Παρασκευή 29 Απριλίου 2011

HELIX windturbine - video update

Αυτό το βίντεο που ακολουθεί ήταν από την συνέντευξη που είχαμε δώσει για το πρόγραμμα του Open thesis Fabrication στο IAAC Αυτά τα Χριστούγεννα για το κεντρικό κανάλι της Βαρκελώνης.


-Προς το παρόν δεν λειτουργεί η ενσωμάτωση για το βίντεο, μόλις μπορέσω θα το ενσωματώσω εδώ για να το βλέπετε απευθείας.-

Εδώ μπορείτε να βρείτε τα βίντεο απ' τα υπόλοιπα projects του Open thesis fabrication 2010.

Αν θέλετε να μάθετε περισσότερα για το Project μπορείτε να βρείτε το βρείτε ολόκληρο εδώ

Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Rubik's Creation of man

Πρόσφατα έμαθα για την ομάδα Cube works studio η οποία, ως μια ομάδα καλλιτεχνών, αναπαριστά διάσημα έργα τέχνης, χρησιμοποιώντας ως εργαλεία αρχικά τους κύβους του Ρούμπικ αλλά και στη συνέχεια διάφορα άλλα καθημερινά αντικείμενα όπως ζάρια, κλωστές ή πηνία (οεο). Οι πιξελαρισμένες εκδοχές των έργων τέχνης μοιάζουν σαν εικόνες χαμηλής ανάλυσης, παρ' όλα αυτά έχουν πολύ καλή προσέγγιση στο τελικό αποτέλεσμα. Ο ενθουσιασμός με την ιδέα, διαρκεί έως και μερικά λεπτά αφού μετά αρχίζεις να αμφιβάλεις για το κατά πόσο αξίζει να συνεχίζουν να το επαναλαμβάνουν σε άλλα έργα τέχνης. Παρ' όλα αυτά αξίζει σίγουρα να ρίξετε μια ματιά σε μερικά έργα τους. Το τελευταίο τους επίτευγμα είναι η αναπαράσταση του Creation of Man του Μιχαήλ-Άγγελου (η διασημότερη λεπτομέρεια από το περίφημο ταβάνι της καπέλα σιξτίνα) το οποίο ως το μεγαλύτερό τους έργο είναι και το εντυπωσιακότερο καθώς η περιπλοκότητα των χρωματικών συνδυασμών και το μέγεθος της κατασκευής του είναι αξιοθαύμαστα.


Μια πρώτη όψη της κατασκευής του "Creation of man".


Μια λεπτομέρεια που αποκαλύπτει την τεχνική

Και μερικά άλλα έργα τους:





Για το τέλος ένα time-lapse βίντεο με την δημιουργία του "Creation of Man"

Σάββατο 23 Απριλίου 2011

Damn you autocorrect!

Από τότε που τα iphone της Apple έγιναν απ' τα πιο δημοφιλή κινητά της νεόπλουτης αγοράς και άρχισαν να χρησιμοποιούνται ευρέως, διάφορες γκάφες άρχισαν να προκύπτουν. Φταίχτης το autocorrect, ένα πρόγραμμα ορθογραφικού ελέγχου που έχει το εν λόγω κινητό στην υπηρεσία σύντομων μηνυμάτων SMS. Όταν πληκτρολογείς "προσπαθεί να καταλάβει τι θέλεις να πεις" και στο αντικαθιστά με ότι γράφεις μόλις πατήσεις το space για να αφήσεις ένα κενό. Πολλές φορές αυτό είναι εξαιρετικά χρήσιμο, αν έχεις αμφιβολία πως γράφεται μια λέξη -ή στην περίπτωση των ελληνικών που βάζει αυτόματα τους τόνους- αλλά στα αγγλικά τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εκεί πολλές φορές γίνονται διάφορες αυθαιρεσίες από πλευράς του προγράμματος και από κεκτημένη ταχύτητα είναι πολύ πιθανό να καταλήξεις να λες κάτι πολύ διαφορετικό, έως και προσβλητικό ή απλά ξεκαρδιστικό ανάλογα με το περιεχόμενο του μηνύματος. Μάζεψα μερικά χαρακτηριστικά παραδείγματα που βρήκα στο ίντερνετ. Enjoy!

Υ.Γ Πολλά -αν όχι τα περισσότερα- είναι ψεύτικα καθώς τα γράμματα δεν ταιριάζουν ή πολλές φορές δεν βγάζει καν νόημα ή λέξη που "και καλά" ήθελε να γράψει. Αλλά όπως και να έχει μερικά έχουν πλάκα.









want more? here

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Τα λόγια της Έλενας

Η Έλενα Μαρούτσου, συγγραφέας και εκπαιδευτικός (περισσότερα μπορείτε να βρείτε εδώ) μίλησε στην παρουσίαση του βιβλίου μου "1.000.000 στιγμές" στο Dasein το Σάββατο που μας πέρασε. Επειδή τα λόγια της με άγγιξαν, ήταν τα πιο όμορφα που είχα ακούσει, θα τα μοιραστώ εδώ μαζί σας:


1.000.000 στιγμές

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου του, ο Μιχάλης λέει πως 1.000.000 στιγμές είναι πολλές στιγμές. Δεν πρόκειται να τον αντικρούσω, όμως, έτσι τυπωμένο αριθμητικά στον τίτλο, με το 1 να δεσπόζει, μου φάνηκε ελκυστική η σκέψη πως θα μπορούσε να πρόκειται για μια στιγμή. Μια στιγμή διογκωμένη σα μπαλόνι, μια στιγμή που όσο πιο πολλά μηδενικά της αραδιάσεις στο κατόπι τόσο φουσκώνει και φουσκώνει. Στο συγκεκριμένο μυθιστόρημα αυτή η στιγμή-μπαλόνι ονομάζεται φοιτητική ζωή, κι όπως κάθε στιγμή όσο διαρκεί έχει τα χαρακτηριστικά της αιωνιότητας, ενώ όταν σκάσει σε βρίσκει κάπως απορημένο κι έκθαμβο στο κατώφλι της ωριμότητας.

Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη περίοδος στη ζωή του ανθρώπου φορτωμένη με τόσους μύθους και προσδοκίες όσο η φοιτητική ζωή. Η ίδια η ιδιότητα του «φοιτητή» στην Ελλάδα μοιάζει όχι τόσο με ένα στάδιο εντατικής προετοιμασίας για την επαγγελματική ζωή όσο με ένα έπαθλο, μια ψυχική αποζημίωση για τόσα χρόνια σχολικής βαρεμάρας και φροντιστηριακής υπερκόπωσης. Τουλάχιστον η δική μου η γενιά έτσι έζησε τα φοιτητικά της χρόνια, μέσα σε μια ονειρική δικαίωση, λες και επιτέλους θα μπορούσαμε να αναπαυθούμε σ’ ένα νησί, όπου μας έβγαλε το κρόουλ των πανελλαδικών λίγο πριν ξαναβουτήξουμε για τα βαθιά και μαύρα (όπως αποδείχθηκε) νερά της εύρεσης εργασίας.

