Past-midnight thoughts

Βρίσκομαι στο κρεββάτι μου, κοιτώντας τέσσερις τοίχους που μοιάζουν να είναι υπερβολικά πολύ κοντά ο ένας στον άλλο, για το δικό τους καλό. Ακούω την -λατρεία της εβδομάδας- Norah Jones να τραγουδάει πως θα 'ναι το μωρό μου απόψε, μα εγώ ξέρω πως δεν το εννοεί, καθώς απλά τραγουδάει Dylan, με την γλυκειά γαλήνια φωνή που την χαρακτηρίζει. Tα βλεφαρά μου κλείνουν από μόνα τους και παρ' όλα αυτά  χρειάζεται να προσπαθήσω να πείσω τον εαυτό μου πως θα ήταν καλό να κοιμηθώ νωρίς απόψε. Νωρίς. Εδώ τοπική ώρα (GMT+1) είναι 1.44 τα ξημερώματα και αυτό, κυρίες και Κύριοι, θεωρείται νωρίς. Εμ, αν τα τελευταία οχτώ χρόνια της ζωής σου κοιμάσαι γύρω στις πέντε τα ξημερώματα, άλλοτε λόγω δουλειάς κι άλλοτε λόγω κρεπάλης, δυσκολεύεσαι να χωνέψεις πως είναι φυσιολογικό να κοιμηθείς πριν τα μεσάνυχτα. Εκτός κι αν είσαι άρρωστος. Κάπου, κάποτε είχα ακούσει την ατάκα, "Θα κοιμηθώ όταν πεθάνω". Είναι μια ιδιαίτερη ατάκα, ανάλογη άλλων πολλών του στυλ: "Εγώ έχω μάθει να αγαπάω" ή " Θέλω να ζω την κάθε μέρα μου σαν να είναι η τελευταία", η οποίες αποσκοπούν μόνο στο να σε κάνουν να φανείς πιο γαμάτος, πιο σοφός και περπατημένος, καθώς η αλήθεια είναι πως δεν θα κοιμηθείς μόνο όταν πεθάνεις, δεν ζεις την κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία σου και σίγουρα, μα σίγουρα δεν έχεις μάθει να αγαπάς. Όχι γιατί είσαι χαζός, αλλά γιατί αν είχες μάθει ν' αγαπούσες δεν θα το κραύγαζες στα αυτιά της κάθε κοπέλας που σε παίδεψε, προσπαθώντας να την πείσεις ότι είσαι απλός, λαϊκός, αληθινός και ότι αυτή είναι μια πουτάνα που απλά θα καεί στην κόλαση. Έχω βρεθεί και εγώ στην θέση η αλήθεια είναι να χρησιμοποιώ τέτοιου είδους ατάκες μα προς την υπερασπισή μου το έκανα μόνο εκείνες τις ώρες που το αλκόολ και η ώρα το επιτρέπαν... και προσπαθούσα να γελάω αμέσως μετά (συνοδεύοντας το γέλιο με ένα "γειά μας!").

Η Norah συνεχίζει και η ώραh επίσης. Το μυαλό μου στριφογυρίζει. Σκέφτεται. Τι στο διαολο σκέφτεται τόση ώρα; Ξέρω δηλαδή τι σκέφτεται, αλλά, "τι στο διάλο σκέφτεται τόση ώρα!" Ώρες, ώρες νιώθω πως θα έπρεπε να του βάζω κάποιο είδους λιπαντικό ή ψυκτικό για να μην κάψει καμιά φλάντζα. Το θέμα της αποψινής νοητικής περιπλάνησης είναι οι σκέψεις πάνω στην ευτυχία και πως προσπαθούμε να την αποφύγουμε. Δεν ξέρω αν το έχετε παρατηρήσει, αλλά και εσείς και εγώ προσπαθούμε να αποφύγουμε την ευτυχία πολλές φορές όπως ο διάολος το λιβάνι. Λες και κάποιος μας λέει, "έλα από δω, θα είσαι ευτυχισμένος" και εμείς του απαντάμε "άντε και γαμήσου που θα μου πεις και τι θα κάνω, πάω από την άλλη." Ανώμαλοι. Άνθρωποι. Όχι ανθρώπινοι. Άνθρωποι.

