Αλλοκοτιές

Μια συνεχής αποδόμηση. Μια ρεκλάμα που ξεφτίζει, ένα όνειρο που φθίνει.

Νιώθω και εγώ να φθίνω μαζί του, να εξαϋλώνομαι. 

Δεν γράφω μελαγχολικά, δεν είναι ότι αναπολώ. Θα μπορούσα μα

δεν το κάνω πια, μου στερεί πολλές ανάσες. Νιώθω πως καλά κρατώ,

μα απορώ γιατί όλη μου η ύπαρξη έχει πάρει μια πορεία αποκλίνουσα και αποκλείουσα

 που με τα χρόνια μοιάζει ανεπίστρεπτη. 

Ο κόσμος μου μοιάζει λίγο πιο σκοτεινός, κάθε βράδυ σαν κάθομαι στο

μπαλκόνι και κοιτώ να δω πόσα φώτα είναι αναμμένα τα ξημερώματα.

Αναζητώ κι άλλους σαν και μένα που παρασιτούν με το σκοτάδι και τρέφονται

με την ησυχία που αποπνέουν τα όνειρα των κοιμισμένων.

Μια μικρή αυτόβουλη συνείδηση που απαριθμεί όλο το "είμαι"

αχνά πάνω στο χαρτί. Ύστερα κοιμάμαι, μα δεν βλέπω πια όνειρα, ίσως γιατί κι αυτά δεν 

έχουν μια λαβή για να πιαστούν. Ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι τι να βάλω για να αντέξει,

να με προστατέψει μια ακόμη μέρα. Ποιο προσωπείο να φορέσω, ποια πόλη και

ποιον κόσμο θα αντικρίσω απόψε;

Παύση.

Φοβάμαι να αγαπήσω. Είναι μια έννοια που έχει αναλωθεί χρόνια τώρα

σε παράταιρους έρωτες και πλέον δεν μου περισσεύει. 

Χαρούμενος μονάχα είμαι όταν κλαίω, γιατί νιώθω πως είμαι ακόμη παιδί, πως 

μέσα μου υπάρχει ακόμη νιότη, όσο κι αν έχουν αρχίσει να με πονούν τα γόνατά

μου, ή αν φοράω πια μεγαλύτερα γυαλιά κι έχουν ξεβάψει οι τρίχες μου.

Νιώθω πως έχω χάσει τη σκιά μου. Εκείνο τον σιωπηλό συνεπιβάτη που πάντα με

ακολουθούσε και πρόσεχε τα νώτα μου. Νιώθω πως έχω χάσει τη λαλιά μου, σαν

είμαι μόνος έχω τόσα να σου πω, μα σαν σε βλέπω χαίρομαι τόσο που σωπαίνω.

Αγαλλιάζω και κοιμάμαι στην θαλπωρή της φωνής σου και στη γαλήνη των ματιών σου.

Κι όταν φεύγεις σε αναζητώ, μου λείπεις και θέλω να γράψω,

να τραγουδήσω, να τα πω, πόσο μου λείπεις και εσύ και όλοι σας.

Όλοι οι σπουδαίοι στυλοβάτες μου, οι αγαπητοί μου, οι δικοί μου.

Χάρη σε εσάς είμαι εγώ και το εγώ μου το χαρίζω σας.

(Φωτογραφία: Marelliott)