταφέρω να αναδυθώ σίγουρα θα πάω στη παραλία, δεν θα μου στερήσει εμένα το μπάνιο μου κανένας δημόσιος φορέας. Ακόμη κι αν χρειαστεί να περπατήσω μέχρι το Λαγονήσι και να στάζω καυσαέριο απ' τα αυτιά μου. Θα πάρω την Αλέκα και θα πάμε για μπάνιο και γιατί όχι και μια μπύρα, να τα πούμε σαν χαμηλόμισθοι-wannabes και να τσουκρίσουμε μακριά την δυστυχία και την μιζέρια. Ο κόσμος λέει θέλει άποψη και στυλ. Φάγαμε όλοι μπλε οθόνη και ψάχνουμε το reset.

"Λαγός" στιφάδο

Η κυβέρνηση ολοκλήρωσε "θετικά" τις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα, η Microsoft παρουσίασε τα νέα windows 8 με πλήρη υποστήριξη της μεταφοράς των smartphones στη μεγάλη οθόνη και ο Παναθιναικός ξαναμπήκε στο κυνήγι για τον Μόρα, μα τίποτα από αυτά δεν μοιάζει να μας αγγίζει εδώ πάνω. Στη Γκατζολία το μόνο που έχει σημασία είναι πόσες υπηρεσίες έχεις τη βδομάδα, τι νούμερο θα βγεις σκοπιά, πως θα γίνει να πάρεις μερικές αναρρωτικές και πόσα βλέμματα σου έριξε η Ηλιάνα η σέξι μπαργούμαν του Νόστος. Μόλις γυρίσαμε από σκοινάκια, πέντε μέρες στην εξοχή, με σκηνές χωρίς πάτο, να μπάζουν κρύο, υγρασία, σαύρες, φίδια, αράχνες και μυρμήγκια, με την βροχή να μας περιτριγυρίζει επικίνδυνα, τον ήλιο και την αντηλιά να μας διαλύουν το κεφάλι και τα μάτια, καθώς ως "μηχανικοί" είχαμε αναλάβει χρέη οικοδόμων. Το βράδυ σκοπιές κ περίπολα στο βουνό, με φακό, κουμπωμένοι κόκκινοι γεμιστήρες και ατάκες του στυλ "Εγώ άμα δω κανα πούστη βραδιάτικα θα του την ανάψω, δεν ξέρεις από που θα σου βγει ο Τούρκος".
Άλλος ο φαντάρος στην Ελλάδα και άλλος ο φαντάρος εδώ πάνω. Όσοι έχουν περάσει μια ΕΣΣΟ εδώ ήδη τους βλέπεις κομματάκι σαλεμένους. Νιώθουν ξεχασμένοι απ' τους πάντες και τα πάντα και τα ατελείωτα λιβάδια δεν αρκούν για να γεμίσουν το μάτι τους. Σε μια προσπάθεια να αντέξουν την απομόνωση κλείνονται και υπομένουν τη σκόνη, την υγρασία, το -20 το χειμώνα και το +40 το καλοκαίρι, νιώθοντας πως κάνουν κάποιον περήφανο, καθώς όπως υποστηρίζουν "μόνο στον Έβρο είσαι πραγματικός φαντάρος". Και τι πάει να πει αυτό ρωτάω τον εαυτό μου. Και σε πόσα άλλα μέρη λένε τα ίδια. Μια συνεχόμενη ροή εθνικισμού πλήττει τα κεφάλια τους, μα απ' την άλλη τους καταλαβαίνω, εν μέρη, είναι η μόνη πραγματικότητα που τους έχει απομείνει αυτούς τους μήνες που περνούν εδώ. Δεν μιλάω για τους μονιμάδες, οχτώ χρόνια μέσα σε αυτή τη διπλή παράνοια του συνδυασμού στρατός και Έβρος, δεν αξίζει για κανένα μισθό.

Δεν είναι τυχαίο που έχουν φέρει ένα τμήμα της Νοσηλευτικής εδώ. Μπας και τα αγόρια δουν κανα κώλο και γυρίσει το μάτι τους στη θέση του. Πάντως το ξημέρωμα στο βουνό εξακολουθεί να είναι μαγευτικό. Από βδομάδα νέες μέρες έρχονται, πλωτά, αδειούχοι, κωλυόμενοι, εκπαιδεύσεις, νούμερα και σκοπέτα. Η λογική δεν έχει θέση εδώ στο Λαγό, όπως άκουσα ένα φαντάρο να φωνάζει τραγουδώντας χτες το βράδυ τέσσερις έξι δίπλα απ' το πυροβόλο καθώς κλοτσούσε το κράνος του.

Winter is coming

Στις 17 Απριλίου προβλήθηκε το πρώτο επεισόδιο της νέας σειράς του HBO με τίτλο "Game of Thrones". Πολύ πριν την προβολή στο διαδικτυακό παζάρι είχαν αρχίσει να διαδίδονται φήμες και ισχυρισμοί για μια από τις καλύτερες σειρές φαντασίας που έχει γυριστεί ποτέ. Πολύς κόσμος ακόμα κι εδώ στην μακρινή Ελλάδα, μια χώρα με μικρές αντοχές στο φανταστικό, ανυπομονούσε, κοιτώντας μικρές ψηφιακές δόσεις που ανέβαζαν οι παραγωγοί στο youtube. Οι ψήφοι στο IMDB ξεκίνησαν πριν την πρώτη προβολή και δεν έπεσαν ποτέ μέχρι σήμερα που η βαθμολογία του είναι στα 9.5 με πάνω από εννιά χιλιάδες ψήφους, ενώ στο facebook η σελίδα μετράει κοντά στους τετρακόσιους χιλιάδες οπαδούς. Χωρίς να το καταλάβω βρέθηκα κι εγώ να ανυπομονώ για την κυκλοφορία του και όταν είδα το πρώτο επεισόδιο κατάλαβα γιατί. Ήταν απλά καθηλωτικό.

Το 1991 o George R.R Martin ξεκίνησε να γράφει μια τριλογία με τίτλο "A song of ice and fire". Το πρώτο βιβλίο εκδόθηκε το 1996 με τίτλο ίδιο με αυτόν της σειράς, "Game of Thrones". Η σειρά των βιβλίων που από νωρίς έκανε πάταγο στην Αμερική, κατέληξε να γίνει εφταλογία, με τα πρώτα τέσσερα βιβλία να έχουν ήδη κυκλοφορήσει (υπάρχουν και μεταφρασμένα στα ελληνικά απ' τις εκδόσεις Άνουβις) και το πέμπτο έτοιμο να κυκλοφορήσει αυτόν τον Ιούλιο. Άλλα δύο είναι στα σκαριά, ενώ έχουν κυκλοφορήσει ήδη τρεις συμπληρωματικές νουβέλες που προηγούνται της ιστορίας των βιβλίων με πολλές ακόμα να προετοιμάζονται. Σύμφωνα με έγκυρες πηγές περίπου εφτά εκατομμύρια βιβλία έχουν πωληθεί (με το ποσοστό της Ελλάδας να αγγίζει το 0.003% ) ενώ έχουν ήδη κυκλοφορήσει επιτραπέζια παιχνίδια και ετοιμάζεται και το πρώτο για υπολογιστή. Ο κόσμος του Martin είναι γεμάτος με σεξ, ίντριγκα, δολοπλοκίες και πόλεμο.

 Μετά από είκοσι χρόνια και μόλις πριν ένα μήνα και κάτι άρχισε και η τηλεοπτική προβολή του "Game of Thrones". Έχουν ήδη κυκλοφορήσει τα πρώτα πέντε επεισόδια και σήμερα βγαίνει τα έκτο. Οι παραγωγοί της σειράς είναι σε στενή επικοινωνία με το συγγραφέα ώστε η σειρά να μείνει όσο το δυνατόν πιο πιστή στα βιβλία, ενώ το πλάνο είναι να γυριστεί μια σεζόν για κάθε βιβλίο. Αυτό σημαίνει -θεού θέλοντος και HBO επιτρέποντος- εφτά λαχταριστές σεζόν. Η πρώτη έχει δέκα επεισόδια αλλά μιας και το πρώτο βιβλίο είναι το μικρότερο, θα μπορούσαμε να ελπίζουμε σε περισσότερα στις επόμενες σεζόν. Πάντως δύο μέρες μετά την προβολή του πρώτου επεισοδίου υπογράφτηκε και η δεύτερη σεζόν. Το κεντρικό σενάριο της σειράς είναι ο κόσμος του Westeros όπου υπάρχουν εφτά βασίλεια και ένας βασιλιάς. Τρεις μεγάλες οικογένειες διεκδικούν το θρόνο ενώ μια άλλη τέταρτη που εκθρονίστηκε και εκδιώχτηκε προσπαθεί να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Κι άλλες μικρότερες οικογένειες ευγενών εμπλέκονται μα όλα αυτά σύντομα δεν θα έχουν καμία σημασία καθώς... winter is coming. Μαζί με τον πολυετή χειμώνα καταφθάνει ένα μυθικό κακό που όλοι είχαν ξεχασμένο στα βάθη του χρόνου, μα απειλεί να διαλύσει τα πάντα στο πέρασμά του.

