Wassily Wassilyevich kandinsky - Ρώσος ζωγράφος και θεωρητικός (1866 - 1944)
Ο Βασίλης Βασιλείου Καντίνσκης, όπως θα τον είχε ονομάσει ο Μαρινάκης για να γλιτώσει τους κοινοτικούς, ήταν ένας πολύ διάσημος Ρώσος ζωγράφος. "Κάτοικος της μεγάλης κόκκινης χώρας από πάνω μας" αν παίζετε "Θύμιος-στρατό" και δεν μπορείτε να πείτε κύρια ονόματα. Ο Καντίνσκι είναι ένα παράδειγμα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε στους γονείς σας, όταν σας πρήζουν πως δεν έχετε κάνει τίποτα το αξιόλογο και πως "περνούν τα χρόνια" και "άντε μπράβο". Τα ίδια τραβούσε και ο Βασίλι που σε αντίθεση με τον Άγιο συνονόματο, δεν ήταν προγραμματισμένος να φτιάχνει και να μοιράζει παιχνίδια τα Χριστούγεννα. Μέχρι τα τριάντα του πίστευε πως θα μεγαλώσει ένας σπουδαίος νομικός. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Οδησσού. Τότε κυβερνήτης ήταν ο Γρηγόριος Μαρασλής ένας πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος, έχει ανοίξει ένα σωρό ιδρύματα, σε περίπτωση που είδατε το όνομά του σε κάποιον δρόμο της Αθήνας και το είχατε περιέργεια ποιος ήταν.
Εκεί λοιπόν στην Οδυσσό που κατά τα λεγόμενα της εποχής ήταν Ή πόλη για να σπουδάζεις (σαν να λέμε η Πάτρα της Ουκρανίας), έπινε τα ποτάκια του, έκανε τα μπανάκια του στον Εύξεινο πόντο, την έπεφτε στα γκομενάκια με φρέσκα ποντιακά ανέκδοτα και με ατάκες του στυλ "εγώ σπούδασα νομικός γιατί στη ζωή πιστεύω δεν υπάρχει πιο ευγενής σκοπός απ' το να υπερασπίζεσαι το δίκαιο". Δηλαδή τη ζωή του να κάναμε.
Το 1896 όμως, πενήντα χρόνια πριν την την ανεξαρτησία των Φιλιππίνων και την προεδρία του Χουάν Περόν στην Αργεντινή και εκατό χρόνια πριν την βράβευση του Άγγλου ασθενή με εννιά Όσκαρ (σε αντίθεση με του -κατά πολύ ανώτερου- ημέρα ανεξαρτησίας που πήρε μόνο ένα), ο Καντίνσκι αποφασίζει να ζωγραφίσει. Τώρα δεν ξέρω, αλλά πιστεύω είναι ασφαλές να υποθέσω πως κάποια γκόμενα θα ευθύνεται γι' αυτό. Turns out, ο Καντίνσκι ήταν παντρεμένος με την ξαδέρφη του, η οποία άμοιρη έκανε το απαγορευμένο αλλά για να παντρευτεί έναν ευυπόληπτο δικηγόρο, με πασιφανές μέλλον και καταξίωση. Τελικά της βγήκε ζωγράφος. Δεν ήταν τυχαίο λοιπόν που εφτά χρόνια μετά τον παράτησε. Εκείνη την χρονιά ο Kandinsky ζωγράφισε και αυτόν τον πίνακα:
Είναι πασιφανής η εκδηλωτική απέχθεια και το μίσος (παρατηρήστε το πονεμένο πρόσωπο στα αριστερά και την γροθιά στα δεξιά) που κατάφερε να εγκιβωτίσει στον καμβά προς "τη καριόλα" όπως σίγουρα θα την αποκαλούσε και που τον ήθελε μόνο για τα λεφτά του. Παρ' όλα αυτά τελείωσε καλών τεχνών στο Μόνακο και τα έφτιαξε με την Γκαμπριέλα όχι αυτή από τη Ζήνα, μια συνάδελφο με γοητευτικό όνομα, μα ομολογουμένως όχι ανάλογα χαρακτηριστικά (αν κρίνω απ' τους πίνακες του γι' αυτήν). Ούτε αυτή η σχέση κράτησε βέβαια πολύ γιατί ο Βασίλης, σαν τυπικός πετυχημένος άντρας, δεν αποφάσιζε αν την θέλει ή όχι, έτσι εξαφανίστηκε προφασιζόμενος τον πρώτο παγκόσμιο το 1914 και επέστρεψε στη Μόσχα γιατί τάχα του 'χε λείψει.