Το αυταπάντητο της ερώτησης "ποιος θέλει να είναι ευτυχισμένος;" δεν δείχνει πάντα και το δρόμο. Ο καθένας έχει στο μυαλό του μια εικόνα του πως θα μπορούσε να είναι ευτυχισμένος, η οποία αποτελείται από χίλια δυο μικρά κομμάτια, που τα περισσότερα δεν έχει αξιωθεί να προσαρτήσει. Κομμάτια που ως επί το πλείστον περικλείουν στοιχεία του χαρακτήρα μας που είτε δεν έχουμε και θέλουμε να αποκτήσουμε είτε έχουμε και θέλουμε να διώξουμε. Η κουβέντα "πως περιμένεις να τα έχεις καλά με τον κόσμο όταν δεν τα έχεις καλά με τον εαυτό σου" κρύβει μια αλήθεια πολύ μεγαλύτερη απ' ότι μπορούμε να αντιληφθούμε μονορούφι. Το να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου είναι η εκλαίκευση της "Νιρβάνας" -κατά τον Βουδισμό. Ο Βούδας κατάφερε να τα έχει καλά με τον εαυτό του και έγινε θρησκεία με 350 εκατομμύρια πιστούς, οπότε δεν το λες και εύκολο.

"Εγώ τα έχω καλά με τον εαυτό μου και δεν με νοιάζει τίποτα"

Μια ακόμη αγαπημένη ατάκα όπως οι προαναφερθέντες, που δεν μου λέει τίποτα. Πείτε με στενόμυαλο αλλά κανένας που να ξέρω και να έχω γνωρίσει μέχρι τώρα δεν τα είχε καλά με τον εαυτό του όπως θα ήθελε να πιστεύει. Όλοι έχουν κάποιο κόμπλεξ. Κάτι που δεν τους κολλάει με τον εαυτό τους. Όλοι έχουν ανάγκη κάτι και σίγουρα αυτό το κάτι είναι πολύ μεγαλύτερο απ' ότι πιστεύουν. Γι' αυτό και σπαταλάνε ώρες σε ψυχολόγους και ψυχοθεραπευτές, σε γιόγκι και ταί-τσίδες. Για να το ανακαλύψουν και να το τιθασεύουν. Άλλοι δεν μπαίνουν στο κόπο και αρκούνται στο να το μουδιάζουν με μια από τις αρχαιότερες θεραπείες του κόσμου (όχι τα ψώνια) την εργασιοθεραπεία. Άλλοι πάλι τους είναι βουνό να μπουν καν στην διαδικασία να ξεβουρκώσουν τον εαυτό τους και υιοθετούν μια από τις ακόμη πιο αγαπημένες μου ατάκες "Αυτός είμαι και σε όποιον αρέσω". Δεν έχω ακούσει πιο ηττοπαθητική ατάκα-στάση ζωής. Τι κέρδος μπορεί να έχει κάποιος απ' την παραίτηση κάθε προσπάθειας και βελτίωση του εαυτού του -ιδίως αφού αναφέρομαι για άτομα στην ηλικία μου συν/πλυν 5 χρόνια;

Άρα λοιπόν γιατί αποφεύγουμε την ευτυχία; Γιατί συνήθως εμπλέκει διεργασίες που δεν είμαστε διατεθημένοι να κάνουμε. Ο πιο συνήθης λόγος; Γιατί βαριόμαστε. Μην υποτιμάτε την αξία της βαρεμάρας. Βαρεμάρα δεν είναι μόνο να έχεις τα πιάτα στο σπίτι σου άπλυτα. Η βαρεμάρα δείχνει έλλειψη θέλησης για βελτίωση. Θα το ανέλυα τώρα περισσότερο αλλά βαριέμαι. Δυστυχώς η βαρεμάρα χτίζεται και αυξάνεται σαν το φαινόμενο της χιονοστιβάδας. Κλεισμένοι πίσω απ' τους υπολογιστές και την ρουτίνα μας, πίσω απ' τις απαιτητικές δουλειές μας, πίσω απ τα έτοιμα φαγητά και την έλλειψη γυμναστικής δεν έχουμε κουράγιο ούτε να ανοίξουμε τα πατζούρια. Ο χρόνος περνάει και η βαρεμάρα φέρνει κι άλλη βαρεμάρα και σιγά σιγά πριν το καταλάβεις, το μόνο που κάνεις είναι να πηγαίνεις το πρωί στη δουλειά σου, το απόγευμα στη κοπέλα σου και το βράδυ στο κρεββάτι σου. Δεν σε απασχολεί αν η δουλειά σου σε ικανοποιεί. Δεν σε απασχολεί αν είσαι ερωτευμένος ή όχι, δεν σε απασχολεί αν έπλυνες τα δόντια σου πριν ξαπλώσεις, απλά ζεις και θεωρείς πως η ρουτίνα σου θα μπορούσε να είναι και χειρότερη οπότε σκας και κολυμπάς. Και όσο ο χρόνος περνάει τόσο πιο πολύ βουλιάζεις στο βούρκο της συνήθειας και τόσο πιο ανώριμο και παιδιάστικο σου φαίνεται να αρχίσεις την δική σου μικρή επανάσταση και να κυνηγήσεις όλα αυτά που μικρός ονειρευόσουν πως θα έχεις. Και η ευτυχία γίνεται μια εικόνα χωρίς κάδρο ή κορνίζα που έχεις κολλήσει με μια τσίχλα στο παράθυρό σου για να θυμάσαι κάτι από τότε που ήσουν παιδί. Και είναι τόσο τραγική αυτή η σκηνή που ο νους σου την αποβάλει και απλά δεν τολμάς ούτε να την παραδεχτείς. Στο τέλος καταλλήγεις να γεφυρώνεις το κενό με κούφια ψέματα ώστε η απόσταση μεταξύ του τι είσαι και του τι θα ήθελες να είσαι να είναι υποφερτή.