"Η ιστορία ξεκινάει όταν ένας απ' τους "Φρουρούς της Νύχτας" εγκαταλείπει το πόστο του -μια ποινή που τιμωρείται με αποκεφαλισμό- για να ενημερώσει το Βόρειο βασίλειο του Winterfell πως ξύπνησαν οι άσπροι περιπατητές..."

Οι χαρακτήρες είναι πολύπλοκοι και καθένας έχει το δικό του ζοφερό παρελθόν και μέλλον που τον επηρεάζει εις βάθος. Όλοι έχουν μια ατζέντα, απ' τον μπάσταρδο υιό ενός λόρδου που φλερτάρει με τον θάνατο κυνηγώντας την αναγνώριση και τον σεβασμό του πατέρα του μέχρι τον βασιλιά που ανήμπορος να αντιμετωπίσει τις ευθύνες του τεράστιου βασιλείου του, πίνει και γαμάει πουτάνες όλη μέρα αποφεύγοντας να αντιμετωπίσει μια αλλαγή που απειλεί να τον καταστρέψει. Απ' τον νάνο αδερφό της βασίλισσας που αντιμετωπίζει την διαφορετικότητά του βαδίζοντας στα όρια του κυνισμού, του θράσους και του χιούμορ, μέχρι τον έκπτωτο -ψιλοέλφ- βασιλιά που πουλάει την αδερφή του σε μια ορδή βαρβάρων με αντάλλαγμα την βοήθειά τους στην επανάκτηση του θρόνου. Τα κοστούμια και τα μεσαιωνικά αξεσουάρ είναι αληθοφανή, καλοσχεδιασμένα και άκρως εντυπωσιακά, ίσως τα καλύτερα που έχω δει ποτέ μου στην μεγάλη οθόνη. Τα σκηνικά και οι πόλεις σχεδιασμένες με φαντασία και τρόπο που δεν υστερεί σε τίποτα από μεγάλες παραγωγές του Χόλιγουντ όπως "Ο άρχοντας των δαχτυλιδιών" ή το "Βασίλειο του ουρανού". Οι διάλογοι είναι περιεκτικοί, έξυπνοι, άλλοτε αστείοι και άλλοτε ψαρωτικοί σε κρατάνε χωρίς να σε μπερδεύουν. Ο Sean Bean προσδίδει -φυσιογνωμικά και υποκριτικά- ένα 20% στη σειρά. Παίζει τον "καλό λόρδο" που έχει μεγαλώσει με τον "κώδικα των παλιών" και προσπαθεί να διοικεί με εντιμότητα και κουράγιο, πάντα καλοκάγαθος και πιστός σε έννοιες όπως φιλία, αγάπη και υποταγή στον βασιλιά. 

Η μουσική γραμμένη από τον Ramin Djawadi, παίζει το ρόλο της μαγιάς δένοντας το μείγμα, με κομμάτια που σε κρατάνε σε αγωνία και σε βάζουν απόλυτα στο μεσαιωνικό σκηνικό, βρίσκεσαι εκεί, πιστεύεις και ζεις δίπλα τους, σαν να είσαι μέτοχος ή έστω ένας κοντινός παρατηρητής.

Η σειρά έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία για να γίνει πετυχημένη. Καλούς ηθοποιούς, δυνατό σενάριο, μουσική που σε κρατάει καθηλωμένο, σκηνικά που σε γουρλώνουν, μάχες που σε ταράζουν, άφθονο αίμα, βίαιο σεξ και πολλές ημίγυμνες κοπέλες με λινά κουρέλια να χαϊδολογούν και να χαϊδολογούνται. Αλλά και μην ξεχνάμε το πιο δυνατό χαρακτηριστικό. Το κακό που έρχεται μαζί με τον χειμώνα. Οι "άσπροι περιπατητές". 

Θα μπορέσει ο Ντεντ Σταρκ να κρατήσει τις ισορροπίες μεταξύ του Winterfell και του βασιλιά, να ξεφύγει από το αιματηρό χέρι της γυναίκας του βασιλιά, να σώσει την οικογένειά του και να προστατέψει τον κόσμο απ' το κακό που φτάνει; Η συνέχεια στους δέκτες σας. Δείτε το αμέσως. Να θυμάστε... Winter is coming.

Για όσους από σας, αρέσουν τα νούμερα και οι λεπτομέρειες:

Το πρώτο επεισόδιο κόστισε 5-10 εκατομμύρια δολάρια ενώ ο προϋπολογισμός για την πρώτη σεζόν υπολογίζεται σε 50-60 εκατομμύρια. Μια παραγωγή που έχει παρομοιαστεί με αυτή του Rome.

Για την γλώσσα των Dothraki προσλήφθηκε ένας ειδικός γλωσσολόγος απ' το Language creation Society για να αναπτύξει τον μοναδικό ήχο και πολύπλοκο λεξιλόγιό της, με πάνω από χίλιες οχτακόσιες λέξεις, αντλώντας απ' τα Ρώσικα, τα Τουρκικά, τα Εσθονικά, τα Inuktitut (σύμπλεγμα Καναδικών γλώσσεων) και τα Σουαχίλι.

Η σειρά έχει γυριστεί κυρίως στην Ιρλανδία, στη Σκωτία, στη Μάλτα και στο Μαρόκο.

Το πρώτο επεισόδιο άγγιξε τους 4.2 εκατομμύρια θεατές στην Αμερική και τους 800 χιλιάδες στην Ιρλανδία.

Η σειρά είναι ήδη στη πρώτη θέση ανάμεσα στις σειρες του HBO ξεπερνώντας κατά 50% το διεθνές αντίκτυπο της πρώην δημοφιλέστερης σειράς "The Sopranos".

Δημιουργήθηκαν 150 διαφορετικά φουλ σετ πανοπλιών και 130 διαφορετικά κράνη για την σειρά.

Το πιλοτικό επεισόδιο είχε τρεις αποκεφαλισμούς πριν τους αρχικούς τίτλους.

Στο πιλοτικό επεισόδιο αναφέρεται τρεις φορές η φράση "Winter is coming". Ο Γιάννης Πλιώτας έχει αναφέρει αυτή τη φράση πάνω από 130 φορές από την μέρα κυκλοφορίας του πρώτου επεισοδίου και έχει ποστάρει 30 βίντεο στο facebook που περιέχουν σκηνές από τη σειρά ή τη μουσική της.

Toma la calle!

"Η πόρτα του ηλίου", είναι σε ελεύθερη μετάφραση η Puerta del Sol η κεντρικότερη πλατεία της Μαδρίτης, στην οποία βρίσκονται εδώ και κάποιες μέρες πάνω από δεκαπέντε χιλιάδες διαδηλωτές που ανησυχούν για το μέλλον τους και των δικών τους. Ενόψη εκλογών η διαμαρτυρία κλιμακώνεται αγγίζοντας τους είκοσι με εικοσιπέντε χιλιάδες σήμερα Σάββατο παρόλο που η εκλογική επιτροπή τους βάφτισε παράνομους με την δικαιολογία πως παραμονή των εκλογών είναι μια "μέρα στοχασμού". Ωστόσο οι διαδηλωτές ανακοίνωσαν πως δεν έχουν σκοπό να απομακρυνθούν από τα πρόχειρα καταλύματα που έχουν στήσει τις τελευταίες έξι ημέρες στο κέντρο της πόλης, καθώς το σύνταγμα δεν τους απαγορεύει να "στοχάστούν" ελεύθερα και όπου θέλουν. Η κινητοποίηση ξεκίνησε αυθόρμητα μέσω του διαδικτύου από αγανακτισμένους νέους που βλέπουν την ανεργία να έχει σκαρφαλώσει στο 40%, τις δουλειές και τις επιχειρήσεις να περνάνε λουκέτα, τα χρέη να στοιβάζονται, κρυστάλλινες τακτικές άμυνας από την κυβέρνηση έτοιμες να θρυμματιστούν μπρος στον ορυμαγδό της κρίσης και αναρωτιούνται "donde vamos?"

 Προς το παρόν οι διαδηλώσεις είναι επί το πλείστον ειρηνικές (μόλις μερικές δεκάδες συλλήψεις και μικροτραυματισμοί) και ενώ αναμένεται μια μικρή κλιμάκωση όσο πλησιάζουμε την ώρα της κάλπης, δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένοι να αμαυρώσουν την εσώψυχη προσπάθεια για να ακουστούν. Και δεν είναι μόνοι, στη Βαρκελώνη χιλιάδες διαδηλωτές δίνουν και αυτοί την υποστήριξή τους, όπως και σε πολλές άλλες πόλεις της Ισπανίας. Η κυβέρνηση του Θαπατέρο, φοβούμενη τις αρνητικές επιπτώσεις που θα είχαν οι εμπλοκές με την αστυνομία και την επικείμενη ήττα της από το Λαϊκό κόμμα της δεξιάς, κρατάει τα μπλε σκυλιά δεμένα παίρνοντας το ρόλο του παρατηρητή όσο ο κόσμος συνωστίζεται δημιουργώντας μια από τις μεγαλύτερες διαδηλώσεις των τελευταίων χρόνων, που πολλοί έχουν βιαστεί να την συγκρίνουν με τον Μάη του 68 στη Γαλλία. Δεν γνωρίζω τι διαστάσεις θα πάρει, αλλά πάντα με χαροποιούν τέτοιες ευσυνείδητες δραστηριότητες που μας υπενθυμίζουν που υπάρχουν ακόμη αρκετοί που νοιάζονται για το τι θα επακολουθήσει. Ο Thomas Gray έγραψε κάποτε πως η άγνοια είναι ευδαιμονία, αλλά δεν θα βιαστώ να συμφωνήσω.
Στην Ελλάδα ο επαναστατικός αέρας από την Ισπανία έφτασε στην δυτική ακτή. Στη Πάτρα έχει αρχίσει ήδη να οργανώνεται ανάλογη διαδήλωση στην πλατεία Γεωργίου την 25η του Μάη. Αλλά και το "Πραγματική δημοκρατία τώρα!" μια ανεξάρτητη -και αγνώστου πατρός- κίνηση για κάθε πόλη και χωριό της Ελλάδας στις 22 του Μάη. Μετά το άρθρο στο Σαλάτα TV, ο κύριος Καρπούζης κρατάει τις επιφυλάξεις του για το κίνημα της 22 του Μάη με την σκέψη πως οικειοποιούνται το όνομα και τη φήμη της Ισπανικής κίνησης των "αγανακτισμένων", χωρίς να έχουν καμία σχέση. Παρ' όλα αυτά την εγκρίνει ως κίνηση και υποστηρίζει κάθε παρόμοια, με την υποσημείωση πως στο μέλλον καλό θα ήταν να κρατούνται τα τυπικά και να μην γίνεται χρήση ονομάτων και οργανισμών για διαφημιστικούς ή πολιτικούς σκοπούς.
Θα σας αφήσω με το τελευταίο δεκάστιχο από το ποιήμα του Gray:

