Οι δρόμοι της Αθήνας

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ της Αθήνας, έχουν γίνει μια αυτοκινούμενη μάζα από σίδερα, αναψοκοκκινισμένες φάτσες, σάλια και θυμό. Μια παρωδία της εκπολιτισμένης βαρβαρότητας, ένα ρίνγκ που δεν απέχει πολύ από καλαμπουρίστικο ριάλιτι, σαν αυτά τα μεσημεριανά που κάθεσαι στο καναπέ σου και τα χλευάζεις, μια σχιζοφρενής προσωπικότητα με κόμπλεξ κατωτερότητας και έλλειψη χρόνου. Οι δρόμοι στην Αθήνα μοιάζουν με πείραμα, που κάποιοι στωικοί επιστήμονες με παγερές πλατιές εκφράσεις παρατηρούν, για να καταγράψουν τις αντιδράσεις χιλιάδων αγανακτισμένων εγωιστών που τους έχουν αμολήσει, αφού πρώτα τσιγκλίσουν όσο δεν πάει όπως τους ταύρους στους δρόμους της Παμπλόνα. Και είναι όλοι αυτοί οι φουρκιασμένοι ανθρωπίσκοι σαν κομματάκια φρούτα που τα έβαλες στο μπλέντερ. Ρεύμα. Κλείνει το κύκλωμα. Φρουτοσαλάτα.

Είναι αδύνατο να κυκλοφορήσεις στο κέντρο της Αθήνας, με κάποιο ιδιωτικό μεταφορικό μέσο για πάνω από δεκαπέντε λεπτά και να μην βρίσεις τουλάχιστον έναν Άγιο. Είναι αδύνατο να μην κοντέψουν να σε πατήσουν, να σε τρακάρουν να σε μπλοκάρουν, να μην καρδιοχτυπήσεις για έναν πεζό ή ένα παπάκι που θα σου χωθεί μπροστά σου με τσαμπουκά σαν αυτόχειρας χρηματιστής μετά από κατάρρευση της Σοφοκλέους. Να μην σε τριπλοπαρκάρει κάποιος για να καμακώσει στα πεταχτά την σαραντάρα ιδιοκτήτρια απ' το γωνιακό μαγαζί που έχει βγει έξω με υπερβολικό ντεκολτέ και χαμογελάει, ενώ αυτός επιδεικτικά κάθεται με ανοιχτή τη πόρτα αγέρωχος και κομπάζει πόσο στα αρχίδια του τους έχει όλους γραμμένους. Να μην κολλήσεις στο ίδιο φανάρι για πάνω από δέκα λεπτά γιατί αυτοί που περνούν κάθετα έχουν κλείσει και το δικό σου ρεύμα, να μην πιαστεί το πόδι σου στο πεντάλ και να σιχαθείς την φάτσα σου στον καθρεύτη. Να μην κοιτάξεις με μισό μάτι την μποτοξαρισμένη ξανθιά που σαλπάρει τη πανάκριβη μαούνα 4x4 σε κάθε στενοσόκακο, μπλοκάροντας και τους μεν και τους δε, προσπαθώντας να καταλάβεις απλά γιατί έχει και οδηγάει ένα όχημα που αρχικά είχε φτιαχτεί για τον Αμερικανικό στρατό, για να μεταφέρει εικοσιπέντε φαντάρους με πλήρη εξάρτηση στην έρημο.

Μπορεί η Αθήνα να έχει νέφος και άτακτη δόμηση, μπορεί να μην έχει πλέον τον ομοιόμορφο και ιδιαίτερο χαρακτήρα που είχε παλιότερα και το πράσινο να γίνεται σιγά σιγά έκθεμα σε μουσείο, μπορεί να πλακόστρωσαν όλη την πλατεία Ομονοίας, μπορεί η Πειραιώς να γίνεται Γκέτο, αλλά το χειρότερο πρόβλημα της πόλης για μένα είναι το κυκλοφοριακό και αυτοί που το κυκλοφορούν. Σε λίγο στα φανάρια τα παιδάκια θα πουλάνε πρόζακ και λεξοτανίλ. Έγραψα ένα μικρό δίστιχο σήμερα καθώς περίμενα στην κίνηση και θα σας το παρουσιάσω.

Αθήνα μεγαλόχαρη του Περικλή γωνία,

γαμιέται το κυκλοφοριακό και η συγκοινωνία.

Να και μια λύση που προτείνει ο Bill Hicks για την λύση του κυκλοφοριακού

Το κομμάτι για την οδήγηση είναι απ το 4:00 λεπτό και μετά, αλλά αξίζει να το δείτε όλο.