Υπάρχουν ακόμη ευεργέτες;

Τελικά απ' ό,τι φαίνεται υπάρχουν. Το συνωμοσιακό μου μυαλό δεν μπορεί να βρει λαβή για την δωρεά τριακοσίων εκατομμυρίων Δολαρίων (213 εκατ. ευρώ) του ιδρύματος "Σταύρος Νιάρχος" για την ανακατασκευή της περιοχής του Δέλτα Φαλήρου εκεί που κάποτε, όχι πριν πολλά χρόνια, βρισκόταν ο ιππόδρομος Αθηνών. Τα χρήματα προορίζονται για ένα πάρκο εκτάσεως 50 στρεμμάτων στη συμβολή των λεωφόρων Ποσειδώνος και Συγγρού καθώς και την κατασκευή της νέας Εθνικής Βιβλιοθήκης καθώς και της πρώτης Όπερας της Ελλάδος. Ο αρχιτέκτονας για το έργο είναι ο Ιταλός Renzo Piano ο οποίος έχει ήδη κάνει μια παρουσίαση στο Ζάππειο στα τέλη του Ιανουαρίου η οποία περιελάμβανε την αρχική ιδέα για το συγκρότημα.

Σύμφωνα με τα σχέδια του Piano το πράσινιο θα έχει το κύριο λόγο στο χώρο με τις περισσότερες εγκαταστάσεις να βρίσκονται υπογείως, τρανή εξαίρεση η Όπερα και το εγκιβωτισμένο αναγνωστήριο που θα ξεπροβάλει μέσα από τον λόφο, σαν μια ιπτάμενη κουπαστή πρασίνου δίνοντας μια φυγή προς την ακτογραμμή και τη θάλασσα. Όλοι οι κτιριακοί χώροι που θα είναι υπέργειοι, καθώς και η στέγη που θα ενοποιεί την Όπερα με την βιβλιοθήκη (περίπου 10.000 τ.μ), θα είναι καλυμμένοι με φωτοβολταϊκά πανέλα ώστε να καλύπτουν το μεγαλύτερο -αν όχι όλο- μέρος από τις ενεργειακές απαιτήσεις του Πάρκου. Σημαντικό στοιχείο του σχεδιασμού ήταν επίσης το νερό γι' αυτό θα δημιουργηθεί ένα κανάλι με φιλτραρισμένο θαλασσινό νερό το οποίο θα "ανεβαίνει" κατά μήκος του πάρκου από την θάλασσα, λειτουργώντας παράλληλα και ως αντιπλημμυρικό έργο. Η αρχαία Ελληνική αγορά θα επικρατήσει ως ιδέα για τον γενικό σχεδιασμό του πάρκου, ώστε να ενισχύσει την συνεύρεση των ανθρώπων κάνοντας το πάρκο να λειτουργεί ως ένα αστικό σημείο συνάντησης, παρά ένα ακόμη μέσο διαφυγής και αποξένωσης.

Μαζί με τη πρόταση του Renzo Piano η Κυβέρνηση έχει προγραμματίσει στις αρχές του Απρίλη μια η συνάντηση, παρουσία του πρωθυπουργού και της υπουργικής ομάδας που είναι αρμόδια (Τ. Μπιρμπίλη, Δ. Ρέππας, Π. Γερουλάνος και Ν. Σηφουνάκης) με τον Ισπανό αρχιτέκτονα Josep Acebillo για την πρόταση ανάπλασης του χώρου του Ελληνικού (παλιού αεροδρομίου Αθηνών), η οποία μαζί με την κατασκευή του Πάρκου στο Δέλτα Φαλήρου φημολογείται να παίξει σημαντικό ρόλο στις οικονομικές εξελίξεις της χώρας. Πάντως το πάρκο του Φαλήρου είναι εξαιρετικά πολυδάπανο και η συντήρησή του δεν είναι ένα αμελητέο θέμα. Η παρουσία του πρωθυπουργού έχει και έναν δεύτερο ρόλο, καθώς ο Piano έχει σκοπό να προτείνει και την κατασκευή ενός πολυτελούς ξενοδοχείου που θα αποτελέσει τοπόσημο στην περιοχή και θα επιφέρει ένα σημαντικό οικονομικό κέρδος στην Κυβέρνηση. Οι -ως τώρα ανεπιβεβαίωτες- πληροφορίες ομιλούν για ένα ξενοδοχείο μεγέθους σαν αυτό του "W" στην Βαρκελώνη που έχει πλέον συνυφαστεί με την εικόνα και το λογότυπο της ίδιας της πόλης. Οι ίδιες πληροφορίες λένε πως η χρηματοδότηση θα έρθει από το 4ο κοινοτικό πλαίσιο στήριξης (ΕΣΠΑ) και πως ο πρωθυπουργός θα βρει πρώτη αντιμέτωπη την κυρία Τίνα Μπιρμπίλη, Υπουργό Περιβάλλοντος και Ενέργειας η οποία δεν φαίνεται να είναι διατεθειμένη να βάλει νερό στο κρασί της. Πάντως τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι επιβεβαιωμένο και εμένα προσωπικά μου φαίνεται ανυπόστατο να χρηματοδοτηθεί η κατασκευή ξενοδοχειακού πυρήνα στην Ελλάδα με τα χρήματα από το ΕΣΠΑ, αλλά απ' την άλλη τόσες και τόσες άλλες τσέπες έχουν γεμίσει με τα προηγούμενα τρία πλαίσια στήριξης της Ευρώπης, οπότε θα κρατήσω μικρό καλάθι.