To each his sufferings: all are men,
Condemned alike to groan,
The tender for another's pain;
The unfeeling for his own.
Yet ah! why should they know their fate?
Since sorrow never comes too late,
And happiness too swiftly flies.
Thought would destroy their paradise.
No more; where ignorance is bliss,
'Tis folly to be wise.

Μια τρύπα στο νερό

Αυτή ήταν η πρώτη έκφραση που μου ήρθε στο μυαλό όταν προσπάθησα να σκεφτώ ένα χαρακτηρισμό για τις τελευταίες τρεις βδομάδες τις ζωής μου. Δεκαοχτώ ημέρες όπου δεν έκανα απολύτως τίποτα το παραγωγικό. Όχι πως η ζωή μου χαρακτηρίζεται από ασταμάτητη έμπνευση και δημιουργία αλλά όπως και να το κάνεις ακόμα και το τίποτα μοιάζει πιο χρήσιμο από την βασική εκπαίδευση του στρατού. Το ΚΕΜΧ σημαίνει Κέντρο Εκπαίδευσης Μηχανικού, μα πολύ σωστά "οι παλιοί" το μεταφράζουν "Κάπου Εδώ Μέσα Χάθηκα". 

Το μόνο που κέρδισα ήταν φουσκάλες και πληγές στα πόδια απ' την ορθοστασία, πολλά καμμένα εγκεφαλικά κύτταρα από τον βομβαρδισμό βλακείας, μαύρισμα εργάτη και πολύωρη έκθεση σε τακτικές σταρχιδισμού που αντί να σε κάνουν πιο συνειδητοποιημένο σε αναγκάζουν να μην νοιαστείς για τίποτα και για κανέναν. Αν ήμουν δεκαοχτώ ίσως να έλεγα πως τουλάχιστον έμαθα να είμαι τακτικός, να καθαρίζω και να κάνω λάντζα, αλλά ζώντας δέκα χρόνια ήδη μόνος μου, αυτά όλα είναι μαθήματα που τα έχω πάρει χρόνια τώρα. Θα τολμήσω να πω, πως ο στρατός είχε αρνητική επίδραση στην πειθαρχική μου παιδεία και στην ενδελέχεια της καθαριότητας τόσο του γύρω όσο και εμού του ιδίου αφού το μόνο που μετράει στα μάτια των ανωτέρων είναι το φαίνεσθαι. Ατελείωτα άδεια και παραμελημένα εκτάρια γης περίμεναν καρτερικά τους νεοσύλλεκτους για να διατηρηθούν, αφού ο θεσμός της στρατιωτικής θητείας μοιάζει να είναι ένα μέσο συντήρησης ενός θεσμού που φθίνει, σαν έναν ασθενή που βρίσκεται σε χρόνιο κώμα και υποστηρίζεται με τεχνητά μέσα όμως κανείς δεν τολμάει να βγάλει τη πρίζα γιατί φοβάται τις συνέπειες. Συνέπειες από ανθρώπους που έχουν χτιστεί μέσα σε ένα παλαιολιθικό παζάρι από ζώα χωρίς να θυμούνται ποια ήταν η χρησιμότητά τους και χωρίς να τους νοιάζει πια. Ένα γραφειοκρατικό κουβάρι από ανθρώπους που έχουν πληρώσει ή πληρωθεί για να είναι εκεί, από επιχειρηματίες που έχουν τα στρατόπεδα για εκτροφεία χρημάτων. Οι φαντάροι είναι εκεί για να συντηρούν, να πληρώνουν, να ρίχνουν τα νούμερα ανεργίας στα βιβλία της κυβέρνησης και να ικανοποιούν τις εθνικιστικές τάσεις επιβολής που έχουν μερικά ξεχασμένα απολειφάδια με αστέρια στο πέτο. Οι υπόλοιποι μονιμάδες παρασιτούν έχοντας βρει έναν γελοίο τρόπο να παίρνουν μισθό, στο μόνο δημόσιο ή ιδιωτικό τομέα που δεν απαιτείται μόρφωση ή παιδεία για να βγάζεις 1000 ευρώ το μήνα και αντί να λένε και ευχαριστώ έχουν νομίσει πως αυτή η μικρογραφία κοινωνίας είναι ο κόσμος ολόκληρος, πως δεν υπάρχει ζωή άλλη πέρα απ' τα τείχη, βαφτίζοντας τους εαυτούς τους βασιλιάδες.

Μα ουδέν κακό αμιγές καλού. 

Η πραγματική εκπαίδευση έγκειται στην απαράμιλλη ομοιότητα της κοινωνίας του στρατού με αυτήν του κόσμου. Μαθαίνεις πως να ακολουθείς διαταγές όχι επειδή το θες μα επειδή πρέπει, μαθαίνεις πως όλοι έχουν έναν ανώτερο και πως η αλυσίδα του κραξίματος ξεκινάει από πάνω και φτάνει μέχρι κάτω σύμφωνα με το φαινόμενο της χιονοστιβάδας. Μαθαίνεις πότε και πως να κάνεις κάτι, και πότε και πως να το αγνοήσεις. Πως μπορείς να αποφύγεις τα πάντα αρκεί να βρεις την σωστή προσέγγιση. Μαθαίνεις να εξαφανίζεσαι από προσώπου γης, να κινείσαι σαν το φίδι, να περνάς απαρατήρητος. Μαθαίνεις πως πάντα θα υπάρχει κάποιος με μεγαλύτερο βύσμα. Θα έρθεις αντιμέτωπος με το παράλογο, με το παράδοξο, με μια γραφειοκρατία που εθελοτυφλεί με οδηγό ένα εγχειρίδιο κανονισμών του προηγούμενου αιώνα. Θα μάθεις να ανέχεσαι και να βρίσκεις χαρά στα πιο μικρά πράγματα. Θα γνωρίσεις ανθρώπους που δεν ξέρουν να μιλάνε, να γράφουν, να διαβάζουν, που δεν έχουν ιδέα πότε και που γεννήθηκαν και που πιστεύουν ό,τι τους πουν μόνο και μόνο επειδή τους το είπε κάποιος με σαρδέλες ή αστέρια στο πέτο. Θα γνωρίσεις κάθε τι που θεωρούσες πως αποκλείεται να υπάρχει πια στο κόσμο. Κι αυτό είναι ένα σοβαρό μάθημα. Τέλος μαθαίνεις τη δύναμη της παραπληροφόρησης και του "ράδιο αρβύλα". Αν ρωτήσεις το οτιδήποτε, θα πάρεις κάθε πιθανή απάντηση και όλοι θα στην παρουσιάσουν σαν τη μια και μοναδική. Όλοι οι φαντάροι έχουν "ένα κολλητό" ή "έναν αδερφό" που "το έκανε αυτό" και ΞΕΡΟΥΝ. Ένας Συνταγματάρχης στο στρατόπεδο μου είπε, "δεν φοβάμαι μην διαρρεύσουν πληροφορίες του στρατοπέδου απ' τους φαντάρους. Αν ένας κατάσκοπος κάτσει δίπλα σε μια παρέα φαντάρων που συζητάνε για την θητεία τους ή ακόμα και να συζητάνε για τις αποθήκες οπλισμού ή για τις σκοπιές για τα νούμερα, τις περιπόλους ή για την δύναμη του τάγματος, δεν πρόκειται να βγάλει ούτε ένα σωστό συμπέρασμα."

Έχω μερικές μέρες άδειας ακόμα και μετά επιστροφή πίσω για να μάθω που θα πάρω μετάθεση. Με κάλεσαν και στην στρατονομία, αλλά το αρνήθηκα. Μου είπαν πως θα με πάρουν παραταύτα και τότε εγώ τους είπα πως "ε άμα είναι να με πάρετε με το ζόρι τότε ψήνομαι να έρθω." Κι αυτοί μου απάντησαν πως "ε άμα ψήνεσαι τελικά μπορεί και να μην σε πάρουμε."