Πάντα αναρωτιόμουν αν και σήμερα το νησί αυτό κατοικείται από τους ίδιους ανεκδιήγητους ιθαγενείς, αν βυθίζεται στις απολαύσεις των πολύωρων καφέδων, αν καλύπτεται από την ίδιες αναθυμιάσεις καπνού και αλκοόλ, αν σέρνεται στα αμφιθέατρα των συνελεύσεων με την ίδιο μείγμα θυμηδίας και δυσπιστίας, αν οι παρέες λιώνουν και δένουν μεταξύ τους, ακούραστα άσωτοι και κουρασμένα ρομαντικοί. Πέρα απ’ τη λογοτεχνική ή όποια άλλη αξία αυτού του βιβλίου, προσωπικά έπιασα να το διαβάζω για να θυμηθώ αλλά και να ανακαλύψω. Δεν θα σας αποκαλύψω τα πορίσματα αυτής της έρευνας, μιας και το ενδιαφέρον τους είναι καθαρά προσωπικό. Αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι πως δεν έχω διαβάσει τόσο ειλικρινή, αστεία αλλά και τρυφερή αποτύπωση της σύγχρονης φοιτητικής ζωής.

Ο κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος, ο Πέτρος, σπουδάζει σε μια ελληνική επαρχιακή πόλη. Η αφήγηση ξεκινάει τον Σεπτέμβρη με την έναρξη του τελευταίου έτους των σπουδών του και λήγει τον επόμενο Σεπτέμβρη, όταν ο ίδιος αλλά και τα υπόλοιπα μέλη της φοιτητικής παρέας είναι έτοιμα να πάρουν ο καθένας το δικό του δρόμο . Ο Μιχάλης έχει επιλέξει αυτή τη χρονιά, που στέκει σαν όριο ανάμεσα σε δυο κόσμους, για να ξετυλίξει το νήμα με τις 1.000.000 στιγμές, τους 1.000.000 κόμπους, τους οποίους ψηλαφεί έναν έναν με την ίδια προσοχή, την ίδια χιουμοριστική αλλά και κριτική διάθεση χωρίς να δημιουργεί τεχνητά σκαμπανεβάσματα στην πλοκή, κρατώντας ένα σταθερό αλλά κι ανάλαφρο βηματισμό. Μ’ αυτό τον τρόπο, καθώς τα κεφάλαια κι οι μήνες στους οποίους αντιστοιχεί το καθένα προχωρούν, έχεις την αίσθηση πως σε τραβάνε από το χέρι να περπατήσεις μαζί με τον αφηγητή, μέρα τη μέρα στιγμή τη στιγμή, γευόμενος κι εσύ λίγο λίγο αυτό το μίγμα από τρέλα, πλήξη, διάβασμα κι έρωτα που ποτίζει τη φοιτητική ζωή της παρέας.

Η παρέα είναι ο ιστός που κρατάει δεμένες τις 1.000.000 στιγμές του βιβλίου. Ο Πέτρος, ο Αποστόλης ή Τόλης ή Τρολ, τα 3Φ (η Φένια, η Φαίη κι η Φανή), ο Ανέστης που αργότερα έγινε Άλεξ ή για τους φίλους Αλεξάκης, μπλέκονται μεταξύ τους και μπλέκουν κι άλλους που η τροχιά τους συναντιέται για λίγο με τη δική τους: ο Μπάμπης ο σουβλατζής που έχει αναλάβει να τροφοδοτεί οποιαδήποτε ώρα της μέρας και της νύχτας την παρέα, η Γατούλα που τρίβει τη γούνα της πάνω στον Πέτρο, ο Φρανς κι η Φραντσέσκα, ο κυρ-Θύμιος κι οι χορεύτριες τάνγκο της Σιγκαπούρης. Άλλοτε η ζωή της παρέας μοιάζει να βρίθει από πρόσωπα και γεγονότα, σαν ένα τσίρκο, όπου τα νούμερα διαδέχονται με διασκεδαστική αγωνία το ένα το άλλο, κι άλλοτε λιμνάζει σε σπίτια φίλων μπροστά από τηλεοράσεις, οθόνες υπολογιστών και κινητών τηλεφώνων. Λένε πως οι φίλοι είναι η συγνώμη του Θεού για την οικογένεια. Όχι μόνο δεν θα διαφωνήσω αλλά θα τα φουσκώσω κι άλλο, αν αυτό είναι δυνατό: οι φίλοι είναι μια συνεχής δοκιμή ξανασχεδιασμού της οικογένειας, σβήνοντας κατά τόπους το αρχικό σχέδιο έτσι όπως έχει αποτυπωθεί πάνω μας, ξαναγράφοντας κι αλλάζοντάς το, όσο και όπως μπορούμε.

Αν η παρέα λοιπόν είναι ο ιστός του βιβλίου, ο έρωτας είναι μια σειρά από έντομα που έχουν πιαστεί μέσα. Ένας έρωτας που δεν έχει ξεχαστεί και ρίχνει τη σκιά του στους επόμενους, καινούργιες αγάπες που κυνηγάν η μια την ουρά της άλλης, ελπίδες πάνω στα σκαμπό ενός μπαρ που δεν αργούν να γκρεμιστούν στο πάτωμα, ο πόθος σαν ένα παιχνίδι με καθρεφτάκια που ανακλά τη λάμψη του από μπαλκόνι σε μπαλκόνι, από οθόνη κινητού σε οθόνη υπολογιστή, τυφλώνοντας τελικά τους πάντες, ζευγαρώνοντας για τα καλά κάποιους, αφήνοντας σύξυλους τους περισσότερους.

Στις οθόνες όμως αυτού του βιβλίου δεν περνούν μόνο σχέσεις καρδιακές, ψημένες φιλίες και άψητοι έρωτες. Υπάρχει και το Παπάκι. Το Παπάκι είναι η φωνή του Πέτρου, του πρωταγωνιστή, έτσι όπως φτάνει στους υπόλοιπους αλλά και σε μας τους αναγνώστες μέσω των άρθρων του στη φοιτητική εφημερίδα, όπου δημοσιεύει τις σκέψεις του γύρω από όλα αυτά που συμβαίνουν στην πόλη, στο πανεπιστήμιο, στις παρέες, στην πολιτική, στον έρωτα, στη ζωή του. Αυτά τα αποσπάσματα, γραμμένα σε πρώτο πρόσωπο, μας αποσπούν προσωρινά από τα καφέ, τα μπαράκια, τους καναπέδες και τα σεντόνια, σαν η κάμερα του συγγραφέα να παίρνει μια απόσταση, βλέποντας για λίγο τα πράγματα από ψηλά, περιγράφοντας κι αναλύοντάς τα, όχι όμως με το ύφος ενός παντεπόπτη και παντογνώστη αφηγητή, αλλά με το χιούμορ και την κριτική διάθεση κάποιου που βράζει κι ο ίδιος μέσα στην καυτή σούπα της οποίας απαριθμεί τα υλικά και τις δόσεις.