Είχα ακούσει κάποτε πως η ευτυχία σου βασίζεται στο πόσο καλά μπορείς να ξεγελάσεις τον εαυτό σου. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την μοναδική ικανότητα να λένε ψέματα στον εαυτό τους με μεγάλη άνεση. Έχω προσπαθήσει πολλές φορές να πολεμήσω αυτή τη στάση ζωής και το μόνο που κατάφερα είναι να μισήσω τον εαυτό μου. Η αλήθεια είναι πως αν μπορείς να ζήσεις έτσι, τότε κάντο. Η άγνοια είναι ευδαιμονία έτσι δεν λένε; Η άγνοια επί ψεμάτων είναι συγγενική. Τα προβλήματα ξεκινάνε όταν δεν μπορείς πια να το κάνεις.

Tales of the human mind - Ιστορίες του ανθρώπινου μυαλού

Αυτή είναι η πρώτη απόπειρα που έκανα ποτέ να γράψω και να εικονογραφήσω ένα παραμύθι γραμμένο με ομοιοκαταληξία. Το πρωτότυπο γράφτηκε πριν αρκετά χρόνια, εμπνευσμένος από μια απίστευτη ταινία μικρού μήκους που είχε γράψει και σκηνοθετήσει ο Tim Burton όταν ήταν φοιτητής ακόμη, ονόματι Vincent. Μια πραγματικά απίστευτη ταινία μικρού μήκους παρεμπιπτόντως με ανατριχιαστική μουσική που σίγουρα πρέπει να δείτε όλοι. Το πρωτότυπο της ιστορίας αυτής είναι στα αγγλικά. Μετέπειτα το μετέφρασα στα ελληνικά και μαζί με την αλλαγή γλώσσας επήλθαν και αρκετές αλλαγές στο περιεχόμενο. Ελπίζω να σας αρέσει.

Μπορείτε να την κατεβάσετε δωρεάν από δω, αν βρείτε κάτι που σας αρέσει ή που δεν σας αρέσει, γράψτε κάνα σχόλιο, θα το εκτιμούσα ιδιαιτέρως!

--------------------------------------------------

This was my first attempt to write and sketch a fairytale that was written with rhymes. The original version is the english one, that was inspired by a short movie called "Vincent" that was written and directed by Tim Burton in his young age. A great movie by the way that you should all see it has one of the most amazing soundtracks i have ever heard! It will chill you to the bone! In any case i translated this story some years later for publishing reasons, although it never became necessary.

You can download both versions here, if you find something that you like, or don' t like drop a line, it would be deeply appreciated!