Πάντως το γεγονός ότι ο Renzo Piano θα σχεδιάσει το νέο Πάρκο τη δεύτερη εθνική βιβλιοθήκη και την πρώτη Όπερα (!) της Ελλάδος εμένα -ως αρχιτέκτονα και ως καρπούζι- με συναρπάζει τρελά, καθώς έχω αμέτρητο θαυμασμό προς το πρόσωπό του, τον θεωρώ έναν από τους σπουδαιότερους και πιο άρτιους αρχιτέκτονες παγκοσμίως και θα είναι πραγματικά τιμή μου να έχω στην πόλη μου κάτι δικό του, έχοντας περάσει αμέτρητες ώρες σε βιβλιοθήκες να χαζεύω έργα του. With that said, να περάσω κι απ' την άλλη μεριά λέγοντας πως δεν είναι δυνατόν να περιμένουμε να ανακάμψει οικονικά αυτή η χώρα όταν όλα στην Ελλάδα γίνονται από ξένους. Η Ελλάδα έχει εξαίρετους αρχιτέκτονες και θα μπορούσε να αναλαμβάνει τα έργα μόνη της και όχι να σαμποτάρονται οι Έλληνες αρχιτέκτονες ώστε να περνούν οι ευκαιρίες στους ξένους, που έχουν έναν αέρα και ένα στάτους παγκόσμιο, όπως έγινε με την περίπτωση του μουσείου της Ακρόπολης και την διαμάχη Τσούμι και Τομπάζη. Είμαστε μια χώρα με μηδέν βαριά βιομηχανία, σχεδόν μηδέν μικρή βιομηχανία και μηδέν εξαγωγές προς τα έξω, τον τουρισμό τον καταστρέψαμε μαζί με τα δάση και τις παραλίες μας, τώρα δεν μπορούμε ούτε να χτίσουμε τα δικά μας κτήρια και πάρκα και θέλουμε να ξεφύγουμε απ΄την κρεμάλα. Μου φαίνεται απίθανο.

Για όσους από σας δεν ξέρετε τον Renzo Piano να πω πως έχει σχεδιάσει και κατασκευάσει, μεταξύ άλλων, την Όπερα στη Ρώμη, το κέντρο Πομπιντού στο Παρίσι, το κέντρο Paul Klee στη Βέρνη και το κτήριο των New York Times στην Νέα Υόρκη, είναι ένας από τους σημαντικότερους αρχιτέκτονες, πλέον εβδομήντα-ενός χρονών συνεχίζει να σχεδιάζει με πάθος και όραμα, δίνοντας ζωή στα πολυσύνθετα κτήρια του, με την γαλήνη με την οποία στέκουν και δένουν τον κόσμο γύρω τους, κάνοντας σε να πιστέψεις πως ακόμη ζούμε σε έναν πολιτισμένο κόσμο. Ο Piano έχει δεχθεί το μέγιστό βραβείο pritzker Architecture Prize που θεωρείται το Νόμπελ της Αρχιτεκτονικής καθώς και το AIA gold medal, το Kyoto Prize και τον Sonning Prize. Περισσότερα για τον Piano μπορείτε να δείτε εδώ, ενώ εδώ υπάρχει μια ωραία φωτογραφία ενός πιάνο.

Περισσότερα για το θέμα του πάρκου εδώ:

Καθημερινή

in.gr

δημολόγος

belbo

Τζόναθαν Σάφραν Φόερ - Ο αλλόκοτος συγγραφέας

Το αποψινό θέμα μιλάει για τον Αμερικάνο συγγραφέα J.S Foer, συγγραφέα του "Everything is illuminated", του "Extremely Loud and Incredibly Close", του όχι και τόσο γνωστού "Eating Animals" και του τελευταίου και -ομολογουμένως πιο αλλόκοτου βιβλίου που έχω ακούσει- Tree of Codes που είναι και αυτό που με κεντρίζει περισσότερο και γι' αυτό θα μιλήσω απόψε.

Κάνοντας μια εισαγωγή στον Φόερ να αναφερθεί πως γεννήθηκε στην Ουάσινγκτον το 1977, πέρασε το 1995 στο πανεπιστήμιο του Πρίνστον όπου και το ταλέντο του στο γράψιμο ανακαλύφθηκε από την συγγραφέα Joyce Carol Oates η οποία τον παρότρυνε να πάρει το γράψιμο σοβαρά. Από εκεί και πέρα η ζωή του άλλαξε εντελώς. Τελείωσε με τιμητικό βραβείο για δημιουργική γραφή και μετά από μια λοξοδρόμηση προς την ιατρική αποφάσισε πως θέλει να ασχοληθεί με το γράψιμο επαγγελματικά. Η διπλωματική του, που πήρε τότε τον έπαινο εξελίχθηκε να γίνει το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο "Everything is illuminated" και εκδόθηκε το 2002 (κυκλοφορεί στα ελληνικά με μετάφραση της Μυρσίνης Γκανά -εκδόσεις Μελάνι) και κέρδισε 2 βραβεία. Το βιβλίο το 2005 κυκλοφόρησε και ως ταινία, που όταν την είδα να σας πω, δεν με συγκλόνησε τόσο (ο Elijah wood πάντα με φρικάρει) αλλά έχω ακούσει πως το βιβλίο είναι καταπληκτικό. Το θέμα του είναι το ολοκαύτωμα και η αναζήτηση κάποιων οικογενειακών κειμηλίων. Το δεύτερο βιβλίο του είχε ως φόντο τη βομβιστική επίθεση των δίδυμων πύργων και μιλάει για το πως αντιμετωπίζει ένα εννιάχρονο παιδί το θάνατο του πατέρα του μετά την επίθεση. Σε αυτό το βιβλίο η αλλοκοτιά το Φόερ αρχίζει να εμφανίζεται καθώς το βιβλίο χρησιμοποιεί πολλά τεχνάσματα που δεν θεωρούνται "σοβαρά" ή "πρέποντα" ή "άρτια" αν θέλετε από τον λογοτεχνικό κόσμο, όπως πολλές αλληλεπιδρούσες ιστορίες και φωτογραφίες από πόμολα παράξενα να εισάγονται στις σελίδες του βιβλίου. Τελειώνει με ένα δεκατετρασέλιδο flipbook (έτσι ονομάζονται τα βιβλιαράκια που έχουν σκίτσα σχεδιασμένα καρέ-καρέ και πρέπει να τα ξεφυλλίζεις γρήγορα για να δεις την ιστορία σαν καρτούν). Με αυτό του το εγχείρημα προκάλεσε τόσο ευφημισμούς όσο και έντονες αντιδράσεις. Αλλά όπως έχουν πει πολλοί στο παρελθόν: "καλύτερα για έναν καλλιτέχνη οι μισοί να τον μισούν και οι άλλοι μισοί να τον λατρεύουν. Η μετριότητα είναι που σκοτώνει."