Όμως όλα αυτά, έχω την εντύπωση, όλες αυτές οι 1.000.000 στιγμές του βιβλίου, θα σκόρπιζαν και θα χάνονταν ή θα αναλήπτονταν σαν το μπαλόνι της μιας στιγμής, όπως έλεγα στην αρχή, αν δεν είχαν κι ένα βαρίδι να τις κρατάει στη γη. Κι αυτό το βαρίδι είναι ο θάνατος. Κι όχι μόνο ο συμβολικός, των σχέσεων ή της φοιτητικής ζωής, ας πούμε, που φτάνει σ’ ένα τέρμα, αλλά κι ο άλλος, ο πραγματικός, αυτός που αφήνει το στίγμα του στα σώματα και τις ματιές και τίποτα μετά από αυτό δεν είναι ίδιο. Άλλωστε το «στίγμα» κι η «στιγμή» βγαίνουν απ’ το ίδιο ρήμα, έχουν την ίδια ρίζα, την ίδια μάνα. «Στίζω» θα πει χαράζω ένα στίγμα, ένα τατουάζ, μια ακόμα γραμμή στον τοίχο με το κοπίδι του χρόνου.

Ο Μιχάλης χάραξε 1.000.000 απολαυστικές, καθημερινές, αστείες, παράξενες, μελαγχολικές στιγμές πάνω σε αυτό το βιβλίο. Σειρά σας τώρα να τις διαβάσετε.


Βίντεο - Jorge and Alexa

Ένα τέλειο βίντεο. Ο Jorge με την κόρη του Alexa, τραγουδάνε το What's going on από 4blondes. Αν και η μικρή αποκλείεται λόγω ηλικίας να το έχει ακούσει, είναι πραγματικά αξιολάτρευτο ντουέτο. Το βίντεο αυτό έφτασε τα 800.000 χιλιάδες views μέσα σε λιγότερο από τρεις βδομάδες. Απολαύστε το:

Πέμπτη 21 Απριλίου 2011

Retropolis

Το free press Metropolis προσπαθεί να φέρει τα τραγούδια του μεσοπολέμου στο σήμερα. Πολλοί γνωστοί και μη μουσικοί θα δώσουν μια σύγχρονη εκδοχή τραγουδιών της τότε εποχής ενώ στην έντυπη έκδοση του "Retropolis" -όπως έχει ονομαστεί η εκδήλωση- θα περιλαμβάνονται μερικά διηγήματα από νέους συγγραφείς που έχουν εμπνευστεί από τα τραγούδια αυτά. Ακολουθεί ολόκληρο το άρθρο όπως το βρήκα στην Σελίδα για άλλες σελίδες, του Γιάννη Πλιώτα, εκδότη των Βορειοδυτικών εκδόσεων και συγγραφέα ενός εκ των διηγημάτων της εκδήλωσης:


H free press Metropolis είχε την ιδέα να ταιριάξει τραγούδια της εποχής του Μεσοπολέμου με σύγχρονες διασκευές τους και διηγήματα εμπνευσμένα από αυτά. Ανάμεσά τους και ένα δικό μου για τη Μισιρλού. Αντιγράφω τις λεπτομέρειες από το δελτίο τύπου.

Μια μοναδική βραδιά την Τρίτη 3 Μαΐου 2011 στο θέατρο του 
Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη.

Παρουσίαση: Δημήτρης Πασσάς
Εκπρόσωποι της νέας μουσικής σκηνής δίνουν ραντεβού με τις καλύτερες στιγμές του αστικού τραγουδιού του μεσοπολέμου το βράδυ της Τρίτη 3 Μαΐου 2011 στις 9 το βράδυ στη φιλόξενη στέγη του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης.
Στην εκδήλωση θα ακουστούν νέες εκδοχές γνωστών και αγαπημένων τραγουδιών της εποχής του Μεσοπολέμου που αποτελούν εξαιρετικά δείγματα της δουλειάς συνθετών όπως ο Αττίκ, ο Κώστας Γιαννίδης, ο Μιχάλης Σουγιούλ, ο Νίκος Χατζηαποστόλου, ο Μανώλης Χιώτης, ο Γιάννης Κυπαρίσσης κ.α.
Οι εκδοχές αυτές περιλαμβάνονται σε cd που θα κυκλοφορήσει για πρώτη φορά την ημέρα της εκδήλωσης και στο οποίο συμμετέχουν με δουλειά τους οι εξής: Θανάσης Αλευράς, Χάρης Αττώνης, Belleville, Cyanna, Δάρνακες, Empty Frame, Full Tattoo, Κώστας Δαλακούρας με την Κρίνθη Ζήρα, Στάθης Δρογώσης, Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης/Μαρία Παπαγεωργίου, Ελεάννα Ζεγκίνογλου, Σόφη Κωνσταντινίδου, Matisse με την Αγγελική Ζήκα, Τία Μενούτη, Χρήστος Μουστάκας/Δίδυμο, Προκόπης Πολίτης/Βαγγέλης Ασημάκης, Ηρώ Σάϊα, Tareq, Μαριέττα Φαφούτη, Γιώργης Χριστοδούλου.
Τραγούδι - Διασκευή - Διάρκεια - Χρονολογία
Ζεχρά: Μαριέττα Φαφούτη 2:38 - 1938
Από μέσα πεθαμένος: Στάθης Δρογώσης 3:25 - 1918
Δεν σου πάει το πάχος Δημητράκη: Ελεάννα Ζεγκίνογλου 3:43 - 1930
Ζητάτε να σας πω: Γιώργης Χριστοδούλου 4:30 - 1930
Μισιρλού: Tareq Σουλεϊμάν 4:14 - 1927
Σαν όνειρο μαγευτικό: Tareq Σουλεϊμάν 3:49 - 1921
Πέρσι τέτοιο καιρό: Tareq Σουλεϊμάν 4:09 - 1938
Θα σ’ εκδικηθώ: Δίδυμο 3:00 - 1936
Άσε τον παλιόκοσμο να λέει: Δάρνακες 3:50 - 1938
Πόσο λυπάμαι: Empty Frame 3:45 - 1938
Ο Διαβάτης της ζωής: Cyanna 4:12 - 1938
Ο Πασατέμπος: Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης- Μαρία Παπαγεωργίου
3:16 - 1940
Το πρωί με ξυπνάς με φιλιά: Ηρώ Σαΐα 3:15 - 1940
Μεταξύ μας: Matisse 4:09 - 1938
Μαραμένα τα γιούλια και οι βιόλες: Κώστας Δαλακούρας 4:26 - 1935
Ακόμη ένα ποτηράκι: Προκόπης Πολίτης – Βαγγέλης Ασημάκης 4:02 - 1939
Ξενομανία: Θανάσης Αλευράς 2:50 - 1936
Κάτι με τραβά κοντά σου: Belleville 4:17 - 1936
Σε λυπάμαι: Σοφία Κωνσταντινίδου 3:22 - 1936
Τι μάτια: Jam Difusion 3:26 - 1921
Eίμαι ερωτευμένος με τα μάτια σου: Full tattoo 4:43 - 1937