English

Greek

Google MapsWikipediaDictionaryAcronyms/AbbreviationsUrban/Slang Dictionary

H_explorer hotels - Designing inside a dream - New rules for the turistisen

Αυτό είναι το θέμα του δεύτερου studio που κάνουμε στο μεταπτυχιακό, το οποίο αρχίσαμε να το δουλεύουμε τον Δεκέμβρη και τελειώνει την Παρασκευή που μας έρχεται. Η πορεία ξεκίνησε από την επιλογή μιας ταινίας την οποία θα διαλέγαμε βάση κάποιων κριτηρίων που είχαν να κάνουν με... ξενοδοχεία, κάψουλες και τροφή για σκέψεις! Eπρεπε να σκιαγραφήσουμε χώρους που είχαν προβληθεί στην μεγάλη οθόνη και να τους μετατρέψουμε σε σκέψεις για το ξενοδοχείο του μέλλοντος. Μετά από μια εκτεταμένη έρευνα τόσο για ταινίες ( Πέρασαν πολλές απ' το μυαλό μας) αλλά και για ξενοδοχεία που υπάρχουν στον κόσμο αυτή τη στιγμή (πρέπει να κάνω ένα άλλο ποστ με τα αποτελέσματα της έρευνας, πραγματικά θα μείνετε με ανοιχτό το στόμα, αν δείτε τι είδους ξενοδοχεία υπάρχουν αυτή τη στιγμή στο πλανήτη!) καταλήξαμε σε δύο ταινίες. Η πρώτη Ιταλική και καθόλου γνωστή διαλέχτηκε απ την Μαργαρίτα την κοπέλα που δουλεύω μαζί και λέγεται "Il ragazzo di Campagna" και η δεύτερη που διάλεξα εγώ ήταν "Το πέμπτο στοιχείο". Στη συνέχεια δουλέψαμε για περίπου 2 μήνες πάνω στο concept που θα είχε το ξενοδοχείο μας. Πολύ σημαντικό στοιχείο για μας ήταν το στοιχείο της κίνησης. Θέλαμε να σχεδιάσουμε ένα ξενοδοχείο που ο επισκέπτης να νιώθει την κίνηση σαν μια συνεχή ροή μέσα στη πόλη. Η ερώτηση που επικρατούσε στο μυαλό μας ήταν η ίδια με αυτή που θα έπρεπε να απαντήσει ο κάθε επισκέπτης. 'ΕΣύ, που θα ήθελες να ξυπνήσεις αύριο;"

Δουλεύοντας σε πυρετώδεις ρυθμούς χτίσαμε μια ισχυρή ιδέα για ένα ξενοδοχείο με όνομα explorer. Εξερευνητής πόλεων. Για να γίνει καθαρά αντιληπτό το πως θα λειτουργεί το ξενοδοχείο δώσαμε ένα παράδειγμα στο μυαλό μας, το Παρίσι. Το ξενοδοχείο θα ήταν κομμάτι-κομμάτι σε 30 διαφορετικές τοποθεσίες μέσα στο Παρίσι, αλλού πιο πυκνά αλλού πιο αραιά, ανάλογα με την κίνηση και την ζήτηση της κάθε περιοχής. Κάθε σταθμός του ξενοδοχείου (pit-stop) θα είχε δέκα δωμάτια. Το κάθε δωμάτιο αποτελείται από δύο μέρη. Το πρώτο μέρος είναι το σταθερό κομμάτι το οποίο έχει το καθιστικό και το μπάνιο μεγέθους 25τμ (μην ξεχνάτε σχεδιάζουμε ξενοδοχεία 5 αστέρων) και το δεύτερο μέρος είναι το κομμάτι-κάψουλα (ή carψουλα όπως το ονομάσαμε!) το οποίο θα είναι ένα υβρίδιο μεταξύ δωματίου και αμαξιού. Αυτό το κομμάτι περιέχει ένα τραπέζι, ένα μικρό καθιστικό-πιλοτήριο και το κρεββάτι. Είναι περίπου 21τμ και είναι σχεδιασμένο με τις αρχές κατασκευής πολυτελών αμαξιών (βλ. Pininfarina). Για να έχετε μια ιδέα, η κάρψουλα είναι λίγο μεγαλύτερη από ένα Hammer (το αμάξι).

Οι επισκέπτες του ξενοδοχείου θα "κλείνουν" τι δωμάτιο θέλουν απ' το ίντερνετ θα παίρνουν το αεροπλάνο και μόλις προσγειώνονται στο αεροδρόμιο θα τους περιμένει η καρψουλά τους ήδη. Σκεφτείτε την αίσθηση του να βγαίνεις απ το αεροπλάνο, να μην έχεις καν να ασχοληθείς με τις βαλίτσες σου (αφού θα υπάρχουν οι αχθοφόροι για τις κάρψουλες) και να βγαίνεις απ΄την κύρια είσοδο και τσουπ, βρίσκεσαι ήδη στο μικρό σου κινητό δωμάτιο. Με αυτοματοποιημένα συστήματα οδηγεί μόνο του. Έχεις το μινι-μπαρ σου, το καθιστικό σου, το κρεββάτι σου, τζαμένιες επιφάνειες παντού και μπορείς ήδη να αρχίσεις να απολαμβάνεις τις διακοπές σου, όσο η καρψουλά σου σε ταξιδεύει πίσω στο pit-stop σου. Τα συστήματα της κάρψουλας είναι συνδεδεμένα με GPS καθώς και με τις βάσεις δεδομένων του δήμου και μπορούν να σε πάνε όπου θέλήσεις, να σου κάνουν ξεναγήσεις σε διάφορες περιοχές της πόλης ενώ εσύ απολαμβάνεις το μαρτίνι σου (shaken not stirred). Η κάρψουλα έχει 18τμ επιφάνειας καλυμμένα με φωτοβολταϊκά πανέλα και παράγει 20 φορές την ηλιακή ενέργεια που χρειάζεται. Έχει 2 μεγάλες μπαταρίες και αποθήκευση ενέργειας και καθώς εσύ κάνεις τις διακοπές σου, μαζεύεις και ενέργεια για το ξενοδοχείο.