Το τρίτο του βιβλίο, το Tree of Codes είναι το αριστούργημα της τρέλας του. Αν και είναι αρκετά μικρός ακόμα, (μόλις τριαντα-τεσσάρων) για να μιλάω για αριστούργημα, σίγουρα πάντως είναι ό,τι πιο αλλόκοτο δοκίμασε. Είναι ένα βιβλίο το οποίο έχει γραφτεί με την μέθοδο της αφαίρεσης κειμένου από ένα ήδη υπάρχων βιβλίο. Με die-cut (το λεγόμενο "κοπτικό" ) πήρε το βιβλίο του Πολωνού συγγραφέα Bruno Schulz με τίτλο "The street of Crocodiles" που αποκαλεί και "το αγαπημένο του" και "δημιούργησε" την ιστορία, κόβοντας και ράβοντας έτσι ώστε να μείνουν μόνο οι λέξεις που θα αποτελούσαν το νέο κείμενο, στη σωστή και πρέπουσα σειρά ώστε να διαβάζονται. Ένα εγχείρημα που του πήρε αρκετούς μήνες να ολοκληρώσει (με την βοήθεια ολόκληρου επιτελείου ατόμων) και που είχε πρόβλημα να βρει τυπογράφο να του το τυπώσει, καθώς... ε όπως και να το κάνουμε, ήταν κάτι δυσνόητο και απροσδιόριστο, το πως θα τυπωθεί κάτι τέτοιο. Τελικά ήρθε σε επαφή με τους Βέλγους Die Keure που συμφώνησαν να το επιχειρήσουν και έτσι το βιβλίο ήρθε στη ζωή στα τέλη του 2010, ώστε να κυκλοφορήσει με την νέα χρονιά σε Ευρώπη και Αμερική.

Ακολουθεί ένα σύντομο βίντεο με τον ίδιο τον Φόερ να μιλάει γι' αυτό του εγχείρημα:

[vimeo http://vimeo.com/16843220]

Καθώς και ένα δεύτερο με τις αντιδράσεις του κοινού όταν ανοίγει το εξώφυλλο:

[vimeo http://vimeo.com/16503295]

Στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή στα μεγάλα βιβλιοπωλεία δεν το βρήκα να πωλείται, μπορείτε πάντα όμως να το παραγγείλετε από το Amazon. Αν θέλετε να διαβάσετε παραπάνω για τον Foer μπορείτε να ξεκινήσετε εδώ και αν αν θέλετε να ψάξετε κι άλλα για το Tree of Codes μπορείτε να κοιτάξετε εδώ. Προσωπικά εγώ θα προσπαθήσω να το αποκτήσω πάση θυσία.

Ελληνικός(;) καφές

Για μένα, δεν υπάρχει πιο ωραίος καφές απ' τον ελληνικό. Παρ' ότι δεν τον παραγγέλνω κάθε φορά που είμαι για καφέ, στο μυαλό μου και στην καρδιά μου εξακολουθεί να είναι ο καλύτερος. Η γεύση του είναι πηκτή και δυνατή, το άρωμά του καθηλωτικό, σου θυμίζει μια άλλη εποχή και μια ελαφρότητα στη ψυχή. Είναι δυνατός, ικανός να σε ξυπνήσει όσο γκολ και να κοιμήθηκες το προηγούμενο βράδυ (βλ. κοιμάσαι γκολ, ξυπνάς ζαμπόν) και ποτέ μα ποτέ δεν σου χαλάει το στομάχι (τουλάχιστον το δικό μου). Πόσο ελληνικός είναι όμως ο καφές αυτός και πόσο Έλληνες είμαστε και εμείς οι ίδιοι άλλωστε;

Για το δεύτερο δεν θα ήθελα να μπλέξω, μην μπω στο στόχαστρο τίποτα εξτρεμιστών (και δεν μιλάω για τα στιβαρά εξτρέμ του ΠΑΣ), οπότε θα περιοριστώ στο πρώτο ερώτημα. Η απάντηση είναι καθόλου. Ας πάρουμε όμως τα πράματα απ' την αρχή:

