Περιπτύξεις

Που θα μπορούσα να στραφώ για μερικές συμβουλές; Ο κόσμος έξω μαίνεται και μέσα η παγερή ηλιθιότητα έχει προφυλάξει τόσο τα κτήρια όσο και το προσωπικό. Φαινομενικά πάντα. Μα γι' αυτό και ο Τσακ Νόρις κεράτωσε τη γυναίκα του. Γιατί τα φαινόμενα απατούν. Κλείνομαι λοιπόν πίσω από μπάρες και φωνάζω, κραυγάζω "ελεύθερος" πίσω απ' τα τείχη, στον μικρόκοσμο που γρήγορα μαθαίνεις να αναδεικνύεσαι. Δεν είναι δα και κάτι το δύσκολο. Ώρες ώρες σκέφτομαι αν έκανα καλά που κλείστηκα εδώ. Οι ώρες που δεν κινείται φύλλο είναι οι πιο επικίνδυνες. Νομίζεις πως παρασιτείς σε ένα αρχαίο νεκροταφείο. Με ένα μάτσο νεκροθαύτες, σου μοιράζουν φτυάρια και σου λένε "σκάψε, αλλιώς θα σε θάψουν οι άλλοι". Τα διαμάντια όμως δεν ήταν πάντα πολύτιμα. Εξάλλου αν το καλοσκεφτείς η "εμπλοκή" μέσα είναι το 7-1, έξω είναι η ασιτία, η ανεργία, ο ξεπεσμός. Νεύρα υπάρχουν εκατέρωθεν και μιας και το έφερε η κουβέντα, κέρνα ένα τσιγάρο.

Τα θέματα της επικαιρότητας είναι ο Τσακ Νόρις, ο Πάγκαλος, η Μέρκελ, το ΔΝΤ, η ΕΚΤ, ο El. benny, ο Μπέος, ο ΓΑΠ, ο Σισέ, οι 33.000 στρ(USA),  και το μεσοπρόθεσμο, όμως κάτι διαφεύγει σε όλους, πως αν συνδυάσουμε τους άνωθεν θα είχαμε μια καλή εντεκάδα και θα παίζαμε άνετα στο διαγαλαξιακό πρωτάθλημα. Σίγουρα ο Ψωμιάδης για πρόεδρος κάτι θα μπορούσε να στήσει γρασάροντας μερικούς Αριανούς. Pun intended. Ο ορθογραφικός έλεγχος θέλει να μου αλλάξει τους Αριανούς σε ανιαρούς, μάλλον στη Τούμπα βαφτίστηκε κι αυτός, αλλά δεν εκπλήσσομαι εδώ πάνω όλοι Παόκια είναι, εξ' ου και δεν γαμάνε ποτέ. Είμαι περίεργος να δω τι Ελλάδα θα συναντήσω όταν κατέβω απ' τον Έβρο. ΕΛπίζω να μπορώ να φτάσω σπίτι μου και να μην έχει και αγανακτισμένους εκεί, γιατί όπου πεζόδρομος και πλατεία έχει και μερικούς τέτοιους. Λόγια ζήλιας και του αέρα, αφού κι εγώ εκεί θα ήμουν, με μια κιθάρα, το σομπρέρο μου και λίγη Μεξικάνικη κακτολιχουδιά να σιγοντάρω τον αγώνα. Μέχρι να μου κλείσει τα λαμπιόνια απ' το σομπρέρο μου η ΔΕΗ και να κλειστώ κι εγώ στο εσωτερικό μου ασανσέρ, που μια εμβριθής προσωπικότητα είχε πει πως είναι ίδια η άβυσσος. Αν καταφέρω να αναδυθώ σίγουρα θα πάω στη παραλία, δεν θα μου στερήσει εμένα το μπάνιο μου κανένας δημόσιος φορέας. Ακόμη κι αν χρειαστεί να περπατήσω μέχρι το Λαγονήσι και να στάζω καυσαέριο απ' τα αυτιά μου. Θα πάρω την Αλέκα και θα πάμε για μπάνιο και γιατί όχι και μια μπύρα, να τα πούμε σαν χαμηλόμισθοι-wannabes και να τσουκρίσουμε μακριά την δυστυχία και την μιζέρια. Ο κόσμος λέει θέλει άποψη και στυλ. Φάγαμε όλοι μπλε οθόνη και ψάχνουμε το reset.