Περισσότερα νέα σύντομα.

Υ.Γ: Η βολή γάμησε αλλά ήταν πολύ λίγο. 

Ο κύριος Καρπούζης Στρατεύεται

Ο κύριος Καρπούζης από αύριο θα είναι μέλος των ελληνικών στρατών και για τους επόμενους εννέα μήνες. Κατατάσσεται στο Ναύπλιο στο Κέντρο Εκπαίδευσης Μηχανικών. Έχει ένα χρέος προς την μαμά πατρίδα, μια άσβηστη φλόγα, ένα καντήλι διακαούς πόθου για την προστασία του τόπου και των πολιτών, ενάντια στον οχτρό, μια αίσθηση ευθύνης απέναντι στους συνεχείς κινδύνους που αντιμετωπίζει η μικρή χώρα μας, η Ελλαδίτσα μας, το καμάρι μας αυτή η μικρή πορδή στο χάρτη, αυτή η αρχαιοελληνική οπτασία, την οποία τόσοι μοχθηροί νομίζουν πως καπηλεύονται, αλλά όχι! Από αύριο μπορείτε να κοιμάστε λίγο πιο ασφαλείς, μπορείτε να κάνετε λίγο πιο ανάλαφρα όνειρα, μπορείτε να χαλαρώσετε το σαγόνι και τα δόντια σας, καθώς ο κύριος Καρπούζης, θα είναι άγρυπνος φρουρός, παραμεθορίτης, ένας σύγχρονος Διγενής Ακρίτας, μια κολόνα, ένας κίονας που θα βαστάζει το ελληνικό φρόνημα και συμφέρον χωρίς καμία ανταμοιβή. Αλήθεια έχει κανείς κανένα PSP που να του περισσεύει;

HELIX windturbine - video update

Αυτό το βίντεο που ακολουθεί ήταν από την συνέντευξη που είχαμε δώσει για το πρόγραμμα του Open thesis Fabrication στο IAAC Αυτά τα Χριστούγεννα για το κεντρικό κανάλι της Βαρκελώνης.

ΒΙΝΤΕΟ

-Προς το παρόν δεν λειτουργεί η ενσωμάτωση για το βίντεο, μόλις μπορέσω θα το ενσωματώσω εδώ για να το βλέπετε απευθείας.-

Εδώ μπορείτε να βρείτε τα βίντεο απ' τα υπόλοιπα projects του Open thesis fabrication 2010.

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το Project μπορείτε να βρείτε το βρείτε ολόκληρο εδώ

Rubik's Creation of man

Πρόσφατα έμαθα για την ομάδα Cube works studio η οποία, ως μια ομάδα καλλιτεχνών, αναπαριστά διάσημα έργα τέχνης, χρησιμοποιώντας ως εργαλεία αρχικά τους κύβους του Ρούμπικ αλλά και στη συνέχεια διάφορα άλλα καθημερινά αντικείμενα όπως ζάρια, κλωστές ή πηνία (οεο). Οι πιξελαρισμένες εκδοχές των έργων τέχνης μοιάζουν σαν εικόνες χαμηλής ανάλυσης, παρ' όλα αυτά έχουν πολύ καλή προσέγγιση στο τελικό αποτέλεσμα. Ο ενθουσιασμός με την ιδέα, διαρκεί έως και μερικά λεπτά αφού μετά αρχίζεις να αμφιβάλεις για το κατά πόσο αξίζει να συνεχίζουν να το επαναλαμβάνουν σε άλλα έργα τέχνης. Παρ' όλα αυτά αξίζει σίγουρα να ρίξετε μια ματιά σε μερικά έργα τους. Το τελευταίο τους επίτευγμα είναι η αναπαράσταση του Creation of Man του Μιχαήλ-Άγγελου (η διασημότερη λεπτομέρεια από το περίφημο ταβάνι της καπέλα σιξτίνα) το οποίο ως το μεγαλύτερό τους έργο είναι και το εντυπωσιακότερο καθώς η περιπλοκότητα των χρωματικών συνδυασμών και το μέγεθος της κατασκευής του είναι αξιοθαύμαστα.

Μια πρώτη όψη της κατασκευής του "Creation of man".

Μια λεπτομέρεια που αποκαλύπτει την τεχνική

Και μερικά άλλα έργα τους:

Για το τέλος ένα time-lapse βίντεο με την δημιουργία του "Creation of Man"

Damn you autocorrect!

Από τότε που τα iphone της Apple έγιναν απ' τα πιο δημοφιλή κινητά της νεόπλουτης αγοράς και άρχισαν να χρησιμοποιούνται ευρέως, διάφορες γκάφες άρχισαν να προκύπτουν. Φταίχτης το autocorrect, ένα πρόγραμμα ορθογραφικού ελέγχου που έχει το εν λόγω κινητό στην υπηρεσία σύντομων μηνυμάτων SMS. Όταν πληκτρολογείς "προσπαθεί να καταλάβει τι θέλεις να πεις" και στο αντικαθιστά με ότι γράφεις μόλις πατήσεις το space για να αφήσεις ένα κενό. Πολλές φορές αυτό είναι εξαιρετικά χρήσιμο, αν έχεις αμφιβολία πως γράφεται μια λέξη -ή στην περίπτωση των ελληνικών που βάζει αυτόματα τους τόνους- αλλά στα αγγλικά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί πολλές φορές γίνονται διάφορες αυθαιρεσίες από πλευράς του προγράμματος και από κεκτημένη ταχύτητα είναι πολύ πιθανό να καταλήξεις να λες κάτι πολύ διαφορετικό, έως και προσβλητικό ή απλά ξεκαρδιστικό ανάλογα με το περιεχόμενο του μηνύματος. Μάζεψα μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα που βρήκα στο ίντερνετ. Enjoy!

Υ.Γ Πολλά -αν όχι τα περισσότερα- είναι ψεύτικα καθώς τα γράμματα δεν ταιριάζουν ή πολλές φορές δεν βγάζει καν νόημα ή λέξη που "και καλά" ήθελε να γράψει. Αλλά όπως και να έχει μερικά έχουν πλάκα.

want more? here

Τα λόγια της Έλενας

Η Έλενα Μαρούτσου, συγγραφέας και εκπαιδευτικός (περισσότερα μπορείτε να βρείτε εδώ) μίλησε στην παρουσίαση του βιβλίου μου "1.000.000 στιγμές" στο Dasein το Σάββατο που μας πέρασε. Επειδή τα λόγια της με άγγιξαν, ήταν τα πιο όμορφα που είχα ακούσει, θα τα μοιραστώ εδώ μαζί σας:

1.000.000 στιγμές

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του, ο Μιχάλης λέει πως 1.000.000 στιγμές είναι πολλές στιγμές. Δεν πρόκειται να τον αντικρούσω, όμως, έτσι τυπωμένο αριθμητικά στον τίτλο, με το 1 να δεσπόζει, μου φάνηκε ελκυστική η σκέψη πως θα μπορούσε να πρόκειται για μια στιγμή. Μια στιγμή διογκωμένη σα μπαλόνι, μια στιγμή που όσο πιο πολλά μηδενικά της αραδιάσεις στο κατόπι τόσο φουσκώνει και φουσκώνει. Στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα αυτή η στιγμή-μπαλόνι ονομάζεται φοιτητική ζωή, κι όπως κάθε στιγμή όσο διαρκεί έχει τα χαρακτηριστικά της αιωνιότητας, ενώ όταν σκάσει σε βρίσκει κάπως απορημένο κι έκθαμβο στο κατώφλι της ωριμότητας.

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη περίοδος στη ζωή του ανθρώπου φορτωμένη με τόσους μύθους και προσδοκίες όσο η φοιτητική ζωή. Η ίδια η ιδιότητα του «φοιτητή» στην Ελλάδα μοιάζει όχι τόσο με ένα στάδιο εντατικής προετοιμασίας για την επαγγελματική ζωή όσο με ένα έπαθλο, μια ψυχική αποζημίωση για τόσα χρόνια σχολικής βαρεμάρας και φροντιστηριακής υπερκόπωσης. Τουλάχιστον η δική μου η γενιά έτσι έζησε τα φοιτητικά της χρόνια, μέσα σε μια ονειρική δικαίωση, λες και επιτέλους θα μπορούσαμε να αναπαυθούμε σ’ ένα νησί, όπου μας έβγαλε το κρόουλ των πανελλαδικών λίγο πριν ξαναβουτήξουμε για τα βαθιά και μαύρα (όπως αποδείχθηκε) νερά της εύρεσης εργασίας.

Πάντα αναρωτιόμουν αν και σήμερα το νησί αυτό κατοικείται από τους ίδιους ανεκδιήγητους ιθαγενείς, αν βυθίζεται στις απολαύσεις των πολύωρων καφέδων, αν καλύπτεται από την ίδιες αναθυμιάσεις καπνού και αλκοόλ, αν σέρνεται στα αμφιθέατρα των συνελεύσεων με την ίδιο μείγμα θυμηδίας και δυσπιστίας, αν οι παρέες λιώνουν και δένουν μεταξύ τους, ακούραστα άσωτοι και κουρασμένα ρομαντικοί. Πέρα απ’ τη λογοτεχνική ή όποια άλλη αξία αυτού του βιβλίου, προσωπικά έπιασα να το διαβάζω για να θυμηθώ αλλά και να ανακαλύψω. Δεν θα σας αποκαλύψω τα πορίσματα αυτής της έρευνας, μιας και το ενδιαφέρον τους είναι καθαρά προσωπικό. Αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως δεν έχω διαβάσει τόσο ειλικρινή, αστεία αλλά και τρυφερή αποτύπωση της σύγχρονης φοιτητικής ζωής.

Ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος, ο Πέτρος, σπουδάζει σε μια ελληνική επαρχιακή πόλη. Η αφήγηση ξεκινάει τον Σεπτέμβρη με την έναρξη του τελευταίου έτους των σπουδών του και λήγει τον επόμενο Σεπτέμβρη, όταν ο ίδιος αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της φοιτητικής παρέας είναι έτοιμα να πάρουν ο καθένας το δικό του δρόμο . Ο Μιχάλης έχει επιλέξει αυτή τη χρονιά, που στέκει σαν όριο ανάμεσα σε δυο κόσμους, για να ξετυλίξει το νήμα με τις 1.000.000 στιγμές, τους 1.000.000 κόμπους, τους οποίους ψηλαφεί έναν έναν με την ίδια προσοχή, την ίδια χιουμοριστική αλλά και κριτική διάθεση χωρίς να δημιουργεί τεχνητά σκαμπανεβάσματα στην πλοκή, κρατώντας ένα σταθερό αλλά κι ανάλαφρο βηματισμό. Μ’ αυτό τον τρόπο, καθώς τα κεφάλαια κι οι μήνες στους οποίους αντιστοιχεί το καθένα προχωρούν, έχεις την αίσθηση πως σε τραβάνε από το χέρι να περπατήσεις μαζί με τον αφηγητή, μέρα τη μέρα στιγμή τη στιγμή, γευόμενος κι εσύ λίγο λίγο αυτό το μίγμα από τρέλα, πλήξη, διάβασμα κι έρωτα που ποτίζει τη φοιτητική ζωή της παρέας.

Η παρέα είναι ο ιστός που κρατάει δεμένες τις 1.000.000 στιγμές του βιβλίου. Ο Πέτρος, ο Αποστόλης ή Τόλης ή Τρολ, τα 3Φ (η Φένια, η Φαίη κι η Φανή), ο Ανέστης που αργότερα έγινε Άλεξ ή για τους φίλους Αλεξάκης, μπλέκονται μεταξύ τους και μπλέκουν κι άλλους που η τροχιά τους συναντιέται για λίγο με τη δική τους: ο Μπάμπης ο σουβλατζής που έχει αναλάβει να τροφοδοτεί οποιαδήποτε ώρα της μέρας και της νύχτας την παρέα, η Γατούλα που τρίβει τη γούνα της πάνω στον Πέτρο, ο Φρανς κι η Φραντσέσκα, ο κυρ-Θύμιος κι οι χορεύτριες τάνγκο της Σιγκαπούρης. Άλλοτε η ζωή της παρέας μοιάζει να βρίθει από πρόσωπα και γεγονότα, σαν ένα τσίρκο, όπου τα νούμερα διαδέχονται με διασκεδαστική αγωνία το ένα το άλλο, κι άλλοτε λιμνάζει σε σπίτια φίλων μπροστά από τηλεοράσεις, οθόνες υπολογιστών και κινητών τηλεφώνων. Λένε πως οι φίλοι είναι η συγνώμη του Θεού για την οικογένεια. Όχι μόνο δεν θα διαφωνήσω αλλά θα τα φουσκώσω κι άλλο, αν αυτό είναι δυνατό: οι φίλοι είναι μια συνεχής δοκιμή ξανασχεδιασμού της οικογένειας, σβήνοντας κατά τόπους το αρχικό σχέδιο έτσι όπως έχει αποτυπωθεί πάνω μας, ξαναγράφοντας κι αλλάζοντάς το, όσο και όπως μπορούμε.

Αν η παρέα λοιπόν είναι ο ιστός του βιβλίου, ο έρωτας είναι μια σειρά από έντομα που έχουν πιαστεί μέσα. Ένας έρωτας που δεν έχει ξεχαστεί και ρίχνει τη σκιά του στους επόμενους, καινούργιες αγάπες που κυνηγάν η μια την ουρά της άλλης, ελπίδες πάνω στα σκαμπό ενός μπαρ που δεν αργούν να γκρεμιστούν στο πάτωμα, ο πόθος σαν ένα παιχνίδι με καθρεφτάκια που ανακλά τη λάμψη του από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, από οθόνη κινητού σε οθόνη υπολογιστή, τυφλώνοντας τελικά τους πάντες, ζευγαρώνοντας για τα καλά κάποιους, αφήνοντας σύξυλους τους περισσότερους.

Στις οθόνες όμως αυτού του βιβλίου δεν περνούν μόνο σχέσεις καρδιακές, ψημένες φιλίες και άψητοι έρωτες. Υπάρχει και το Παπάκι. Το Παπάκι είναι η φωνή του Πέτρου, του πρωταγωνιστή, έτσι όπως φτάνει στους υπόλοιπους αλλά και σε μας τους αναγνώστες μέσω των άρθρων του στη φοιτητική εφημερίδα, όπου δημοσιεύει τις σκέψεις του γύρω από όλα αυτά που συμβαίνουν στην πόλη, στο πανεπιστήμιο, στις παρέες, στην πολιτική, στον έρωτα, στη ζωή του. Αυτά τα αποσπάσματα, γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο, μας αποσπούν προσωρινά από τα καφέ, τα μπαράκια, τους καναπέδες και τα σεντόνια, σαν η κάμερα του συγγραφέα να παίρνει μια απόσταση, βλέποντας για λίγο τα πράγματα από ψηλά, περιγράφοντας κι αναλύοντάς τα, όχι όμως με το ύφος ενός παντεπόπτη και παντογνώστη αφηγητή, αλλά με το χιούμορ και την κριτική διάθεση κάποιου που βράζει κι ο ίδιος μέσα στην καυτή σούπα της οποίας απαριθμεί τα υλικά και τις δόσεις.

Όμως όλα αυτά, έχω την εντύπωση, όλες αυτές οι 1.000.000 στιγμές του βιβλίου, θα σκόρπιζαν και θα χάνονταν ή θα αναλήπτονταν σαν το μπαλόνι της μιας στιγμής, όπως έλεγα στην αρχή, αν δεν είχαν κι ένα βαρίδι να τις κρατάει στη γη. Κι αυτό το βαρίδι είναι ο θάνατος. Κι όχι μόνο ο συμβολικός, των σχέσεων ή της φοιτητικής ζωής, ας πούμε, που φτάνει σ’ ένα τέρμα, αλλά κι ο άλλος, ο πραγματικός, αυτός που αφήνει το στίγμα του στα σώματα και τις ματιές και τίποτα μετά από αυτό δεν είναι ίδιο. Άλλωστε το «στίγμα» κι η «στιγμή» βγαίνουν απ’ το ίδιο ρήμα, έχουν την ίδια ρίζα, την ίδια μάνα. «Στίζω» θα πει χαράζω ένα στίγμα, ένα τατουάζ, μια ακόμα γραμμή στον τοίχο με το κοπίδι του χρόνου.

Ο Μιχάλης χάραξε 1.000.000 απολαυστικές, καθημερινές, αστείες, παράξενες, μελαγχολικές στιγμές πάνω σε αυτό το βιβλίο. Σειρά σας τώρα να τις διαβάσετε.

Βίντεο - Jorge and Alexa

Ένα τέλειο βίντεο. Ο Jorge με την κόρη του Alexa, τραγουδάνε το What's going on από 4blondes. Αν και η μικρή αποκλείεται λόγω ηλικίας να το έχει ακούσει, είναι πραγματικά αξιολάτρευτο ντουέτο. Το βίντεο αυτό έφτασε τα 800.000 χιλιάδες views μέσα σε λιγότερο από τρεις βδομάδες. Απολαύστε το:

Retropolis

Το free press Metropolis προσπαθεί να φέρει τα τραγούδια του μεσοπολέμου στο σήμερα. Πολλοί γνωστοί και μη μουσικοί θα δώσουν μια σύγχρονη εκδοχή τραγουδιών της τότε εποχής ενώ στην έντυπη έκδοση του "Retropolis" -όπως έχει ονομαστεί η εκδήλωση- θα περιλαμβάνονται μερικά διηγήματα από νέους συγγραφείς που έχουν εμπνευστεί από τα τραγούδια αυτά. Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο όπως το βρήκα στην Σελίδα για άλλες σελίδες, του Γιάννη Πλιώτα, εκδότη των Βορειοδυτικών εκδόσεων και συγγραφέα ενός εκ των διηγημάτων της εκδήλωσης:

H free press Metropolis είχε την ιδέα να ταιριάξει τραγούδια της εποχής του Μεσοπολέμου με σύγχρονες διασκευές τους και διηγήματα εμπνευσμένα από αυτά. Ανάμεσά τους και ένα δικό μου για τη Μισιρλού. Αντιγράφω τις λεπτομέρειες από το δελτίο τύπου.

Μια μοναδική βραδιά την Τρίτη 3 Μαΐου 2011 στο θέατρο του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη.