Ο Ελληνικός καφές υπάρχει σε πολλές διαφορετικές εκδόσεις, σε όλες τις χώρες της ανατολικής μεσογείου, της Μικράς Ασίας, της Τουρκίας καθώς και της Αραβίας. Σε όλες τις χώρες κυκλοφορεί με το τοπικό όνομα, έτσι αυτό που στην Ελλάδα είναι γνωστό ως "Ελληνικός" στην Τουρκία είναι γνωστό ως "τούρκικος", στην Κύπρο ως "κυπριακός", στην Αρμενία ως "αρμένικος", στις χώρες της Αραβίας ως "αραβικός" κ.ο.κ. Στην Ελλάδα, η ονομασία του αρχικά ήταν "τούρκικος" μα μετά το Κυπριακό, συγκεκριμένα μετά το 1974, η επίσημη ονομασία άλλαξε οριστικά σε "ελληνικός".  Η συνταγή πάντως είναι η ίδια: καφές που παρασκευάζεται με ψήσιμο, σε μπρίκι, αλεσμένων σε λεπτή σκόνη καβουρντισμένων κόκκων καφέ. Η ελληνική έκδοση μοιάζει περισσότερο απ' όλες τις άλλες με την (καλά μαντέψατε) κυπριακή, τόσο σε σύσταση των ποικιλιών (χαρμάνι) όσο και σε χρόνο καβουρντίσματος και τρόπο άλεσης. Στις αραβικές χώρες συνηθίζεται η ανάμειξη με κάρδαμο και άλλα αρωματικά φυτά.

Παρότι θα μας άρεσε να είναι ελληνικής προέλευσης ο καφές που φωνάζουμε "ελληνικός" κατά πάσα πιθανότητα προέρχεται από τις αραβικές χώρες. Αυτός ο τρόπος παρασκευής του, δηλαδή χωρίς φιλτράρισμα, υποδηλώνει αυτή του την προέλευση. Από εκεί πέρασε στην Τουρκία και ταξίδεψε στην Ελλάδα και στην Κύπρο κατά τη διάρκεια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Σύμφωνα με την παράδοση οι πρώτοι που παρασκεύασαν τέτοιου είδους καφέ ήταν οι Βεδουίνοι της Μέσης Ανατολής οι οποίοι έβαζαν την χύτρα του καφέ πάνω στην άμμο που κάλυπτε την στάχτη και τα κάρβουνα για να τα κρατήσει ζωντανά. Γι' αυτό υπάρχει και η παράδοση να ψήνεται ο καφές πάνω σε άμμο (στη χόβολη) στα παραδοσιακά καφενεία. Η διάδοσή του στα Βαλκάνια πρέπει να είναι -σχεδόν σίγουρα- απόρροια της εμπορικής ακμής του λιμανιού της Υεμένης απ' όπου πρέπει να έφθασε και στον Ελλαδικό χώρο.

Στην Ελλάδα ο καφές αυτός έχει συνδυαστεί με εκφράσεις όπως: «βαρύ γλυκός», ή «πολλά βαρύς» ή «βαρύ γλυκός και όχι»που αφορούν την επιτυχία στο καϊμάκι με ανεβοκατέβασμα του μπρικιού, όταν σερβίρεται στο φλιτζάνι, συνήθως χοντρό. Στους λάτρεις του συγκεκριμένου καφέ δεν υπάρχουν περιθώρια για λάθη κατά την παρασκευή του, καθώς υπάρχει μόνο μια σωστή αναλογία και πέραν αυτής ο καφές είναι ή άβραστος ή καμένος. Μια ιεροτελεστία που παραπέμπει σε ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, ο ελληνικός καφές ακόμα σερβίρεται σε ελάχιστα καφενεία ανά τη χώρα, στη χόβολη, αφού στα περισσότερα έχει παγκοσμιοποιηθεί και αυτός και γίνεται με νερό στο βραστήρα της μηχανής του εσπρέσο.

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα εδώ είναι δύο καλά μέρη για να ξεκινήσετε:

wikipedia

baristanet

"Το πείραμα της Αργεντινής" - Ντοκιμαντέρ Εξάντα

Το πείραμα της Αργεντινής - Εξαντάς Ντοκιμαντέρ στο κόσμο

Όταν ο Γιώργος Αυγερόπουλος έφυγε από την Αργεντινή το 2002, είχε αφήσει την ιστορική πλατεία του Μαΐου, γεμάτη διαδηλωτές και συνθήματα. Τώρα την ξαναβλέπει σχεδόν στην ίδια κατάσταση, όμως ο λόγος είναι διαφορετικός. Ο τέως πρόεδρος της Αργεντινής Νέστορ Κίρσνερ,σύζυγος της σημερινής προέδρου Κριστίνα, έχει μόλις πεθάνει, χτυπημένος από ένα βαρύ καρδιακό επεισόδιο. Οι υποστηρικτές του, που αποτελούν και την πλειοψηφία του εκλογικού σώματος, τον θεωρούν ήρωα, καθώς ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε να βγάλει την Αργεντινή από την κρίση και να διώξει το Δ.Ν.Τ. από τη χώρα. "Μας έδωσε πίσω την αξιοπρέπειά μας." "Αυτός ήταν που μας απελευθέρωσε από τα νύχια αυτού του αρπαχτικού τέρατος!", είναι μερικές από τις φράσεις των συγκεντρωμένων στην πλατεία. "Και αφού εσείς είστε από την Ελλάδα που περνάει τώρα άσχημες στιγμές, να ξέρετε ότι εμείς ήδη το περάσαμε. Ήμασταν αιχμάλωτοι των δανείων και του συσσωρευμένου χρέους. Κι αυτά τα δάνεια δεν ήταν για εμάς. Δεν ήταν για το λαό. Ποτέ δεν είναι για τον λαό. Γι' αυτό και οι Έλληνες κάνουν καλά και διαδηλώνουν. Είναι θλιβερό να μη μαθαίνεις, να μη καταλαβαίνεις..."