"Λαγός" στιφάδο

Η κυβέρνηση ολοκλήρωσε "θετικά" τις διαπραγματεύσεις με την Τρόικα, η Microsoft παρουσίασε τα νέα windows 8 με πλήρη υποστήριξη της μεταφοράς των smartphones στη μεγάλη οθόνη και ο Παναθιναικός ξαναμπήκε στο κυνήγι για τον Μόρα, μα τίποτα από αυτά δεν μοιάζει να μας αγγίζει εδώ πάνω. Στη Γκατζολία το μόνο που έχει σημασία είναι πόσες υπηρεσίες έχεις τη βδομάδα, τι νούμερο θα βγεις σκοπιά, πως θα γίνει να πάρεις μερικές αναρρωτικές και πόσα βλέμματα σου έριξε η Ηλιάνα η σέξι μπαργούμαν του Νόστος. Μόλις γυρίσαμε από σκοινάκια, πέντε μέρες στην εξοχή, με σκηνές χωρίς πάτο, να μπάζουν κρύο, υγρασία, σαύρες, φίδια, αράχνες και μυρμήγκια, με την βροχή να μας περιτριγυρίζει επικίνδυνα, τον ήλιο και την αντηλιά να μας διαλύουν το κεφάλι και τα μάτια, καθώς ως "μηχανικοί" είχαμε αναλάβει χρέη οικοδόμων. Το βράδυ σκοπιές κ περίπολα στο βουνό, με φακό, κουμπωμένοι κόκκινοι γεμιστήρες και ατάκες του στυλ "Εγώ άμα δω κανα πούστη βραδιάτικα θα του την ανάψω, δεν ξέρεις από που θα σου βγει ο Τούρκος".
Άλλος ο φαντάρος στην Ελλάδα και άλλος ο φαντάρος εδώ πάνω. Όσοι έχουν περάσει μια ΕΣΣΟ εδώ ήδη τους βλέπεις κομματάκι σαλεμένους. Νιώθουν ξεχασμένοι απ' τους πάντες και τα πάντα και τα ατελείωτα λιβάδια δεν αρκούν για να γεμίσουν το μάτι τους. Σε μια προσπάθεια να αντέξουν την απομόνωση κλείνονται και υπομένουν τη σκόνη, την υγρασία, το -20 το χειμώνα και το +40 το καλοκαίρι, νιώθοντας πως κάνουν κάποιον περήφανο, καθώς όπως υποστηρίζουν "μόνο στον Έβρο είσαι πραγματικός φαντάρος". Και τι πάει να πει αυτό ρωτάω τον εαυτό μου. Και σε πόσα άλλα μέρη λένε τα ίδια. Μια συνεχόμενη ροή εθνικισμού πλήττει τα κεφάλια τους, μα απ' την άλλη τους καταλαβαίνω, εν μέρη, είναι η μόνη πραγματικότητα που τους έχει απομείνει αυτούς τους μήνες που περνούν εδώ. Δεν μιλάω για τους μονιμάδες, οχτώ χρόνια μέσα σε αυτή τη διπλή παράνοια του συνδυασμού στρατός και Έβρος, δεν αξίζει για κανένα μισθό.

Δεν είναι τυχαίο που έχουν φέρει ένα τμήμα της Νοσηλευτικής εδώ. Μπας και τα αγόρια δουν κανα κώλο και γυρίσει το μάτι τους στη θέση του. Πάντως το ξημέρωμα στο βουνό εξακολουθεί να είναι μαγευτικό. Από βδομάδα νέες μέρες έρχονται, πλωτά, αδειούχοι, κωλυόμενοι, εκπαιδεύσεις, νούμερα και σκοπέτα. Η λογική δεν έχει θέση εδώ στο Λαγό, όπως άκουσα ένα φαντάρο να φωνάζει τραγουδώντας χτες το βράδυ τέσσερις έξι δίπλα απ' το πυροβόλο καθώς κλοτσούσε το κράνος του.