Η εκδήλωση αλλά και η έκδοση του cd είναι μέρη ενός ολοκληρωμένου project που συνδυάζει θέαμα μέσα από μουσική και κείμενα και έχει ως κεντρικό του στόχο να αναδείξει και να προβάλλει, δεδομένων των αναλογιών, τη σχέση ανάμεσα στο τότε και το τώρα, τις ομοιότητες των συμπεριφορών που ξαφνιάζουν αλλά και τις διαχρονικές αξίες και στάσεις ζωής των Αθηναίων απέναντι στα καθημερινά και τα ανθρώπινα…
Σε αυτό το πλαίσιο το cd με τα τραγούδια συνοδεύεται με μια έντυπη έκδοση με μικρά διηγήματα από νέους συγγραφείς που εμπνέονται από αυτά τα τραγούδια και τις «πειραγμένες» εκδοχές τους.
Στην έκδοση περιλαμβάνονται διηγήματα που έχουν γράψει οι: Δημήτρης Σωτάκης, Βάσια Τζανακάρη, Γεράσιμος Ευαγγελάτος, Ηλίας Κολοκούρης, Ειρήνη Σουργιαδάκη, Χρύσα Μπαχά, Γιάννης Πλιώτας, Στέργια Κάββαλου, Ειρήνη Μαργαρίτη, Κωνσταντίνα Τασσοπούλου, Γιώργος Ρομπόλας, Αθως Δημουλάς.
Στο project, ο Γιάννης Καστανάκης και ο Νίκος Ασημάκης ανέλαβαν την ευθύνη της οργάνωσης και επιμέλειας της μουσικής εκδήλωσης και της έκδοσης του cd, ο Άθως Δημουλάς και ο Γιώργος Ρομπόλας την επιμέλεια της έντυπης έκδοσης, ενώ το γενικό συντονισμό «κράτησαν» η Νατάσα Μαστοράκου και ο Βίκτωρας Δήμας. Ξεχωριστή θέση στο όλο project έχει ο
Γεράσιμος Ευαγγελάτος στον οποίο ανήκει η αρχική σύλληψη, αλλά και η επιλογή των τραγουδιών.

Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Πειραιώς 206 (ύψος Χαμοστέρνας), Ταύρος
Τηλ.: 210-3418550
Τρίτη 3 Μαΐου
Ώρα έναρξης: 9 μ.μ.
Είσοδος: 15€
Φοιτητικό, Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ), Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ), Ευρωπαϊκής Κάρτας Νέων & Κάτοχοι Κάρτας Πολιτισμού, ΑμΕΑ: 10€

edit:

Ένα βίντεο, από το μουσικό κομμάτι του project




Αλλοκοτιές



Μια συνεχής αποδόμηση. Μια ρεκλάμα που ξεφτίζει, ένα όνειρο που φθίνει.
Νιώθω και εγώ να φθίνω μαζί του, να εξαϋλώνομαι. 
Δεν γράφω μελαγχολικά, δεν είναι ότι αναπολώ. Θα μπορούσα μα
δεν το κάνω πια, μου στερεί πολλές ανάσες. Νιώθω πως καλά κρατώ,
μα απορώ γιατί όλη μου η ύπαρξη έχει πάρει μια πορεία αποκλίνουσα και αποκλείουσα
 που με τα χρόνια μοιάζει ανεπίστρεπτη. 
Ο κόσμος μου μοιάζει λίγο πιο σκοτεινός, κάθε βράδυ σαν κάθομαι στο
μπαλκόνι και κοιτώ να δω πόσα φώτα είναι αναμμένα τα ξημερώματα.
Αναζητώ κι άλλους σαν και μένα που παρασιτούν με το σκοτάδι και τρέφονται
με την ησυχία που αποπνέουν τα όνειρα των κοιμισμένων.
Μια μικρή αυτόβουλη συνείδηση που απαριθμεί όλο το "είμαι"
αχνά πάνω στο χαρτί. Ύστερα κοιμάμαι, μα δεν βλέπω πια όνειρα, ίσως γιατί κι αυτά δεν 
έχουν μια λαβή για να πιαστούν. Ξυπνάω το πρωί και σκέφτομαι τι να βάλω για να αντέξει,
να με προστατέψει μια ακόμη μέρα. Ποιο προσωπείο να φορέσω, ποια πόλη και
ποιον κόσμο θα αντικρίσω απόψε;

Παύση.

Φοβάμαι να αγαπήσω. Είναι μια έννοια που έχει αναλωθεί χρόνια τώρα
σε παράταιρους έρωτες και πλέον δεν μου περισσεύει. 
Χαρούμενος μονάχα είμαι όταν κλαίω, γιατί νιώθω πως είμαι ακόμη παιδί, πως 
μέσα μου υπάρχει ακόμη νιότη, όσο κι αν έχουν αρχίσει να με πονούν τα γόνατά
μου, ή αν φοράω πια μεγαλύτερα γυαλιά κι έχουν ξεβάψει οι τρίχες μου.
Νιώθω πως έχω χάσει τη σκιά μου. Εκείνο τον σιωπηλό συνεπιβάτη που πάντα με
ακολουθούσε και πρόσεχε τα νώτα μου. Νιώθω πως έχω χάσει τη λαλιά μου, σαν
είμαι μόνος έχω τόσα να σου πω, μα σαν σε βλέπω χαίρομαι τόσο που σωπαίνω.
Αγαλλιάζω και κοιμάμαι στην θαλπωρή της φωνής σου και στη γαλήνη των ματιών σου.
Κι όταν φεύγεις σε αναζητώ, μου λείπεις και θέλω να γράψω,
να τραγουδήσω, να τα πω, πόσο μου λείπεις και εσύ και όλοι σας.
Όλοι οι σπουδαίοι στυλοβάτες μου, οι αγαπητοί μου, οι δικοί μου.
Χάρη σε εσάς είμαι εγώ και το εγώ μου το χαρίζω σας.

(Φωτογραφία: Marelliott)

Τρίτη 19 Απριλίου 2011

FunProfiles - Wassily Kandinsky

Wassily Wassilyevich kandinsky - Ρώσος ζωγράφος και θεωρητικός (1866 - 1944)