Διαβάστε αναλυτικά το υπόλοιπο άρθρο εδώ, είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και επίκαιρο. Δείτε το πρώτο μέρος του ντοκιμαντέρ "Το πείραμα της Αργεντινής" σύντομα και μέσω ίντερνετ στην ιστοσελίδα του Εξάντα.

EADS airbike - το πρώτο ποδήλατο που δημιουργήθηκε με την τεχνολογία ALM

Ένας θεός ξέρει πόσες ώρες πέρασα στο υγρό εργαστήριο του IAAC να προσπαθώ να κάνω μια εκτύπωση με τον 3D printer και πόσες ώρες πέρασα, καρτερικά, να ξεσκονίζω την ακατέργαστη σκόνη που έβγαινε απ' τον εκτυπωτή πρώτη γενιάς που χρησιμοποιούσε σκόνη και κεφαλές κανονικού εκτυπωτή γεμάτες με κόλλα, σαν αρχαιολόγος που έχει ξεθάψει κάποιο σπάνιο εύρημα από κάποιον αρχαίο πολιτισμό. Μόνο και μόνο για να μου σπάσει σε χίλια κομμάτια λίγο πριν ολοκληρώσω την διαδικασία. Ευτυχώς βλέπω πως η τεχνολογία δεν έχει μείνει σε αυτό το εκνευριστικό μοντέλο, μα έχει εξελιχθεί με γιγάντια βήματα.

Η European Aeronautic Defence and Space Company κατασκεύασε το "Airbike" το πρώτο ποδήλατο που σχεδιάστηκε πλήρως στον υπολογιστή με προγράμματα CAD (computer-aided design) και εκτυπώθηκε με την βοήθεια ενός τρισδιάστατου εκτυπωτή ALM (additive layer manufacturing). Η τεχνολογία αυτή επιτρέπει στο μηχάνημα να χτίζει το αντικείμενο σε πολύ μικρά layers από μέταλλο (αλουμίνιο, τιτάνιο ή ατσάλι), ανθρακο-ενισχυμένα πλαστικά ή -όπως και στην περίπτωση του airbike- νάιλον, ωσότου φτάσει στην τελική του μορφή. Το αποτέλεσμα λέγεται πως είναι σκληρό σαν τιτάνιο, έχει μηδενική σπατάλη υλικού (αφού χτίζει μόνο ό,τι "βλέπει" στο σχέδιο) αλλά και τρεις φορές λιγότερο βάρος απ' το αν είχε κατασκευαστεί με συμβατικές μεθόδους.

Το πιο θεαματικό είναι πως το ποδήλατο εκτυπώνεται με τους άξονες, τις ρόδες και τα ρουλεμάν ήδη στην θέση τους, εκτυπώνεται δηλαδή έτοιμο για να χρησιμοποιηθεί. Μισό λεπτό να το επαναλάβω γιατί ίσως να μην το εμπεδώσατε.

Το ποδήλατο εκτυπώνεται έτοιμο, για να χρησιμοποιηθεί.

Η τεχνολογία αυτή βρίσκει χιλιάδες εφαρμογές στην σύγχρονη βιομηχανία. Η κατασκευή ενός ποδηλάτου είναι ίσως μια απλή δοκιμή, μια επίδειξη για τις δυνατότητες του μηχανήματος και των υλικών. Ένα τέτοιο ατού μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή προσθετικών μελών που θα ταιριάζουν απόλυτα σε κάθε ασθενή αφού θα σχεδιάζονται με βάση το δικό του καλούπι, έως και την κατασκευή εξαρτημάτων, αντικειμένων ακόμη και σπιτιών -επί τόπου- και όχι σε κάποιο μακρινό εργοστάσιο με χιλιάδες ιθαγενείς σκλάβους να αργοπεθαίνουν. Πέρα απ' την ελαχιστοποίηση των εξόδων, την εύκολη κατασκευή οποιοδήποτε σχήματος και μορφής αλλά και την απαλλαγή απ' τους πολυδάπανους μεσάζοντες, πολλά προϊόντα μπορούν πλέον να σχεδιάζονται και να κατασκευάζονται επιτόπου δίνοντας μια αξιοθαύμαστη αμεσότητα στον τομέα του design και των κατασκευών.

Με την τεχνολογία των 3D printers είμαι αρκετά αισιόδοξος πως σύντομα θα έχουμε τεράστια βήματα. Ήδη υπάρχουν φτηνά μοντέλα, με καλά πλαστικά, με τιμή για κάθε τσέπη*. Πιστεύω πως σύντομα θα έχουμε και μεγάλους μεγέθους κατασκευαστικά μοντέλα που θα είναι ικανά να εκτυπώνουν σπίτια από βιοδιασπώμενο πλαστικό με ελάχιστο κόστος και την επιθυμητή διάρκεια ζωής. Ένα τέτοιο βήμα που δεν πιστεύω πως θα αργήσει, θα φέρει ίσως τις επιθυμητές λύσεις στους εκατομμύρια άστεγους στο κόσμο. Μέχρι τότε, καλές βόλτες με ένα airbike!

Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε εδώ αλλά και εδώ για την τεχνολογία ALM.

*Οι μπατίριδες/άστεγοι/άποροι/άφραγκοι εξαιρούνται πάντα και δεν λαμβάνονται υπόψιν στις διεθνές στατιστικές και αερολογίες.