Φανταστείτε 300 μικρές πυγολαμπίδες να τριγυρνούν 24/7 και να μαζεύουν ενέργεια. Κάθε pit-stop πέρα απ τις πολυτελείς λειτουργίες που αρμόζουν σε ένα ξενοδοχείο 5 αστέρων έχει και ένα τμήμα που αφιερώνεται στο κοινό, όπου μπορείς να πας και να χρησιμοποιήσεις τζάμπα ρεύμα, απ το να φορτίσεις το κινητό σου ή τον υπολογιστή σου, μεχρι το να φορτίσεις το ηλεκτρικό σου αμάξι (σε μια χώρα σαν την Ινδία όπου η παραγωγή φτηνών ηλεκτρικών αμαξιών έχει αρχίσει και εξαπλώνεται σε τρελούς ρυθμούς κάτι τέτοιο θα ήταν ανεκτίμητο). Το ξενοδοχειακό δίκτυο της εκάστοτε πόλης θα συνεργάζεται άψογα μέσω του διαδικτύου και έτσι θα μπορείς να κλείσεις δωμάτιο σε διαφορετικές τοποθεσίες της πόλης. Πχ 2 μέρες κοντά στον πύργο του Αίφελ, δυο μέρες στην Μονμάρτρη και άλλες δυο στην "La Defence" .

Θα μπορείς βέβαια να κοιμηθείς οπουδήποτε θες, καθώς η κάρψουλα συμπεριφέρεται σαν ένα κανονικό όχημα και μπορεί να παρκάρει όπου θα μπορούσες να παρκάρεις και το κανονικό σου αμάξι. Θα μπορείς πραγματικά να πεις, κοιμήθηκα κάτω απ' τον πύργο του Αίφελ -χωρίς να εννοείς τα γρασίδια.

Μια ουτοπική ιδέα; Δεν νομίζω. Το μόνο όχι άμεσα εφικτό στην όλη ιδέα είναι το αυτοματοποιημένο σύστημα οδήγησης (αυτόματος πλοηγός) για το οποίο όμως θα σας παραπέμψω εδώ στο αεροδρόμιο του Λονδίνου όπου αυτά τα αυτοματοποιημένα μίνι οχήματα μεταφοράς είναι ήδη ελεγμένα πλήρως και λειτουργούν με απόλυτη ασφάλεια.

Στην παρουσίαση που ακολουθεί θα μπορέσετε να δείτε οπτικά πως θα ήταν μια μέρα ενός από επισκέπτη στο ξενοδοχείο H_explorer καθώς και το τι σημαίνει για μια πόλη η ένταξη αυτού του ξενοδοχείου.

Τα λαγουδάκια αυτόχειρες του Andy Riley - Andy Riley's Bunny suicides.

Χαριτωμένα, τοσοδούλικα, άσπρα κουνελάκια, με τις μικροσκοπικές φουντωτές ουρίτσες τους και τα μικρά ποδαράκια τους, τα έχουν βάλει με τη ζωή και.... αυτοκτονούν. Κάτι δεν πάει καλά έτσι; Κι όμως, αυτό το κόμικ που έπεσε στα χέρια μου πρόσφατα είναι γεμάτο με εικόνες σχεδιασμένες από τον Andy Riley που δείχνουν κουνέλια να αυτοκτονούν με τους πιο άκρως διασκεδαστικούν -πλην- μακάβριους τρόπους. Δεν μπορεί να πει κανείς.. Τουλάχιστον αυτά τα κουνέλια έχουν φαντασία. Περιστρεφόμενες πόρτες, μια τοστιέρα, μια μπάλα του κρίκετ, ένα μπούμεράνγκ, μια χειροβομβίδα, τσιγάρα, μεγεθυντικοί φακοί, μια μπάλα του μπόουλινγκ και ο συνδυασμός των παραπάνω και άλλων πολλών "εργαλίων θανάτου" προκαλούν τον θεατή να γελάσει με τον επικείμενο θάνατο του κουνελιού που πολλές φορές δεν είναι και τόσο ξεκάθαρος, καθώς ο αναγνώστης πρέπει να συνδυάσει αρκετές πληροφορίες στο μυαλό του για να καταλάβει τι ετοιμάζεται να κάνει το άμοιρο κουνέλι. Είναι όντως μακάβρια διασκεδαστικό.