Παρουσίαση: Δημήτρης Πασσάς
Εκπρόσωποι της νέας μουσικής σκηνής δίνουν ραντεβού με τις καλύτερες στιγμές του αστικού τραγουδιού του μεσοπολέμου το βράδυ της Τρίτη 3 Μαΐου 2011 στις 9 το βράδυ στη φιλόξενη στέγη του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.
Στην εκδήλωση θα ακουστούν νέες εκδοχές γνωστών και αγαπημένων τραγουδιών της εποχής του Μεσοπολέμου που αποτελούν εξαιρετικά δείγματα της δουλειάς συνθετών όπως ο Αττίκ, ο Κώστας Γιαννίδης, ο Μιχάλης Σουγιούλ, ο Νίκος Χατζηαποστόλου, ο Μανώλης Χιώτης, ο Γιάννης Κυπαρίσσης κ.α.
Οι εκδοχές αυτές περιλαμβάνονται σε cd που θα κυκλοφορήσει για πρώτη φορά την ημέρα της εκδήλωσης και στο οποίο συμμετέχουν με δουλειά τους οι εξής: Θανάσης Αλευράς, Χάρης Αττώνης, Belleville, Cyanna, Δάρνακες, Empty Frame, Full Tattoo, Κώστας Δαλακούρας με την Κρίνθη Ζήρα, Στάθης Δρογώσης, Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης/Μαρία Παπαγεωργίου, Ελεάννα Ζεγκίνογλου, Σόφη Κωνσταντινίδου, Matisse με την Αγγελική Ζήκα, Τία Μενούτη, Χρήστος Μουστάκας/Δίδυμο, Προκόπης Πολίτης/Βαγγέλης Ασημάκης, Ηρώ Σάϊα, Tareq, Μαριέττα Φαφούτη, Γιώργης Χριστοδούλου.
Τραγούδι - Διασκευή - Διάρκεια - Χρονολογία
Ζεχρά: Μαριέττα Φαφούτη 2:38 - 1938
Από μέσα πεθαμένος: Στάθης Δρογώσης 3:25 - 1918
Δεν σου πάει το πάχος Δημητράκη: Ελεάννα Ζεγκίνογλου 3:43 - 1930
Ζητάτε να σας πω: Γιώργης Χριστοδούλου 4:30 - 1930
Μισιρλού: Tareq Σουλεϊμάν 4:14 - 1927
Σαν όνειρο μαγευτικό: Tareq Σουλεϊμάν 3:49 - 1921
Πέρσι τέτοιο καιρό: Tareq Σουλεϊμάν 4:09 - 1938
Θα σ’ εκδικηθώ: Δίδυμο 3:00 - 1936
Άσε τον παλιόκοσμο να λέει: Δάρνακες 3:50 - 1938
Πόσο λυπάμαι: Empty Frame 3:45 - 1938
Ο Διαβάτης της ζωής: Cyanna 4:12 - 1938
Ο Πασατέμπος: Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης- Μαρία Παπαγεωργίου
3:16 - 1940
Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά: Ηρώ Σαΐα 3:15 - 1940
Μεταξύ μας: Matisse 4:09 - 1938
Μαραμένα τα γιούλια και οι βιόλες: Κώστας Δαλακούρας 4:26 - 1935
Ακόμη ένα ποτηράκι: Προκόπης Πολίτης – Βαγγέλης Ασημάκης 4:02 - 1939
Ξενομανία: Θανάσης Αλευράς 2:50 - 1936
Κάτι με τραβά κοντά σου: Belleville 4:17 - 1936
Σε λυπάμαι: Σοφία Κωνσταντινίδου 3:22 - 1936
Τι μάτια: Jam Difusion 3:26 - 1921
Eίμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου: Full tattoo 4:43 - 1937

Η εκδήλωση αλλά και η έκδοση του cd είναι μέρη ενός ολοκληρωμένου project που συνδυάζει θέαμα μέσα από μουσική και κείμενα και έχει ως κεντρικό του στόχο να αναδείξει και να προβάλλει, δεδομένων των αναλογιών, τη σχέση ανάμεσα στο τότε και το τώρα, τις ομοιότητες των συμπεριφορών που ξαφνιάζουν αλλά και τις διαχρονικές αξίες και στάσεις ζωής των Αθηναίων απέναντι στα καθημερινά και τα ανθρώπινα…
Σε αυτό το πλαίσιο το cd με τα τραγούδια συνοδεύεται με μια έντυπη έκδοση με μικρά διηγήματα από νέους συγγραφείς που εμπνέονται από αυτά τα τραγούδια και τις «πειραγμένες» εκδοχές τους.
Στην έκδοση περιλαμβάνονται διηγήματα που έχουν γράψει οι: Δημήτρης Σωτάκης, Βάσια Τζανακάρη, Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Ηλίας Κολοκούρης, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Χρύσα Μπαχά, Γιάννης Πλιώτας, Στέργια Κάββαλου, Ειρήνη Μαργαρίτη, Κωνσταντίνα Τασσοπούλου, Γιώργος Ρομπόλας, Αθως Δημουλάς.
Στο project, ο Γιάννης Καστανάκης και ο Νίκος Ασημάκης ανέλαβαν την ευθύνη της οργάνωσης και επιμέλειας της μουσικής εκδήλωσης και της έκδοσης του cd, ο Άθως Δημουλάς και ο Γιώργος Ρομπόλας την επιμέλεια της έντυπης έκδοσης, ενώ το γενικό συντονισμό «κράτησαν» η Νατάσα Μαστοράκου και ο Βίκτωρας Δήμας. Ξεχωριστή θέση στο όλο project έχει οΓεράσιμος Ευαγγελάτος στον οποίο ανήκει η αρχική σύλληψη, αλλά και η επιλογή των τραγουδιών.

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Πειραιώς 206 (ύψος Χαμοστέρνας), Ταύρος
Τηλ.: 210-3418550
Τρίτη 3 Μαΐου
Ώρα έναρξης: 9 μ.μ.
Είσοδος: 15€
Φοιτητικό, Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ), Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ), Ευρωπαϊκής Κάρτας Νέων & Κάτοχοι Κάρτας Πολιτισμού, ΑμΕΑ: 10€

edit:

Ένα βίντεο, από το μουσικό κομμάτι του project

Αλλοκοτιές

Μια συνεχής αποδόμηση. Μια ρεκλάμα που ξεφτίζει, ένα όνειρο που φθίνει.

Νιώθω και εγώ να φθίνω μαζί του, να εξαϋλώνομαι. 

Δεν γράφω μελαγχολικά, δεν είναι ότι αναπολώ. Θα μπορούσα μα

δεν το κάνω πια, μου στερεί πολλές ανάσες. Νιώθω πως καλά κρατώ,

μα απορώ γιατί όλη μου η ύπαρξη έχει πάρει μια πορεία αποκλίνουσα και αποκλείουσα

 που με τα χρόνια μοιάζει ανεπίστρεπτη. 

Ο κόσμος μου μοιάζει λίγο πιο σκοτεινός, κάθε βράδυ σαν κάθομαι στο

μπαλκόνι και κοιτώ να δω πόσα φώτα είναι αναμμένα τα ξημερώματα.

Αναζητώ κι άλλους σαν και μένα που παρασιτούν με το σκοτάδι και τρέφονται

με την ησυχία που αποπνέουν τα όνειρα των κοιμισμένων.

Μια μικρή αυτόβουλη συνείδηση που απαριθμεί όλο το "είμαι"

αχνά πάνω στο χαρτί. Ύστερα κοιμάμαι, μα δεν βλέπω πια όνειρα, ίσως γιατί κι αυτά δεν 

έχουν μια λαβή για να πιαστούν. Ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι τι να βάλω για να αντέξει,

να με προστατέψει μια ακόμη μέρα. Ποιο προσωπείο να φορέσω, ποια πόλη και

ποιον κόσμο θα αντικρίσω απόψε;

Παύση.

Φοβάμαι να αγαπήσω. Είναι μια έννοια που έχει αναλωθεί χρόνια τώρα

σε παράταιρους έρωτες και πλέον δεν μου περισσεύει. 

Χαρούμενος μονάχα είμαι όταν κλαίω, γιατί νιώθω πως είμαι ακόμη παιδί, πως 

μέσα μου υπάρχει ακόμη νιότη, όσο κι αν έχουν αρχίσει να με πονούν τα γόνατά

μου, ή αν φοράω πια μεγαλύτερα γυαλιά κι έχουν ξεβάψει οι τρίχες μου.

Νιώθω πως έχω χάσει τη σκιά μου. Εκείνο τον σιωπηλό συνεπιβάτη που πάντα με

ακολουθούσε και πρόσεχε τα νώτα μου. Νιώθω πως έχω χάσει τη λαλιά μου, σαν

είμαι μόνος έχω τόσα να σου πω, μα σαν σε βλέπω χαίρομαι τόσο που σωπαίνω.

Αγαλλιάζω και κοιμάμαι στην θαλπωρή της φωνής σου και στη γαλήνη των ματιών σου.

Κι όταν φεύγεις σε αναζητώ, μου λείπεις και θέλω να γράψω,

να τραγουδήσω, να τα πω, πόσο μου λείπεις και εσύ και όλοι σας.

Όλοι οι σπουδαίοι στυλοβάτες μου, οι αγαπητοί μου, οι δικοί μου.

Χάρη σε εσάς είμαι εγώ και το εγώ μου το χαρίζω σας.