E-books VS printed books - Πρέπει κάποιος να κερδίσει;

Αυτός είναι ο τίτλος της φωτογραφίας που έπεσε στην αντίληψή μου (δεν λέμε πια έπεσε στα χέρια μου, γιατί κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει όταν σερφάρεις το ίντερνετ) και αποφάσισα να γράψω επιγραμματικά τις σκέψεις μου για την άτυπη κόντρα που έχει ξεκινήσει τα τελευταία χρόνια. Μετά το Amazon και το Tesco να κάνουν επενδύσεις σε ηλεκτρονικά βιβλία (περίπου ένα εκατομμύριο τίτλοι υπάρχουν στο Amazon που μπορείς να κατεβάσεις, οι περισσότεροι από αυτούς είναι δωρεάν ή με πολύ μικρή χρέωση ) κι άλλα μεγάλα βιβλιοπωλεία όπως το Border και το Waterstone άρχισαν να διαθέτουν τα δικά τους ereaders (Iliad και Sony Reader αντίστοιχα) δίνοντας ακόμη μεγαλύτερο περιθώριο στα ηλεκτρονικά βιβλία για να εξαπλωθούν. Ενώ είναι πάρα πολλοί αυτοί που διαφωνούν με την ιδέα βρίσκοντας την, αφύσικη καθώς όπως λένε δεν τους επιτρέπει να αισθανθούν το βιβλίο, να το μυρίσουν, να γυρίσουν τις σελίδες του, να κρατήσουν σημειώσεις και να το πάρουν μαζί τους παντού ακόμα και εκεί που δεν υπάρχει ρεύμα, αυτή η εναντίωση δεν φαίνεται να σταματάει την ραγδαία εξέλιξη των ηλεκτρονικών βιβλίων. Παρ' όλο που τα νούμερα σε σχέση με τα αντίστοιχα των εντύπων, είναι πολύ μικρά, δεν είναι αμελητέα.

Οι αντιδράσεις είναι απολύτως φυσιολογικές, μα το ίδιο είναι και η ανάπτυξη του ηλεκτρονικού βιβλίου αφού είναι μια λογική εξέλιξη του έντυπου με τον ίδιο τρόπο που πλέον έχουμε τα blogs και τα websites να κερδίζουν τη μάχη με τις εφημερίδες και τους ηλεκτρονικούς υπολογιστές να γίνονται τα βασικά εργαλεία συγγραφής σε σχέση με τα τετράδια και τις γραφομηχανές.

Δεν θέλω να ακουστώ πεσιμιστής, ούτε ματαιόδοξος, μα η εξέλιξη είναι μέρος της ζωής και δεν έχει πολύ σημασία αν συμφωνούμε ή όχι, μα το αν θα την δεχτούμε. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως τα παιδιά μου δεν θα καταλαβαίνουν την εμμονή μου να διαβάζω έντυπα βιβλία με τον ίδιο τρόπο που οι γηραιότεροι καθηγητές που είχα στην αρχιτεκτονική δεν καταλάβαιναν την μανία μας να σχεδιάζουμε ψηφιακά. Δεν πρόκειται για μια μάχη, δεν πρόκειται για μια λίστα με υπέρ ή κατά, μα πρόκειται για το παρόν να προσπερνάει το παρελθόν τόσο που να γίνεται μέλλον και αντί να συνεχίσουν οι εταιρίες να ψάχνουν για τρόπους να κάνουν τα ψηφιακά βιβλία να μοιάζουν όσο το δυνατόν περισσότερο με τα έντυπα, για να ικανοποιήσουν τις συνήθειες των καταναλωτών τους, καλύτερα να αναλωθούν στο να βρουν έναν ακριβοδίκαιο τρόπο να εξασφαλίσουν την σωστή και ομαλή κατανομή τους ώστε να αποφευχθούν θέματα ηλεκτρονικής δικτατορίας από τους κολοσσούς της βιομηχανίας βιβλίου.

Αν θέλετε να διαβάσετε παραπάνω σας προτρέπω σε αυτά τα άρθρα :

The future of books

The future of bookstores

ηλεκτρονικός αναγνώστης

wikipedia ebooks

Το photoshop στα χέρια μας

Είχατε ποτέ φανταστεί πως θα ήταν αν μπορούσατε να έχετε κάποιες από τις λειτουργίες του photoshop στο γραφείο και στην κασετίνα σας; Λογικά όχι, αλλά αυτή η ευφάνταστη εφεύρεση θα σας κάνει να τις φανταστείτε. Δύο από τις λειτουργίες του δημοφιλούς προγράμματος της Adobe ενσωματώνονται σε ένα gadget. Το νέο στυλό της dornob έχει ένα ενσωματομενο σκάνερ στο πάνω μέρος και "σκανάρει" το χρώμα από κάθε αντικείμενο στο χώρο. Έπειτα αναπαριστά το χρώμα σε μια επιφάνεια που έχει στο πίσω μέρος καθώς και αναμειγνίει τα χρώματα στο εσωτερικό -με την βοήθεια τριών χρωματοδοχείων RGB. Με αυτό το τρόπο μπορεί να αναπαραστήσει κάθε χρωματική απόχρωση με τον ίδιο τρόπο που δουλεύει η χρωματική παλέτα του photoshop.

Περισσότερες πληροφορίες στο site της εταιρίας εδώ

Δέκα πράγματα που σχεδιάστηκαν για να σας σοκάρουν

Αυτή είναι μια λίστα με δέκα αντικείμενα που μπορείτε να αγοράσετε επιγραμμικώς (online) και έχουν σχεδιαστεί για να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπετε τα πράγματα.