Γύρισε το 1921 στην Γερμανία όπου και τον κάλεσαν να διδάξει στην πιο εναλλακτική σχολή αρχιτεκτονικής και τέχνης της εποχής του, εκεί που "γινόταν", στο Bauhaus. Ο Γκρόπιους την είχε ιδρύσει μόλις πριν δύο χρόνια, πολύ βαρετός άνθρωπος ο Γκρόπιους με μηδέν φαντασία ακόμη και το όνομα της σχολής του: να χτίσω, σπίτι. Το είδε σαν μια πρόκληση ο Βασίλης πήγε εκεί και έκατσε χρόνια και καιρούς, βολεμένος εισοδηματίας, ώσπου όταν ήταν ο Μίες το 1933 ήρθε ο Χίτλερ και είπε: τι μαλακίες κάνετε εδώ; και τους έκλεισε. Κάπου τότε ο Καντίνσκι ζωγράφισε αυτό:
Έτσι ο Καντίνσκι πήρε την νέα του γυναίκα, μια εικοσι-πεντάρα Ρωσίδα με όνομα που ούτε κατά διάνοια δεν θα μπορούσα να προφέρω, και είπε "αι σιχτίρ βρε με την Γερμανία" και μετακόμισε πάλι, αυτή τη φορά στη Γαλλία όπου και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Χίτλερ την αναζήτησε παντού, γι' αυτήν ξεκίνησε τον δεύτερο παγκόσμιο, καθότι μια την είχε αντικρίσει τυχαία τότε τη μέρα που περνούσαν τα λουκέτα στη σχολή, μα δεν μπορούσε να την βγάλει απ' το νου του. Αργότερα θα εγκατέλειπε όταν θα γνώριζε τον έρωτα στην τότε αγωνίστρια-ραδιοφωνική παραγωγό του Πολυτεχνείου, Μαρία Δαμανάκη.
Το 1944 ο Καντίνσκι πέθανε, μα αφού δεν έπασχε από κάτι θεαματικό κανείς δεν πολυθυμάται τι και πως. Βρήκα διάφορες πηγές που έλεγαν "φυσικά αίτια", βρήκα μερικές αναφορές που έλεγαν "εγώ τον σκότωσα" αλλά τις προσπέρασα, ο Τσούκαλος και οι "Ancient Allien theorists" θα πιστεύουν πάντα πως μπορεί, μπορεί, κάτι άλλο να ευθύνεται για το θάνατό του πέρα απ' την αρτηριοσκλήρυνση. Εγώ πιστεύω πως πέθανε πάνω στο σεξ. Μου φαίνεται δικαιολογημένο αφού εξέτασα παράλληλα και τον τελευταίο πίνακα που ζωγράφισε, αυτόν:
Κανείς δεν θα έλεγε πως ο Καντίνσκι δεν έζησε μια γεμάτη ζωή, βρήκε σίγουρα τις ισορροπίες στη ζωή και έκανε γενικά ό,τι του κατέβαινε. Έδειξε πως όλα γίνονται αν έχεις στυλ και άποψη. Μέχρι τα τριάντα του ακολούθησε το οικογενειακό όνειρο, μετά τα βρόντηξε όλα και έγινε ζωγράφος. Πέρασε από όλα τα σημαντικά στυλ και κινήματα της εποχής του όπως του Φοβισμού, του Θεοσοφισμού, του άλλου του κινήματος με τις πολλές τελίτσες, του Κυβισμού, του κονστρουκτιβισμού και του σουπρεματισμού. Δίδαξε στο Bauhaus που πρέπει να ήταν ό,τι πιο τόπ για έναν καλλιτέχνη της εποχής του, γνώρισε τον Γκρόπιους, τον Μίες κι άλλους αμέτρητους γνωστούς ζωγράφους. Παντρεύτηκε τρεις φορές (αν ενώσεις τα πλήρη ονόματα των γυναικών του φτιάχνεις σιδηρόδρομο Μόσχα-Βλαδιβοστόκ) και θεωρήθηκε ο πρώτος ζωγράφος καθαρά αφηρημένων πινάκων. Δεν είναι λίγα για μια ζωή. Εγώ να δω τι θα κάνω. Γι τέλος σας παραθέτω έναν πίνακα που πρέπει να συσπείρωσε όλα όσα έκανε στη ζωή του. Θεωρείται ο πιο περίπλοκος πίνακάς του. Για να σας δυσκολέψω έχω κρύψει μια φέτα καρπούζι μέσα, για να δούμε αν μπορείτε να την βρείτε:
Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε εδώ:
Χαχαχα, απολαυστικό το κείμενό σου για τον ταλαντούχο Καντίνσκυ!
ΑπάντησηΔιαγραφή(..εκτός από τη φέτα καρπουζιού, που είναι πάνω δεξιά, βρήκα κι ένα αυγό-μάτι, κάτω στο κέντρο, μόνο που το χρώμα του κρόκου είναι άσπρο και το ασπράδι κίτρινο...άμα είσαι καλλιτέχνης!!)
Καλησπέρα!
new-girl-on-the-blog
Ταλαντούχος το δίχως άλλο, είναι από τους αγαπημένους μου. Και για απόδειξη πως ποτέ δεν είναι αργά για να ξεκινήσεις κάτι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάντως το καρπούζι δεν είναι πάνω δεξιά, τουλάχιστον αυτό που έκρυψα εγώ! :)