Ο Βασίλης Βασιλείου Καντίνσκης, όπως θα τον είχε ονομάσει ο Μαρινάκης για να γλιτώσει τους κοινοτικούς, ήταν ένας πολύ διάσημος Ρώσος ζωγράφος. "Κάτοικος της μεγάλης κόκκινης χώρας από πάνω μας" αν παίζετε "Θύμιος-στρατό" και δεν μπορείτε να πείτε κύρια ονόματα. Ο Καντίνσκι είναι ένα παράδειγμα που μπορείτε να χρησιμοποιήσετε στους γονείς σας, όταν σας πρήζουν πως δεν έχετε κάνει τίποτα το αξιόλογο και πως "περνούν τα χρόνια" και "άντε μπράβο". Τα ίδια τραβούσε και ο Βασίλι που σε αντίθεση με τον Άγιο συνονόματο, δεν ήταν προγραμματισμένος να φτιάχνει και να μοιράζει παιχνίδια τα Χριστούγεννα. Μέχρι τα τριάντα του πίστευε πως θα μεγαλώσει ένας σπουδαίος νομικός. Σπούδασε στο πανεπιστήμιο της Οδησσού. Τότε κυβερνήτης ήταν ο Γρηγόριος Μαρασλής ένας πολύ γενναιόδωρος άνθρωπος, έχει ανοίξει ένα σωρό ιδρύματα, σε περίπτωση που είδατε το όνομά του σε κάποιον δρόμο της Αθήνας και το είχατε περιέργεια ποιος ήταν.
       Εκεί λοιπόν στην Οδυσσό που κατά τα λεγόμενα της εποχής ήταν Ή πόλη για να σπουδάζεις (σαν να λέμε η Πάτρα της Ουκρανίας), έπινε τα ποτάκια του, έκανε τα μπανάκια του στον Εύξεινο πόντο, την έπεφτε στα γκομενάκια με φρέσκα ποντιακά ανέκδοτα και με ατάκες του στυλ "εγώ σπούδασα νομικός γιατί στη ζωή πιστεύω δεν υπάρχει πιο ευγενής σκοπός απ' το να υπερασπίζεσαι το δίκαιο". Δηλαδή τη ζωή του να κάναμε.
Το 1896 όμως, πενήντα χρόνια πριν την την ανεξαρτησία των Φιλιππίνων και την προεδρία του Χουάν Περόν στην Αργεντινή και εκατό χρόνια πριν την βράβευση του Άγγλου ασθενή με εννιά Όσκαρ (σε αντίθεση με του -κατά πολύ ανώτερου- ημέρα ανεξαρτησίας που πήρε μόνο ένα), ο Καντίνσκι αποφασίζει να ζωγραφίσει. Τώρα δεν ξέρω, αλλά πιστεύω είναι ασφαλές να υποθέσω πως κάποια γκόμενα θα ευθύνεται γι' αυτό. Turns out, ο Καντίνσκι ήταν παντρεμένος με την ξαδέρφη του, η οποία άμοιρη έκανε το απαγορευμένο αλλά για να παντρευτεί έναν ευυπόληπτο δικηγόρο, με πασιφανές μέλλον και καταξίωση. Τελικά της βγήκε ζωγράφος. Δεν ήταν τυχαίο λοιπόν που εφτά χρόνια μετά τον παράτησε. Εκείνη την χρονιά ο Kandinsky ζωγράφισε και αυτόν τον πίνακα:
  Είναι πασιφανής η εκδηλωτική απέχθεια και το μίσος (παρατηρήστε το πονεμένο πρόσωπο στα αριστερά και την γροθιά στα δεξιά) που κατάφερε να εγκιβωτίσει στον καμβά προς "τη καριόλα" όπως σίγουρα θα την αποκαλούσε και που τον ήθελε μόνο για τα λεφτά του. Παρ' όλα αυτά τελείωσε καλών τεχνών στο Μόνακο και τα έφτιαξε με την Γκαμπριέλα όχι αυτή από τη Ζήνα, μια συνάδελφο με γοητευτικό όνομα, μα ομολογουμένως όχι ανάλογα χαρακτηριστικά (αν κρίνω απ' τους πίνακες του γι' αυτήν). Ούτε αυτή η σχέση κράτησε βέβαια πολύ γιατί ο Βασίλης, σαν τυπικός πετυχημένος άντρας, δεν αποφάσιζε αν την θέλει ή όχι, έτσι εξαφανίστηκε προφασιζόμενος τον πρώτο παγκόσμιο το 1914 και επέστρεψε στη Μόσχα γιατί τάχα του 'χε λείψει.                             
Γύρισε το 1921 στην Γερμανία όπου και τον κάλεσαν να διδάξει στην πιο εναλλακτική σχολή αρχιτεκτονικής και τέχνης της εποχής του, εκεί που "γινόταν", στο Bauhaus. Ο Γκρόπιους την είχε ιδρύσει μόλις πριν δύο χρόνια, πολύ βαρετός άνθρωπος ο Γκρόπιους με μηδέν φαντασία ακόμη και το όνομα της σχολής του: να χτίσω, σπίτι. Το είδε σαν μια πρόκληση ο Βασίλης πήγε εκεί και έκατσε χρόνια και καιρούς, βολεμένος εισοδηματίας, ώσπου όταν ήταν ο Μίες το 1933 ήρθε ο Χίτλερ και είπε: τι μαλακίες κάνετε εδώ; και τους έκλεισε. Κάπου τότε ο Καντίνσκι ζωγράφισε αυτό:

  Έτσι ο Καντίνσκι πήρε την νέα του γυναίκα, μια εικοσι-πεντάρα Ρωσίδα με όνομα που ούτε κατά διάνοια δεν θα μπορούσα να προφέρω, και είπε "αι σιχτίρ βρε με την Γερμανία" και μετακόμισε πάλι, αυτή τη φορά στη Γαλλία όπου και έζησε το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Χίτλερ την αναζήτησε παντού, γι' αυτήν ξεκίνησε τον δεύτερο παγκόσμιο, καθότι μια την είχε αντικρίσει τυχαία τότε τη μέρα που περνούσαν τα λουκέτα στη σχολή, μα δεν μπορούσε να την βγάλει απ' το νου του. Αργότερα θα εγκατέλειπε όταν θα γνώριζε τον έρωτα στην τότε αγωνίστρια-ραδιοφωνική παραγωγό του Πολυτεχνείου, Μαρία Δαμανάκη. 
Το 1944 ο Καντίνσκι πέθανε, μα αφού δεν έπασχε από κάτι θεαματικό κανείς δεν πολυθυμάται τι και πως. Βρήκα διάφορες πηγές που έλεγαν "φυσικά αίτια", βρήκα μερικές αναφορές που έλεγαν "εγώ τον σκότωσα" αλλά τις προσπέρασα, ο Τσούκαλος και οι "Ancient Allien theorists" θα πιστεύουν πάντα πως μπορεί, μπορεί, κάτι άλλο να ευθύνεται για το θάνατό του πέρα απ' την αρτηριοσκλήρυνση. Εγώ πιστεύω πως πέθανε πάνω στο σεξ. Μου φαίνεται δικαιολογημένο αφού εξέτασα παράλληλα και τον τελευταίο πίνακα που ζωγράφισε, αυτόν:

Κανείς δεν θα έλεγε πως ο Καντίνσκι δεν έζησε μια γεμάτη ζωή, βρήκε σίγουρα τις ισορροπίες στη ζωή και έκανε γενικά ό,τι του κατέβαινε. Έδειξε πως όλα γίνονται αν έχεις στυλ και άποψη. Μέχρι τα τριάντα του ακολούθησε το οικογενειακό όνειρο, μετά τα βρόντηξε όλα και έγινε ζωγράφος. Πέρασε από όλα τα σημαντικά στυλ και κινήματα της εποχής του όπως του Φοβισμού, του Θεοσοφισμού, του άλλου του κινήματος με τις πολλές τελίτσες, του Κυβισμού, του κονστρουκτιβισμού και του σουπρεματισμού. Δίδαξε στο Bauhaus που πρέπει να ήταν ό,τι πιο τόπ για έναν καλλιτέχνη της εποχής του, γνώρισε τον Γκρόπιους, τον Μίες κι άλλους αμέτρητους γνωστούς ζωγράφους. Παντρεύτηκε τρεις φορές (αν ενώσεις τα πλήρη ονόματα των γυναικών του φτιάχνεις σιδηρόδρομο Μόσχα-Βλαδιβοστόκ) και θεωρήθηκε ο πρώτος ζωγράφος καθαρά αφηρημένων πινάκων. Δεν είναι λίγα για μια ζωή. Εγώ να δω τι θα κάνω. Γι τέλος σας παραθέτω έναν πίνακα που πρέπει να συσπείρωσε όλα όσα έκανε στη ζωή του. Θεωρείται ο πιο περίπλοκος πίνακάς του. Για να σας δυσκολέψω έχω κρύψει μια φέτα καρπούζι μέσα, για να δούμε αν μπορείτε να την βρείτε:

Για περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να ανατρέξετε εδώ:

Πως να φτιάξετε τον υπολογιστή σας;

Μετά από μια ανάλογη ανάρτηση στο Facebook, (thanks Μίνω) αποφάσισα να το αναρτήσω και εδώ. Μου φαίνεται ο πιο πλήρης οδηγός για το πως να φτιάξετε τον υπολογιστή σας σε περίπτωση που πάθει κάτι.