Ξεκινάμε:

Νο. 10 : Τα Ντουλάπια ακροβάτες

Τα ντουλάπια-ακροβάτες είναι μέλη μιας ευρύτερης σειράς ερμαριών που έχουν σχεδιαστεί σαν να έχουν βγει μόλις από ταινία του Τιμ Μπάρτον. Αψηφώντας τόσο τους νόμους της βαρύτητας όσο και αυτούς της κλασικής ανθρώπινης αντίληψης περί επίπλων, αυτά τα ντουλάπια είναι για ανθρώπους που δεν φοβούνται να δουν τη ζωή τους λίγο πιο διαστρεβλωμένη. Και για ανθρώπους που δεν έχουν σκοπό να βάλουν τη γυάλα με το χρυσόψαρό τους στο ντουλάπι.

Νο. 9: Το "επιπλέων" βάζο

Δύο βάζα που μοιάζουν σαν μπουκάλια που επιπλέουν σε έναν ήρεμο ωκεανό, αυτόν του τραπεζιού σας. Εκτός κι αν το τραπέζι σας μοιάζει με το δικό μου, σαν σε καταιγίδα από χιλιάδες διαφημιστικά φυλλάδια, περιοδικά και τα συναφή. Κάπου εδώ μπορείτε να βάλετε το Message in a bottle των Police να παίζει στον υπολογιστή σας.

Νο. 8 : Οι κυρίες ομπρέλες

Μια σειρά από ομπρέλες που έχουν σχεδιαστεί ώστε να μοιάζουν με κυρίες. Προσεχτικά σχεδιασμένες ώστε το πρόσωπο και το στυλ τους να ταιριάζει με το χρώμα της ομπρέλας, δίνουν πολλές διαφορετικές εκδοχές της κυρίας ομπρέλας και μπορείτε να έχετε πολλές από αυτές στη συλλογή σας, ώστε να μπορείτε να τις συνδυάζετε με την διάθεση και το δικό σας ντύσιμο ή ακόμη και με τα δικά σας ταξίδια.

Νο. 7 : Μωράκια Άουσβιτς

Σαπούνια που μοιάζουν με άπειρα χεράκια μωρών σε απελπισία. Προσωπικά με ανατριχιάζει η όψη τους και ποτέ δεν θα πλενόμουν με αυτά. Ούτε να τα βλέπω δεν μπορώ. Αδυνατώ να καταλάβω τι σκεφτόταν αυτός που τα σχεδίασε. But thats just me.

Νο. 6: Οι ψηφιακοί γείτονες

Ψηφιακά ανθρωπάκια που ζουν στο μικρό χρωματιστό κουτί τους. Όταν φέρεις σε επαφή τον ένα κύβο με τον άλλο, μέσω μαγνητικών ενώσεων τα ανθρωπάκια αντιλαμβάνονται την παρουσία, ο ενός του άλλου και αλληλεπιδρούν με διάφορους φανταστικούς τρόπους. Ένα πολύ χρήσιμο αξεσουάρ, για τον σκύλο σας, ώστε ποτέ να μην νιώθει μόνος και να έχει πάντα κάτι να κοιτάει.

Νο. 5 : Οι ωρολογιακές πεταλούδες

Ένα πολύ ανέμελο ρολόι τοίχου που υποθέτω πως είναι εμπνευσμένο απ' το γνωστό τατουάζ με τα πουλιά που συναντάω συνέχεια πλέον μπροστά μου σε ώμους γυναικών.

Νο. 4: Η απαχθείσα αγελάδα

 

Αυτό το φωτιστικό δεν θα ρίξει φως, στο αν υπάρχουν εξωγήινοι ή όχι, γι' αυτό θα πρέπει να απευθυνθείτε εδώ, αλλά σίγουρα θα φωτίσει με αυτό τον πρωτότυπο και λίγο μυστήριο τρόπο, το γραφείο ή το κρεββάτι σας.

No. 3:  Ο παγωμένος σφυγμός

Χαρίστε αυτό το μενταγιόν στην κοπέλα που φλερτάρετε ή στην πιο όμορφη που θα συναντήσετε τυχαία στο δρόμο μπροστά σας και πείτε της την εξής ατάκα: Μόλις σε είδα η καρδιά μου έχασε ένα χτύπο. Πήρα αυτόν το χτύπο και τον πάγωσα στο χρόνο για να μπορείς να τον φοράς, αφού θα σου ανήκει για πάντα. Σίγουρη επιτυχία. Τουλάχιστον για ένα βράδυ. Προσοχή : Μην το χαρίσετε στην κοπέλα σας, θα ανεβάσει πολύ τον πήχυ και μετά θα αδυνατείτε να ξεπεράσετε ή να ξαναφτάσετε τον εαυτό σας.

Νο. 2 : Οι γαμάτες γόβες

Οι πιο γαμάτες γόβες που έχω δει. Απλά.

Νο. 1 : Ο καναπές του inception

Ο διάσημος καναπές της Lila Jang. Προσοχή μην αγοράσετε αυτό τον καναπέ για το γραφείο σας, αν εργάζεστε ως ψυχολόγος.

Skelewags! How a simple idea can become a trend

Σήμερα θα σας παρουσιάσω τα skelewags. Μια σειρά φιγούρων από σκελετούς που κοσμούν πολλά "τυχαία" σημεία μέσα στο αστικό περιβάλλον, με τρόπο χιουμορίστικο, αναδεικνύουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της τοποθεσίας τους. Σκίτσα ζωγραφισμένα με φαντασία, θυμίζουν τους χαρακτήρες παλιών παιχνιδιών adventure όπως το Monkey island ή το Grim Fandango, με φιγούρες που έχουν, όπως γράφει ο ίδιος ο δημιουργός τους, μια διεστραμμένη αίσθηση χιούμορ.