(Φωτογραφία: Marelliott)

FunProfiles - Wassily Kandinsky

Wassily Wassilyevich kandinsky - Ρώσος ζωγράφος και θεωρητικός (1866 - 1944)

Ο Βασίλης Βασιλείου Καντίνσκης, όπως θα τον είχε ονομάσει ο Μαρινάκης για να γλιτώσει τους κοινοτικούς, ήταν ένας πολύ διάσημος Ρώσος ζωγράφος. "Κάτοικος της μεγάλης κόκκινης χώρας από πάνω μας" αν παίζετε "Θύμιος-στρατό" και δεν μπορείτε να πείτε κύρια ονόματα. Ο Καντίνσκι είναι ένα παράδειγμα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε στους γονείς σας, όταν σας πρήζουν πως δεν έχετε κάνει τίποτα το αξιόλογο και πως "περνούν τα χρόνια" και "άντε μπράβο". Τα ίδια τραβούσε και ο Βασίλι που σε αντίθεση με τον Άγιο συνονόματο, δεν ήταν προγραμματισμένος να φτιάχνει και να μοιράζει παιχνίδια τα Χριστούγεννα. Μέχρι τα τριάντα του πίστευε πως θα μεγαλώσει ένας σπουδαίος νομικός. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Οδησσού. Τότε κυβερνήτης ήταν ο Γρηγόριος Μαρασλής ένας πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος, έχει ανοίξει ένα σωρό ιδρύματα, σε περίπτωση που είδατε το όνομά του σε κάποιον δρόμο της Αθήνας και το είχατε περιέργεια ποιος ήταν.

       Εκεί λοιπόν στην Οδυσσό που κατά τα λεγόμενα της εποχής ήταν Ή πόλη για να σπουδάζεις (σαν να λέμε η Πάτρα της Ουκρανίας), έπινε τα ποτάκια του, έκανε τα μπανάκια του στον Εύξεινο πόντο, την έπεφτε στα γκομενάκια με φρέσκα ποντιακά ανέκδοτα και με ατάκες του στυλ "εγώ σπούδασα νομικός γιατί στη ζωή πιστεύω δεν υπάρχει πιο ευγενής σκοπός απ' το να υπερασπίζεσαι το δίκαιο". Δηλαδή τη ζωή του να κάναμε.

Το 1896 όμως, πενήντα χρόνια πριν την την ανεξαρτησία των Φιλιππίνων και την προεδρία του Χουάν Περόν στην Αργεντινή και εκατό χρόνια πριν την βράβευση του Άγγλου ασθενή με εννιά Όσκαρ (σε αντίθεση με του -κατά πολύ ανώτερου- ημέρα ανεξαρτησίας που πήρε μόνο ένα), ο Καντίνσκι αποφασίζει να ζωγραφίσει. Τώρα δεν ξέρω, αλλά πιστεύω είναι ασφαλές να υποθέσω πως κάποια γκόμενα θα ευθύνεται γι' αυτό. Turns out, ο Καντίνσκι ήταν παντρεμένος με την ξαδέρφη του, η οποία άμοιρη έκανε το απαγορευμένο αλλά για να παντρευτεί έναν ευυπόληπτο δικηγόρο, με πασιφανές μέλλον και καταξίωση. Τελικά της βγήκε ζωγράφος. Δεν ήταν τυχαίο λοιπόν που εφτά χρόνια μετά τον παράτησε. Εκείνη την χρονιά ο Kandinsky ζωγράφισε και αυτόν τον πίνακα:

  Είναι πασιφανής η εκδηλωτική απέχθεια και το μίσος (παρατηρήστε το πονεμένο πρόσωπο στα αριστερά και την γροθιά στα δεξιά) που κατάφερε να εγκιβωτίσει στον καμβά προς "τη καριόλα" όπως σίγουρα θα την αποκαλούσε και που τον ήθελε μόνο για τα λεφτά του. Παρ' όλα αυτά τελείωσε καλών τεχνών στο Μόνακο και τα έφτιαξε με την Γκαμπριέλα όχι αυτή από τη Ζήνα, μια συνάδελφο με γοητευτικό όνομα, μα ομολογουμένως όχι ανάλογα χαρακτηριστικά (αν κρίνω απ' τους πίνακες του γι' αυτήν). Ούτε αυτή η σχέση κράτησε βέβαια πολύ γιατί ο Βασίλης, σαν τυπικός πετυχημένος άντρας, δεν αποφάσιζε αν την θέλει ή όχι, έτσι εξαφανίστηκε προφασιζόμενος τον πρώτο παγκόσμιο το 1914 και επέστρεψε στη Μόσχα γιατί τάχα του 'χε λείψει.                             

Γύρισε το 1921 στην Γερμανία όπου και τον κάλεσαν να διδάξει στην πιο εναλλακτική σχολή αρχιτεκτονικής και τέχνης της εποχής του, εκεί που "γινόταν", στο Bauhaus. Ο Γκρόπιους την είχε ιδρύσει μόλις πριν δύο χρόνια, πολύ βαρετός άνθρωπος ο Γκρόπιους με μηδέν φαντασία ακόμη και το όνομα της σχολής του: να χτίσω, σπίτι. Το είδε σαν μια πρόκληση ο Βασίλης πήγε εκεί και έκατσε χρόνια και καιρούς, βολεμένος εισοδηματίας, ώσπου όταν ήταν ο Μίες το 1933 ήρθε ο Χίτλερ και είπε: τι μαλακίες κάνετε εδώ; και τους έκλεισε. Κάπου τότε ο Καντίνσκι ζωγράφισε αυτό:

  Έτσι ο Καντίνσκι πήρε την νέα του γυναίκα, μια εικοσι-πεντάρα Ρωσίδα με όνομα που ούτε κατά διάνοια δεν θα μπορούσα να προφέρω, και είπε "αι σιχτίρ βρε με την Γερμανία" και μετακόμισε πάλι, αυτή τη φορά στη Γαλλία όπου και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Χίτλερ την αναζήτησε παντού, γι' αυτήν ξεκίνησε τον δεύτερο παγκόσμιο, καθότι μια την είχε αντικρίσει τυχαία τότε τη μέρα που περνούσαν τα λουκέτα στη σχολή, μα δεν μπορούσε να την βγάλει απ' το νου του. Αργότερα θα εγκατέλειπε όταν θα γνώριζε τον έρωτα στην τότε αγωνίστρια-ραδιοφωνική παραγωγό του Πολυτεχνείου, Μαρία Δαμανάκη. 

Το 1944 ο Καντίνσκι πέθανε, μα αφού δεν έπασχε από κάτι θεαματικό κανείς δεν πολυθυμάται τι και πως. Βρήκα διάφορες πηγές που έλεγαν "φυσικά αίτια", βρήκα μερικές αναφορές που έλεγαν "εγώ τον σκότωσα" αλλά τις προσπέρασα, ο Τσούκαλος και οι "Ancient Allien theorists" θα πιστεύουν πάντα πως μπορεί, μπορεί, κάτι άλλο να ευθύνεται για το θάνατό του πέρα απ' την αρτηριοσκλήρυνση. Εγώ πιστεύω πως πέθανε πάνω στο σεξ. Μου φαίνεται δικαιολογημένο αφού εξέτασα παράλληλα και τον τελευταίο πίνακα που ζωγράφισε, αυτόν:

Κανείς δεν θα έλεγε πως ο Καντίνσκι δεν έζησε μια γεμάτη ζωή, βρήκε σίγουρα τις ισορροπίες στη ζωή και έκανε γενικά ό,τι του κατέβαινε. Έδειξε πως όλα γίνονται αν έχεις στυλ και άποψη. Μέχρι τα τριάντα του ακολούθησε το οικογενειακό όνειρο, μετά τα βρόντηξε όλα και έγινε ζωγράφος. Πέρασε από όλα τα σημαντικά στυλ και κινήματα της εποχής του όπως του Φοβισμού, του Θεοσοφισμού, του άλλου του κινήματος με τις πολλές τελίτσες, του Κυβισμού, του κονστρουκτιβισμού και του σουπρεματισμού. Δίδαξε στο Bauhaus που πρέπει να ήταν ό,τι πιο τόπ για έναν καλλιτέχνη της εποχής του, γνώρισε τον Γκρόπιους, τον Μίες κι άλλους αμέτρητους γνωστούς ζωγράφους. Παντρεύτηκε τρεις φορές (αν ενώσεις τα πλήρη ονόματα των γυναικών του φτιάχνεις σιδηρόδρομο Μόσχα-Βλαδιβοστόκ) και θεωρήθηκε ο πρώτος ζωγράφος καθαρά αφηρημένων πινάκων. Δεν είναι λίγα για μια ζωή. Εγώ να δω τι θα κάνω. Γι τέλος σας παραθέτω έναν πίνακα που πρέπει να συσπείρωσε όλα όσα έκανε στη ζωή του. Θεωρείται ο πιο περίπλοκος πίνακάς του. Για να σας δυσκολέψω έχω κρύψει μια φέτα καρπούζι μέσα, για να δούμε αν μπορείτε να την βρείτε:

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε εδώ:

Wikipedia

Kandinskys wifes

Getty Research Institute

Gutenberg books

Kandinsky.net

Πως να φτιάξετε τον υπολογιστή σας;

Μετά από μια ανάλογη ανάρτηση στο Facebook, (thanks Μίνω) αποφάσισα να το αναρτήσω και εδώ. Μου φαίνεται ο πιο πλήρης οδηγός για το πως να φτιάξετε τον υπολογιστή σας σε περίπτωση που πάθει κάτι.