Ο Andy Riley, ο Βρεττανός συγγραφέας και σχεδιαστής του εν λόγω καρτούν, έχει εισαγάγει αρκετές κρυμμένες αναφορές σε σκηνές από ταινίες όπως η παρωδία του Wicker Man με το κουνέλι να είναι πάνω στην φιγούρα που καίγεται ή στο Terminator αλλά και στο Dr Strangelove του S. Kubrick όπου ο πιλότος του βομβαρδιστικού καβαλάει την ατομική βόμβα καθώς αυτή πέφτει.

Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 2003 και μετά την μεγάλη επιτυχία που έκανε στην Μεγάλη Βρεττανία καθώς και στον υπόλοιπο κόσμο, το 2004 ο Riley έξεδωσε την συνέχεια του κόμικ "Η επιστροφή των αυτόχειρων κουνελιών" το οποίο ακολούθησε τα βήματα του προκάτοχού του τόσο σε φήμη όσο και σε πωλήσεις, εμπνεύοντας πολύ κόσμο όπως τον καρτουνίστα Liu Gang να βγάλει την έκδοσή του "Αυτόχειρες λαγοί" (δεν ξόδεψε πολύ ώρα στην έμπενυση του τίτλου).

Η επιστροφή των αυτόχειρων κουνελιών... ακούγεται σαν τίτλος από D movie...

Openmoko smart phone. Open - mobile - free?

Μετά τον RoadRunner έρχεται ο, FreeRunner. Κακόγουστο και φτηνό αστείο, ξέρω, αλλά δημοκρατία δεν έχουμε; Ελευθερία βούλησης και έκφρασης; Δεν είμαι σίγουρος αλλά χαλάλι προς το παρόν. Το FreeRunner είναι το πρώτο open source κινητό τηλέφωνο κατασκευασμένο από την FIC (First International Computer) για το Openmoko project. Δυσκολεύτηκα αρκετά να βρω μια ικανοποιητική μετάφραση για το open source γι' αυτό και δεν το μετέφρασα εν τέλει. Θα μπορούσα να το πω “ανοιχτού κώδικα” αλλά δεν ξέρω, για κάποιο λόγο δεν μου κάθεται καλά. Θα το σκεφτώ λίγο ακόμα. Ίσως να ρωτήσω τον Δ. Κρεμέλιαν μπας και έχει καμιά ιδέα επί του θέματος. Όπως και να 'χει, το νέο FreeRunner (Βαγγελήηηηηη) έχει κυκλοφορήσει -να το πω έτσι- ήδη σε 10.000 κομμάτια στην τιμή των 200 δολλαρίων έκαστο (και ο Λουμίδης στους καφέδες) όπου το καθένα είναι διαφορετικό τόσο σε παρουσιαστικό όσο και σε λογισμικό αφού όλα είναι “προσαρμόσιμα” Οι δημιουργοί στοχεύουν στην ανάπτυξη μιας κοινότητας η οποία θα δουλεύει πάνω σε διαφορετικά λογισμικά αυτού του κινητού τα οποία με το καιρό θα περιλαμβάνουν σωρεία από εφαρμογές και gadgets (βλ. Μπιχλιμπίδια) κατά τα πρότυπα του φασιστικού iphone του οποίου -για να λέμε και του στραβού το δίκιο- θύμα είμαι και ο ίδιος, αλλά επίσης και στην δημιουργία του πρώτου custom-made και user adjusted κινητού τηλέφωνου. Μ'αρέσει να χρησιμοποιώ τους αγγλικούς όρους γιατί είναι πιο άρτια στοχευμένοι.

------

After the RoadRunner, here comes freeRunner. Pretty bad joke, yeah I know, but people can still express their stupidity no? I am not so sure, but anyway. FreeRunner is the first open-sourced mobile phone developed by FIC (First International Computer) for the Openmoko project. The FreeRunner phone has already sold 10.000 pieces at the price of 200 US Dollars per unit, where each one can he altered in appearance style and software. The openmoko project is trying to achieve the development of a society that will be working on a totally adjustable range of different software as well as applications for this phone following the footsteps of the fascistic iphone that dictates its use to its users –including myself- , in order to create the first custom-made and user-adjusted cell phone.