Σε περίπτωση που αποφασίσετε να τα βάψετε όλα μπλε και να τα ρίξετε στη θάλασσα, ο κύριος Καρπούζης έχει να σας προτείνει ένα πολύ ωραίο βιβλίο που μόλις κυκλοφόρησε. 
"Οι Ναΐτες πετάχτηκαν δίπλα" λοιπόν από τις βορειοδυτικές εκδόσεις, για το οποίο σύντομα θα μιλήσω και πιο αναλυτικά. Προς το παρόν υπομονή.


Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Καλωσόρισμα

Πλέον ο κύριος Καρπούζης στεγάζεται στο Blogger και όχι πια στο Wordpress. Οι λόγοι που έγινε αυτό είναι απλοί. Το Blogger είναι πολύ καλύτερο. Έχει πολύ μεγαλύτερη αξιοποίηση των δυνατοτήτων καθώς επιτρέπει πλήρης προσαρμογή του blog (ιδίως με την χρήση HTML και CSS οι δυνατότητες είναι πραγματικά αμέτρητες.) Αλλά και από θέματα εφαρμογών και widgets η πληθώρα του Blogger είναι ασύγκριτη. Το wordpress.com λόγω του "αδερφού" του wordpress.org που είναι συνδρομητικός, έχει αφήσει όλη τη σάλτσα, τα μπαχαρικά και το αλάτι εκεί και σερβίρει μόνο κρύα πιάτα κι αυτά κακοψημένα. Γι' αυτό λοιπόν έκανα πλήρη μεταφορά ολόκληρου του blog από το Wordpress στο Blogger. Μπορείτε να βρείτε όλες τις προηγούμενες αναρτήσεις αλλά και σχόλια, με την ίδια χρονολογική ετικέτα που είχαν και πριν. Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Κυριακή 17 Απριλίου 2011

Μα γιατί το τραγούδι, να είναι λυπητερό;



"Σε ποιαν έκσταση απάνω σε χορό μαγικό
μπορεί ένα τέτοιο πλάσμα να γεννήθηκε
από ποιο μακρινό αστέρι είναι το φως
που μες τα δυο της μάτια πήγε κρύφτηκε
κι εγώ ο τυχερός που το 'χει δει.."
 

Ο Νίκος Παπάζογλου απεβίωσε σήμερα Κυριακή 17 Απριλίου στο "Διαβαλκανικό κέντρο" Θεσσαλονίκης σε ηλικία εξηντα-τριών χρονών. Μια είδηση που σίγουρα θα συγκλονήσει την Ελλάδα (και θα σαρώσει τα status του Facebook) αν και ήταν γνωστό πως ο Σαλονικιός τραγουδοποιός έδινε μια άνιση μάχη για την ζωή απέναντι στην επάρατη νόσο.

Ο Νίκος γεννήθηκε τον Μάρτιο του '48 στην Θεσσαλονίκη. Ξεκίνησε την μουσική του σταδιοδρομία το '60 και στις αρχές του '70 έφυγε για την Γερμανία όπου και μαζί με τον τίτλο "Ζηλωτής" (Zealot) προσπάθησε να κατακτήσει την διεθνή αγορά. Τότε φτιάχτηκαν έξι τραγούδια που ηχογραφήθηκαν στο Μιλάνο, μα υπάρχουν μόνο σε συλλογές φίλων.


"για όλα αυτά που ζητάς,
για πολλά που πονάς,
για το τίποτε μιας ευτυχίας,
και γυρνάς σαν τρελός,
του καθρέφτη εαυτός,
θύμα-θύτης κακής συγκυρίας."

Το '76 τραγουδώντας με τους "Αχαρνής" του Σαββόπουλου, γνωρίζει τον Μανώλη Ρασούλη και το '78 η "καλή παρέα" (Μανώλης Ρασούλης, Νίκος Ξυδάκης, Διονύσης Σαββόπουλος και Νίκος Παπάζογλου) δημιουργούν το δίσκο, "Η εκδίκηση της Γυφτιάς". Ακολουθούν πολλοί ακόμη δίσκοι όπως "Τα δήθεν" το 1979, "Χαράτσι" το 1983, το "Μέσω Νεφών" το 1986, τα "Σύνεργα" το 1991. Το 1995 κυκλοφόρησε ο δίσκος "Όταν κινδυνεύεις παίξε την πουρούδα" (η κόρνα του ποδηλάτου στα κυπριακά) και το 2005 κυκλοφόρησε την τελευταία του δουλειά "Μάϊσσα Σελήνη" όπου στην ημέρα κυκλοφορίας της κέρδισε το βραβείο Μουσικής στα Κρατικά Κινηματογραφικά Βραβεία Ποιότητας (Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης) για την μουσική του στην ταινία "Νοσταλγός" της Ελένης Αλεξανδράκη. Μα και σαν μουσικός παραγωγός, κάτω απ' την δισκογραφική εταιρία "Στρογγυλοί δίσκοι" ανακάλυψε σπουδαίους σύγχρονους τραγουδιστές όπως ο Σωκράτης Μάλαμας, ο Ορφέας Περίδης, ο Θανάσης Παπακωσταντίνου και πολλοί άλλοι. Σαν ένα αντίο, θα χαρίσω και εγώ τις "Στιγμές" της Νοσταλγού, μιας και όλοι αργά ή γρήγορα θα τον νοσταλγήσουμε. "Φυλάξου για το τέλος, θα μου πεις" είχε γράψει κάποτε, ίσως τελικά να ήρθε εκείνο το τέλος.

Καλό ταξίδι.

Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Παρουσίαση 1.000.000 στιγμές - Αθήνα

Ας περιαυτολογήσω λίγο ακόμη, αντέχουν οι μεντεσέδες. Απόψε στο bar Dasein στα Εξάρχεια, Σολωμού 12 μερικά εκατομμύρια κβάντα απόσταση από την πλατεία, μετά τις 19:30 το βράδυ και μετά το ντέρμπυ Σανκτ Παουλί - Ουλφσμπέργκ θα βρισκόμαστε εκεί, στο πατάρι του μαγαζιού για να παρουσιάσουμε τις 1.000.000 στιγμές του Μιχάλη Φουντουκλή. Για το βιβλίο θα μιλήσουν η παρουσία σας, καθώς και η Έλενα Μαρούτσου, συγγραφέας και εκπαιδευτικός όπως και ο Γιάννης Πλιώτας συγγραφέας και εκδότης των Βορειοδυτικών εκδόσεων. Ακολουθεί DJ set με τον Dj Erikos litsis (Πότε θα φέρεις τα λεφτά μαλάκα Τάκη; ) και πολλά ποτά και σφηνάκια. Είστε όλοι καλεσμένοι. ο κύριος Καρπούζης θα ανέβει στο πάνελ για αστρολογικές προβλέψεις στα διάλειμμα.

Παρασκευή 15 Απριλίου 2011

Μπλουμ

Και το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα από κει,
και λέω, "γιατί να είμαστε όλοι τόσο περίεργοι;
Δεν μας φτάνει τόση περηφάνεια;"
Μα απάντηση δεν βρήκα και έτσι θεώρησα καλό
να το ξαναρωτήσω, αυτή τη φορά φωνάζοντας.
Κι έφυγαν σάλια και θυμός κι ηρέμησα και έπειτα δεν με
ένοιαζε "γιατί" και "πως" και "τι". Απλώς ήθελα να κοιμηθώ,
να κλείσω τα μάτια μου και αύριο να ξημερώσει
μια νέα μέρα.
Γιατί πάντα αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα.
Μα και εκείνη θα είναι ίδια με την παλιά, σαν μια τρε-μπανάλ
εκδοχή της Μέρας της Μαρμότας και δεν θα παίζει ο 
Μπιλ Μάρεϊ και η Άντι Μακντάουελ μα εγώ και εσύ
και θα 'μαστε πιο γραφικοί και πιο περίλυποι και ούτε τα πρεζάκια
στην Ομόνοια δεν θα μας δίνουν φράγκο, που θα μου πεις "μας καταλαβαίνουν 
αυτοί, μας νιώθουν αν το καλοσκεφτείς."
Και, ναι, αν το καλοσκεφτώ, όλα μοιάζουν πιο λογικά.
Κι αν λες πως όχι, ίσως να δεις έναν ψυχίατρο γι' αυτό.
Βέβαια και αυτοί "ΙΑΤΡΟΙ" είναι, μα της ψυχής όπως λέει κι το δίπλωμα 
που φιγουράρουν καδραριστά στον τοίχο.
Μα είναι ψηλά ο πήχης κι άλλος τον πηδάει ενώ άλλος όχι.
Βέβαια στο τέλος όλοι κάποιον ή κάποια πηδάνε, κι έτσι
ο κόσμος γυρίσει -ακόμα- και θα 'χουμε τα χρόνια για τα πούμε γέροι.
Όχι πως μεγαλώσαμε, μα ο κόσμος γύρω μας μίκρυνε και στένεψε 
και πλέον για να προχωρήσεις πρέπει εκ των πραγμάτων κάποιον να πηδήξεις, κατάλαβες;
Μα η αλήθεια είναι πως στο τέλος μένει μόνο το "επειδή" και όχι το "γιατί"
οπότε καλύτερα να μην με ρωτήσεις κάτι το οποίο δεν
έχω ζήσει ακόμα, γιατί δεν θα μπορώ να στο απαντήσω
έτσι ώστε να βγάλει νόημα.
Όλα εδώ κάπου συντομεύουν και η αυλαία πέφτει, όσο κι αν
προσπαθήσουμε να το αποφύγουμε, 
τελικά όλα είναι θέμα αποφάσεων. Και για μένα
και για σένα
και για τους εκείνους που προσπαθούν με τόσο κόπο,
να το αποφύγουν.
Κατάλαβες;

Τρίτη 12 Απριλίου 2011

Διαστημική επέτειος

Σήμερα, 12 Απριλίου είναι η 50η επέτειος της ανθρώπινης παρουσίας στο διάστημα. Όλα ξεκίνησαν το 1961 όταν ένας Ρώσος, γιός ξυλουργού από το Γκζατσκ, ο Γιούρι Αλεξέγεβιτς Γκαγκάριν σφραγισμένος σαν σαρδέλα σε κονσέρβα βγήκε το διάστημα. Το διαστημόπλοιό του, "Βοστόκ 1" μπήκε σε τροχιά γύρω από τη Γη με απόλυτη επιτυχία και η πτήση κράτησε 129 λεπτά. Οι επιστήμονες του ευχήθηκαν καλό κατευόδιο, δίνοντάς του μια στις δύο πιθανότητες να γυρίσει πίσω και να μην εκτροχιαστεί σε μια αέναη πορεία προς το άπειρο. Κάνοντας μια πλήρη περιστροφή της Γης με μέγιστη ταχύτητα 28.968 χλμ./ώρα βρισκόμενος σε μέγιστο ύψος 301 χιλιομέτρων ο Γκαγκάριν προσγειώθηκε με αλεξίπτωτο, σε ένα χωράφι νοτιοανατολικά της Μόσχας, μπροστά σε μια αγελάδα και μια κόρη. Αυτό το επετειακό βίντεο που κυκλοφορεί επίσημα στην σελίδα του Youtube είναι για εκείνη ακριβώς την στιγμή που η ανθρωπότητα έσπασε το τελευταίο σύνορο. Το διάστημα πλέον ήταν λίγο πιο κοντά. Απολαύστε το:



Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

ΚΕΡΑΤΕΑ - Τέχνη και αντίσταση στον δρόμο

Σήμερα, όπως είχα προαναφέρει στη σελίδα μου στο Facebook, ήταν η τελευταία μέρα του Φεστιβάλ αντίστασης της Κερατέας, με στόχο τη συλλογική δράση και ενημέρωση των πολιτών της Αθήνας ενάντια στην δημιουργία ΧΥΤΑ (Χώροι Υγειονομικής Ταφής Απορριμάτων) στο Οβριόκαστρο Κερατέας.


Στο Φεστιβάλ συμμετείχαν, αφιλοκερδώς, πολλοί γνωστοί καλλιτέχνες όπως οι: Magic De Spell, Παύλος Παυλίδης, Γιάννης Αγγελάκας, Σπυριδούλα, Ζακ Στεφάνου, Μίλτος Πασχαλίδης, Νικήτας Κλίντ (Ρόδες), Δημήτρης Πουλικάκος, Δημήτρης Βασιλάκης, Άλκης Κωσταντόπουλος, Πάνος Μουζουράκης, Λεωνίδας Μπαλάφας, Active Member και πολλοί, πολλοί άλλοι. Η μουσική είχε ξεκινήσει από νωρίς, εγώ προσωπικά έφτασα εκεί στις 3 μ.μ και είχαν ήδη ξεκινήσει. Κάπου στις 4 μ.μ κατέφτασε ένα μεγάλο γκρούπ από ποδηλάτες που ήρθαν μια ωραία 2μισάωρη βόλτα με λιακάδα, απ' το κέντρο της Αθήνας.