Ένα από τα χαρακτηριστικά που με τράβηξε περισσότερο είναι πως ο Richard Vermaak εκμεταλλεύεται τις αστικές παρομοιώσεις που προκαλούν στο μάτι τα στοιχεία στα οποία πάνω εφαρμόζει τη τέχνη του, δημιουργώντας έτσι τα σκηνικά του τα οποία θυμίζουν δάση, πλοία, καταπακτές, παράθυρα, γκρεμοί, δίνες κτλ.

Πέρα από την αστική τέχνη ο Richard προτείνει τα σχέδιά του και σε μπλουζάκια, που αν και δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα, είμαι σίγουρος πως θα το κάνει σύντομα, καθώς είναι καταπληκτικά. Του εύχομαι καλή επιτυχία και καλή συνέχεια.

Το website του καλλιτέχνη μπορείτε να το βρείτε εδώ

Οι δρόμοι της Αθήνας

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ της Αθήνας, έχουν γίνει μια αυτοκινούμενη μάζα από σίδερα, αναψοκοκκινισμένες φάτσες, σάλια και θυμό. Μια παρωδία της εκπολιτισμένης βαρβαρότητας, ένα ρίνγκ που δεν απέχει πολύ από καλαμπουρίστικο ριάλιτι, σαν αυτά τα μεσημεριανά που κάθεσαι στο καναπέ σου και τα χλευάζεις, μια σχιζοφρενής προσωπικότητα με κόμπλεξ κατωτερότητας και έλλειψη χρόνου. Οι δρόμοι στην Αθήνα μοιάζουν με πείραμα, που κάποιοι στωικοί επιστήμονες με παγερές πλατιές εκφράσεις παρατηρούν, για να καταγράψουν τις αντιδράσεις χιλιάδων αγανακτισμένων εγωιστών που τους έχουν αμολήσει, αφού πρώτα τσιγκλίσουν όσο δεν πάει όπως τους ταύρους στους δρόμους της Παμπλόνα. Και είναι όλοι αυτοί οι φουρκιασμένοι ανθρωπίσκοι σαν κομματάκια φρούτα που τα έβαλες στο μπλέντερ. Ρεύμα. Κλείνει το κύκλωμα. Φρουτοσαλάτα.

Είναι αδύνατο να κυκλοφορήσεις στο κέντρο της Αθήνας, με κάποιο ιδιωτικό μεταφορικό μέσο για πάνω από δεκαπέντε λεπτά και να μην βρίσεις τουλάχιστον έναν Άγιο. Είναι αδύνατο να μην κοντέψουν να σε πατήσουν, να σε τρακάρουν να σε μπλοκάρουν, να μην καρδιοχτυπήσεις για έναν πεζό ή ένα παπάκι που θα σου χωθεί μπροστά σου με τσαμπουκά σαν αυτόχειρας χρηματιστής μετά από κατάρρευση της Σοφοκλέους. Να μην σε τριπλοπαρκάρει κάποιος για να καμακώσει στα πεταχτά την σαραντάρα ιδιοκτήτρια απ' το γωνιακό μαγαζί που έχει βγει έξω με υπερβολικό ντεκολτέ και χαμογελάει, ενώ αυτός επιδεικτικά κάθεται με ανοιχτή τη πόρτα αγέρωχος και κομπάζει πόσο στα αρχίδια του τους έχει όλους γραμμένους. Να μην κολλήσεις στο ίδιο φανάρι για πάνω από δέκα λεπτά γιατί αυτοί που περνούν κάθετα έχουν κλείσει και το δικό σου ρεύμα, να μην πιαστεί το πόδι σου στο πεντάλ και να σιχαθείς την φάτσα σου στον καθρεύτη. Να μην κοιτάξεις με μισό μάτι την μποτοξαρισμένη ξανθιά που σαλπάρει τη πανάκριβη μαούνα 4x4 σε κάθε στενοσόκακο, μπλοκάροντας και τους μεν και τους δε, προσπαθώντας να καταλάβεις απλά γιατί έχει και οδηγάει ένα όχημα που αρχικά είχε φτιαχτεί για τον Αμερικανικό στρατό, για να μεταφέρει εικοσιπέντε φαντάρους με πλήρη εξάρτηση στην έρημο.

Μπορεί η Αθήνα να έχει νέφος και άτακτη δόμηση, μπορεί να μην έχει πλέον τον ομοιόμορφο και ιδιαίτερο χαρακτήρα που είχε παλιότερα και το πράσινο να γίνεται σιγά σιγά έκθεμα σε μουσείο, μπορεί να πλακόστρωσαν όλη την πλατεία Ομονοίας, μπορεί η Πειραιώς να γίνεται Γκέτο, αλλά το χειρότερο πρόβλημα της πόλης για μένα είναι το κυκλοφοριακό και αυτοί που το κυκλοφορούν. Σε λίγο στα φανάρια τα παιδάκια θα πουλάνε πρόζακ και λεξοτανίλ. Έγραψα ένα μικρό δίστιχο σήμερα καθώς περίμενα στην κίνηση και θα σας το παρουσιάσω.

Αθήνα μεγαλόχαρη του Περικλή γωνία,

γαμιέται το κυκλοφοριακό και η συγκοινωνία.

Να και μια λύση που προτείνει ο Bill Hicks για την λύση του κυκλοφοριακού

Το κομμάτι για την οδήγηση είναι απ το 4:00 λεπτό και μετά, αλλά αξίζει να το δείτε όλο.