Το τρίπτυχο της εταιρείας Openmoko : Open. Mobile. Free είναι λίγο παραπλανητικό καθώς υπονοεί πως το κινητό είναι δωρεάν κάτι το οποίο δεν είναι ακριβώς αλήθεια. Τα σχέδια του κινητού είναι δωρεάν καθώς και το λογισμικό του. Υποθέτω πως αν ο μπατζανάκης ή ο μπάρμπας σου έχουν εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρονικών πλακετών και μικροπατατάκια μπορείς να το φτιάξεις και μόνος σου και τότε όντως θα είναι δωρεάν (βλ. Έξοδα υλικών και εργατοώρες), αλλιώς θα πρέπει να το παραγγείλεις για 200 Ντόλαρια (εως και 400 με τα έξτρα -μην με ρωτήσετε τι είναι τα έξτρα).

Αν και με την σημερινή ισοτιμία του δολαρίου -οεο- η τιμή είναι εξευτελιστική αν σκεφτεί κανείς πως αυτό το smartphone (βλ. Οθόνη αφής) έχει πάνω του “απ' τη μάνα του” 802.11 b/g Wi-Fi δίκτυο, Dash express GPS device, Smedia 3362 graphics accelerator, δύο 3D accelerometers, και 256 MB of flash memory καθώς και ανοιχτό λογισμικό για αμέτρητες εφαργμόγες-έρμαια των βίτσιων του εκάστοτε geek-like προγραμματιστή με άπλετο ελεύθερο χρόνο και κουράγιο για ανάπτυξη κι άλλων τέτοιων εφαρμογών με cool και h-itech ονόματα.

Σίγουρα είναι ένα από τα πιο αξιόλογα παραδείγματα των open sourced εφαρμογών που υπάρχουν αυτή τη στιγμή.

-----

The logo of Openmoko, “Open – Mobile – Free” is a bit misleading because it somewhat suggests that that the mobile is actually free. Something that is not entirely true. To explain, the design of the phone, and its manufacturing drawings are free, so if your uncle or your father or you own a factory that produces plastic parts, and you can make the molds and everything, then yes, its free. Otherwise you have to spend around 200 dollars (400 if you get the extras – which I have no clue what they are.

Allthough the US dollar is not so powerful today, meaning that the price is actually very low for a smartphone with touchscreen, and a 802.11 b/g Wi-Fi network, a Dash express GPS device, Smedia 3362 graphics accelerator (sounds fancy no?) and a 256MB of on-board flash memory as well as a open application software –for all you geeks out there- still, the word free, doesn’t seems right to be used.

But for sure it’s one of the most respectful examples of open-sourced ideas that are being manufactured right now.

Και για όσους δεν έχουν ιδέα για το τι είναι ένα προιόν open source, δηλαδή ανοιχτού κώδικα, (εδώ ταιριάζει γάντι) σημαίνει πως το συγκεκριμένο προϊόν δημιουργήθηκε από κάποιον ο οποίος μετά το διέθεσε ελεύθερα και δωρεάν στον υπόλοιπό κόσμο, υπό μια ανάλογη άδεια (creative commons licence, gnu κτλ κτλ) ώστε να μπορεί ο καθένας είτε να το χρησιμοποιήσει, είτε να το τροποποιήσει, για προσωπική χρήση ακόμα και μερικές φορές για πώληση (αναλόγως πάντα με την άδεια.)

-----

And for those of you that have no idea what is an open-sourced product, the definition is that an open-sourced product is the one that has been designed with a purpose of being freely distributed to everyone for further development or modification, under an open-sourced license such as creative commons or gnu, and from then on distribute it in any way that the license allows.

Εδώ μπορείτε να βρείτε μερικά links για να ενημερωθείτε περαιτέρω :

Neo FreeRunner in wikipedia

Preview of openmoko mobile on youtube

creative commons licence

Μια Καλησπέρα απ την Ισπανία - A good evening from Spain

Να με καλωσορίσω, και να σας καλησπερίσω σε αυτό το ιστολόγιο, με λένε Κύριο Καρπούζη και θα προσπαθήσω να χαλαρώσω, ζωντανέψω, ταξιδέψω, απαλλήνω και ζωηρέψω τις σκέψεις σας ενώ ταυτόχρονα ίσως καταφέρω να ξεκουράσω τις δικές μου.