Μια κλούβα των ΜΑΤ ήταν σταθμευμένη λίγο παρακάτω και εμπόδιζε την κυκλοφορία. Με την απειλή του τεράστιου τεθωρακισμένου "Αύρα" τα ΜΑΤ δεν επέτρεπαν σε κανέναν να διασχύσει καν τον δρόμο ο οποίος περνούσε μπροστά από την στροφή που οδηγεί στην περιοχή του Οβριόκαστρου. Πολλοί λέγαν πως είχαν έρθει για την προστασία των σκαφτικών μηχανημάτων. Εγώ απλά πιστεύω ότι ήταν εκεί για να προκαλούν αντιδράσεις. Και τις είχαν. Λίγες αλλά τις είχαν.


Κατά τα άλλα το απόγευμα κύλισε πανέμορφα, σε πολύ καλό κλίμα, με τις μπύρες και τα σουβλάκια να μοιάζουν ατελείωτα όσο κι αν πλυθαίναμε. Προς το βραδάκι ο κόσμος ειχε ξεχειλήσει το χώρο της σκηνής και χυνόταν στα γρασίδια, στα δέντρα, στα ντουβάρια. Πολύ καλή ατμόσφαιρα και πολύ καλή μουσική. Μόνη μελανή κυλίδα ο κύριος Ιατρόπουλος (...) που σηκώθηκε μετά την συναυλία των Active member να διαβάσει ένα ποίημα "αφιερωμένο" στον πρωθυπουργό κύριο Γεώργιο Παπανδρέου. Εξ' αρχής προσπάθησε -με κολακείες- να κερδίζει τη συμπάθεια του κόσμου ξεκινώντας με το: "Εσείς είστε το Πολυτεχνείο της γενιάς σας", μα στη συνέχεια το έχασε και πέρασε σε μια αριστερή έξαρση εθνικισμού (σχήμα οξύμωρο όσο και ο ίδιος) με αποκορύφωμα το "...Λένε ότι όλοι άνθρωποι του πλανήτη είμαστε ίδιοι. Δεν είμαστε ίδιοι. Είμαστε παρόμοιοι, εμείς είμαστε Έλληνες..." από το οποίο και μετά δέχτηκε το πατροπαράδοτο γιουχάρισμα, σε συνδυασμό με την εκσφενδόνιση μισογεμάτων τενεκεδακίων μπύρας τα οποία και τον έλουσαν πατόκορφα. Αν αναλογιστεί κάποιος τις ατελείωτες ουρές για να πάρεις καινούργια μπύρα, μπορεί εύκολα να καταλάβει το μέγεθος του θυμού τον οποίο προκάλεσε μέσα σε μόλις τρία λεπτά ο τραγικός κύριος Ιατρόπουλος. Μετά τη ψυχρολουσία ο ρυθμός ανέβηκε και πάλι όταν στην σκηνή ανέβηκε ο Δημήτρης Αποστολάκης απ' τους Χαίνιδες και έθεσε τα πράγματα στην θέση τους, ως εύστροφος Κρητικός.

Το υπόλοιπο βράδυ κύλησε ομαλά τουλάχιστον μέχρι τις 22:00 που ξεκινήσαμε να αναχωρούμε γιατί υπήρχε και μια τεράστια διαδρομή να καλύψουμε.


Πραγματικά ήταν μια καταπληκτική προσπάθεια που απ' ότι έμαθα ξεκίνησε με πρωτοβουλία του Αλκιβιάδη Κωσταντόπουλου, και αξίζει πραγματικά κάθε έπαινο και επευφημία. Είναι πάντως στενάχωρο που για να οργανωθεί ένα πραγματικά ενδιαφέρον και χαμηλού κόστους φεστιβάλ πρέπει να είναι απόρροια μιας συλλογικής αντίδρασης σε κάποιο κυβερνητικό μέτρο η απόφαση. Ας αρχίσουμε να οργανώνουμε αυτές τις εκδηλώσεις για την μουσική, για την κοινωνικοποίηση, για το κόσμο, τα παιδιά, τα σκυλιά που τρώνε τζάμπα ή γιατί πολύ απλά γιατί αξίζουν.

Ακολουθούν μερικές φωτογραφίες σε υψηλή ανάλυση (αν τις κλικάρετε θα ανοίξουν σε πλήρες μέγεθος). Αν θέλετε να ενημερωθείτε λίγο παραπάνω για το τι συμβαίνει στη Κερατέα μπορείτε να απευθυνθείτε εδώ.

(Όλες οι φωτογραφίες τραβήχτηκαν από τον Κύριο Καρπούζη. Σε περίπτωση που κάποιος, ο οποίος εμφανίζεται σε μια από αυτές, επιθυμεί να την κατεβάσω, ας επικοινωνήσει μαζί μου με ένα email.)


Ο Βασίλης Βασιλάτος και οι "Ιστορίες για κρουστά"

Χρώματα, γράμματα, λέξεις, συναισθήματα, πράξεις.


Άποψη του χώρου μπρος της σκηνής κατά το μεσημέρι.


Το παιδί και το αμάξι.


Παγωμένες, ατελείωτες μπύρες!


Η Ιουλία το παίζει "παιδί των λουλουδιών".


Ένα πιτσιρίκι δείχνει μπροστά. Πολύ μπροστά


Ο Χίπις και ο σκύλος. Ή μήπως ο σκύλος και ο χίπις;


Ο κύριος Γλέζος, μετά από μια σύντομη εμψυχωτική ομιλία, χορεύει με τη ψυχή του.

Ο Λεωνίδας Μπαλάφας επί σκηνής.


Ένα σκεπτικό κοριτσάκι, με την χρωματιστή κατασκευή του.


Σούρουπο. Οι Active member ετοιμάζονται.

Active Member επι σκηνής.

Για να κλείσω ένα βίντεο που τράβηξα από τους Active Member:

Σάββατο 9 Απριλίου 2011

Li Wei - Αψηφώντας τη βαρύτητα


Ο Li Wei γεννήθηκε το 1970 στο Hubei μια πόλη της Ανατολικής Κίνας. Είναι ένας σύγχρονος καλλιτέχνης -περφόρμερ- ο οποίος δημιουργεί φωτογραφίες του εαυτού του σε δραματικές σκηνές που συνήθως αψηφούν τη βαρύτητα ή δίνουν την αίσθηση της επικείμενης καταστροφής του. Ο υπερταλαντούχος αυτός -και απόλυτα τρελός- Κινέζος υποστηρίζει πως καμία από τις φωτογραφίες του δεν έχει επεξεργαστεί ψηφιακά, μά όλα τα "τεχνάσματα" έχουν γίνει με την βοήθεια "παραδοσιακών" εργαλείων όπως καθρεύτες, μεταλλικά καλώδια, σκαλωσιές αλλά και ακροβασία.

Η δουλειά του έχει δημοσιευτεί στα εξώφυλλα πολλών γνωστών περιοδικών τέχνεις όπως το Work, Flash Art, Contemporary, NY Arts, Fine Arts and Literature και άλλα.

Για περισσότερες επισκεφτείτε το site του καλλιτέχνη. Enjoy!

Ένα "making of" υπάρχει στο youtube που θα σας δώσει μια ιδέα του πως αυτός ο εξαιρετικός καλλιτέχνης προσχεδιάζει μια του φωτογραφία.