Σε περίπτωση που αποφασίσετε να τα βάψετε όλα μπλε και να τα ρίξετε στη θάλασσα, ο κύριος Καρπούζης έχει να σας προτείνει ένα πολύ ωραίο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε. 

"Οι Ναΐτες πετάχτηκαν δίπλα" λοιπόν από τις βορειοδυτικές εκδόσεις, για το οποίο σύντομα θα μιλήσω και πιο αναλυτικά. Προς το παρόν υπομονή.

Καλωσόρισμα

Πλέον ο κύριος Καρπούζης στεγάζεται στο Blogger και όχι πια στο Wordpress. Οι λόγοι που έγινε αυτό είναι απλοί. Το Blogger είναι πολύ καλύτερο. Έχει πολύ μεγαλύτερη αξιοποίηση των δυνατοτήτων καθώς επιτρέπει πλήρης προσαρμογή του blog (ιδίως με την χρήση HTML και CSS οι δυνατότητες είναι πραγματικά αμέτρητες.) Αλλά και από θέματα εφαρμογών και widgets η πληθώρα του Blogger είναι ασύγκριτη. Το wordpress.com λόγω του "αδερφού" του wordpress.org που είναι συνδρομητικός, έχει αφήσει όλη τη σάλτσα, τα μπαχαρικά και το αλάτι εκεί και σερβίρει μόνο κρύα πιάτα κι αυτά κακοψημένα. Γι' αυτό λοιπόν έκανα πλήρη μεταφορά ολόκληρου του blog από το Wordpress στο Blogger. Μπορείτε να βρείτε όλες τις προηγούμενες αναρτήσεις αλλά και σχόλια, με την ίδια χρονολογική ετικέτα που είχαν και πριν. Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Μα γιατί το τραγούδι, να είναι λυπητερό;

"Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό

μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε

από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως

που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε

κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει.."

 

Ο Νίκος Παπάζογλου απεβίωσε σήμερα Κυριακή 17 Απριλίου στο "Διαβαλκανικό κέντρο" Θεσσαλονίκης σε ηλικία εξηντα-τριών χρονών. Μια είδηση που σίγουρα θα συγκλονήσει την Ελλάδα (και θα σαρώσει τα status του Facebook) αν και ήταν γνωστό πως ο Σαλονικιός τραγουδοποιός έδινε μια άνιση μάχη για την ζωή απέναντι στην επάρατη νόσο.

Ο Νίκος γεννήθηκε τον Μάρτιο του '48 στην Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε την μουσική του σταδιοδρομία το '60 και στις αρχές του '70 έφυγε για την Γερμανία όπου και μαζί με τον τίτλο "Ζηλωτής" (Zealot) προσπάθησε να κατακτήσει την διεθνή αγορά. Τότε φτιάχτηκαν έξι τραγούδια που ηχογραφήθηκαν στο Μιλάνο, μα υπάρχουν μόνο σε συλλογές φίλων.

"για όλα αυτά που ζητάς,

για πολλά που πονάς,

για το τίποτε μιας ευτυχίας,

και γυρνάς σαν τρελός,

του καθρέφτη εαυτός,

θύμα-θύτης κακής συγκυρίας."

Το '76 τραγουδώντας με τους "Αχαρνής" του Σαββόπουλου, γνωρίζει τον Μανώλη Ρασούλη και το '78 η "καλή παρέα" (Μανώλης Ρασούλης, Νίκος Ξυδάκης, Διονύσης Σαββόπουλος και Νίκος Παπάζογλου) δημιουργούν το δίσκο, "Η εκδίκηση της Γυφτιάς". Ακολουθούν πολλοί ακόμη δίσκοι όπως "Τα δήθεν" το 1979, "Χαράτσι" το 1983, το "Μέσω Νεφών" το 1986, τα "Σύνεργα" το 1991. Το 1995 κυκλοφόρησε ο δίσκος "Όταν κινδυνεύεις παίξε την πουρούδα" (η κόρνα του ποδηλάτου στα κυπριακά) και το 2005 κυκλοφόρησε την τελευταία του δουλειά "Μάϊσσα Σελήνη" όπου στην ημέρα κυκλοφορίας της κέρδισε το βραβείο Μουσικής στα Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία Ποιότητας (Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) για την μουσική του στην ταινία "Νοσταλγός" της Ελένης Αλεξανδράκη. Μα και σαν μουσικός παραγωγός, κάτω απ' την δισκογραφική εταιρία "Στρογγυλοί δίσκοι" ανακάλυψε σπουδαίους σύγχρονους τραγουδιστές όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Ορφέας Περίδης, ο Θανάσης Παπακωσταντίνου και πολλοί άλλοι. Σαν ένα αντίο, θα χαρίσω και εγώ τις "Στιγμές" της Νοσταλγού, μιας και όλοι αργά ή γρήγορα θα τον νοσταλγήσουμε. "Φυλάξου για το τέλος, θα μου πεις" είχε γράψει κάποτε, ίσως τελικά να ήρθε εκείνο το τέλος.

Καλό ταξίδι.

Παρουσίαση 1.000.000 στιγμές - Αθήνα

Ας περιαυτολογήσω λίγο ακόμη, αντέχουν οι μεντεσέδες. Απόψε στο bar Dasein στα Εξάρχεια, Σολωμού 12 μερικά εκατομμύρια κβάντα απόσταση από την πλατεία, μετά τις 19:30 το βράδυ και μετά το ντέρμπυ Σανκτ Παουλί - Ουλφσμπέργκ θα βρισκόμαστε εκεί, στο πατάρι του μαγαζιού για να παρουσιάσουμε τις 1.000.000 στιγμές του Μιχάλη Φουντουκλή. Για το βιβλίο θα μιλήσουν η παρουσία σας, καθώς και η Έλενα Μαρούτσου, συγγραφέας και εκπαιδευτικός όπως και ο Γιάννης Πλιώτας συγγραφέας και εκδότης των Βορειοδυτικών εκδόσεων. Ακολουθεί DJ set με τον Dj Erikos litsis (Πότε θα φέρεις τα λεφτά μαλάκα Τάκη; ) και πολλά ποτά και σφηνάκια. Είστε όλοι καλεσμένοι. ο κύριος Καρπούζης θα ανέβει στο πάνελ για αστρολογικές προβλέψεις στα διάλειμμα.

Μπλουμ

Και το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα από κει,

και λέω, "γιατί να είμαστε όλοι τόσο περίεργοι;

Δεν μας φτάνει τόση περηφάνεια;"

Μα απάντηση δεν βρήκα και έτσι θεώρησα καλό

να το ξαναρωτήσω, αυτή τη φορά φωνάζοντας.

Κι έφυγαν σάλια και θυμός κι ηρέμησα και έπειτα δεν με

ένοιαζε "γιατί" και "πως" και "τι". Απλώς ήθελα να κοιμηθώ,

να κλείσω τα μάτια μου και αύριο να ξημερώσει

μια νέα μέρα.

Γιατί πάντα αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα.

Μα και εκείνη θα είναι ίδια με την παλιά, σαν μια τρε-μπανάλ

εκδοχή της Μέρας της Μαρμότας και δεν θα παίζει ο 

Μπιλ Μάρεϊ και η Άντι Μακντάουελ μα εγώ και εσύ

και θα 'μαστε πιο γραφικοί και πιο περίλυποι και ούτε τα πρεζάκια

στην Ομόνοια δεν θα μας δίνουν φράγκο, που θα μου πεις "μας καταλαβαίνουν 

αυτοί, μας νιώθουν αν το καλοσκεφτείς."

Και, ναι, αν το καλοσκεφτώ, όλα μοιάζουν πιο λογικά.

Κι αν λες πως όχι, ίσως να δεις έναν ψυχίατρο γι' αυτό.

Βέβαια και αυτοί "ΙΑΤΡΟΙ" είναι, μα της ψυχής όπως λέει κι το δίπλωμα 

που φιγουράρουν καδραριστά στον τοίχο.

Μα είναι ψηλά ο πήχης κι άλλος τον πηδάει ενώ άλλος όχι.

Βέβαια στο τέλος όλοι κάποιον ή κάποια πηδάνε, κι έτσι

ο κόσμος γυρίσει -ακόμα- και θα 'χουμε τα χρόνια για τα πούμε γέροι.

Όχι πως μεγαλώσαμε, μα ο κόσμος γύρω μας μίκρυνε και στένεψε 

και πλέον για να προχωρήσεις πρέπει εκ των πραγμάτων κάποιον να πηδήξεις, κατάλαβες;

Μα η αλήθεια είναι πως στο τέλος μένει μόνο το "επειδή" και όχι το "γιατί"

οπότε καλύτερα να μην με ρωτήσεις κάτι το οποίο δεν

έχω ζήσει ακόμα, γιατί δεν θα μπορώ να στο απαντήσω

έτσι ώστε να βγάλει νόημα.

Όλα εδώ κάπου συντομεύουν και η αυλαία πέφτει, όσο κι αν

προσπαθήσουμε να το αποφύγουμε, 

τελικά όλα είναι θέμα αποφάσεων. Και για μένα

και για σένα

και για τους εκείνους που προσπαθούν με τόσο κόπο,

να το αποφύγουν.

Κατάλαβες;