Ισπανία. Λίγα λόγια για την Ισπανία, όπως την έχω ζήσει εγώ ως τώρα. Δηλαδή περίπου γύρω στο 0.003% ώντας μεταξύ δύο κτηρίων, αυτό του σπιτιού μου και αυτού της σχολής μου. Η Ισπανία μοιάζει σε μένα σαν εκείνη την μυστηριώδη γειτόνισσα που όλο κάπου πετυχαίνεις -μια στις σκάλες, μια στο μπακάλικο -μια στη στάση του λεωφορείου- ανταλλάζετε ένα "γεια!" λόγω κοινής αναγνώρισης ότι γνωρίζεστε αλλά ως εκεί. Ότι σκέψεις ή φαντασιώσεις μπορεί να έχεις κάνει στον προσωπικό σου χώρο και χρόνο γι' αυτήν ή ό,τι μπορεί να σου 'χουν πει οι φίλοι σου είναι όλα στο μυαλό σου και δεν έχεις ιδέα αν η πραγματικότητα βρίσκεται καν στο φάσμα των προσδοκιών σου. Αυτή η γειτόνισσα για μένα είναι η Ισπανία. Αυτή είναι η Βαρκελώνη. Αυτή την σχετικά βροχερή Τρίτη του Φλεβάρη, μια μερα μετά την Καθαρά Δευτέρα -που ούτε κατά διάνοια δεν έχουν ακουστά εδώ- στην οποία βρίσκομαι στην θέση μου, στο γραφείο μου, με το φωτιστικό μου, τη δουλειά μου, την τρέλα μου και την -σχετική- ησυχία μου. Χωρίς αετό. Χωρίς καλούμπα. χωρίς μάνα και χωρίς ταραμολαγάνα.

--------------

I have to welcome me and salute you in this blog, my name is Κύριο Καρπούζη (Mr Watermelon) and It will be my job to relax you, shake you, trip your minds, soften your sparks and sparkle your thoughts as I will be trying to rest my own.

Spain. A few words about Spain, as I have lived it up to now. That is around 0.003% of it, while I am living in a world that consists of two buildings, the one of my home and the one of my school. Spain as an example seems to me like a mysterious girl that lives next to your door and that you always catch a glimpse of, sometimes at the stairs, other times at the grossery or the bus stop, you briefly exchange a greeting -hi!- and you both go about your buisness. Whatever you know or you think you know about this girl is in your head and you have no idea if reality is even close to what your expectations are living at. This fictional gir for me is Spain. Is Barcelona. This reletivly rainy Tuesday of February one day after Καθαρά Δευτέρα (Literal translation “Clean Monday”) that here they have no idea about. I am at my space, sitting in my chair, with my lamp, my work, my madness and my relative quietness. With no papereagle. With no kaloumba. No mama and no tarama and no lagana

Just with Pitsilas, Blues and my cup.

Μόνο με τον Πιτσίλα, την Μπλουζ και την κούπα μου:

Η μουσική επιλογή της ημέρας : Norah Jones - I'll be your lover tonight. Ένα τραγούδι του Βοb Dylan που αποκτά μια νέα νοσταλγική νότα με την γλυκιά χροιά της Norah. Απολαύστε το είτε στο διαδίκτυο είτε στο κοντινότερο δισκοπωλείο σας. Ώρα για δουλειά. Η παρουσίαση της Παρασκευής πλησιάζει απειλητικά. Το νέο project που θα συνταράξει τα ξενοδοχειακά δεδομένα έχει ανάγκη μιας ανάλογης παρουσίασης που δυστυχώς μας έχει σπάσει ήδη τα νεύρα και τις αντοχές. Περισσότερα για το project: H_Explorer Hotels καθώς και ολόκληρη την παρουσίαση της Παρασκευής θα βρείτε στο blog του IaaC το οποίο βρίκσεται στα links στο δεξί μέρος αυτού του  blog.

-----------

Song of the day: Norah Jones – I'll be your baby tonight. A Bob Dylan song that Norah managed to make even more peaceful with her melodic voice. Enjoy it on the net here or buy the album in a store near you. Well, time for work. Fridays presentation is coming dangerously close and our new project that will rock the standards of hotel business needs our attention because its not gonna present it self. More about the H_Explorer Hotels project as well as the whole presentation of Friday you can find at the blog of Iaac which can be followed from the its link that is located on the right side of this page, on my links.

Lets keep it frosty people!