Ποτέ ξανά

Ποτέ ξανά δεν θα αρκεστώ σε όσα λένε πως μου αναλογούν. Ποτέ ξανά δεν θα βολευτώ με μια χαραμάδα ήλιο και ένα παρτέρι χώμα που μου δίνουν. Θα διεκδικήσω και εγώ, ως οφείλω, μια μέρα που θα είμαι άνθρωπος. Ζωντανός, σεβαστός, με όραμα, όνειρα και χαμόγελο. Από μικρό με γαλούχησαν πως έρχονται δύσκολες εποχές. Πως η γενιά μου θα υποφέρει, θα σηκώσει στις πλάτες της τα χρωστούμενα απ' τα κεσάτια των προηγουμένων. Μα δεν ήταν κακοί έμποροι, χαραμήδες ήταν και τώρα οι απόγονοι τους, αταβιστικά αποποιούνται των ευθυνών τους. Μαζί τα φάγαμε. Το παραστράτημα δεν επιτρέπεται.

Είναι αδιαμφισβήτητο αγαθό η ελευθερία μου, μα η υποδούλωση δεν έχει πια μορφή στρατιωτικής υποταγής, απαγόρευση κυκλοφορίας και εκτελεστικού αποσπάσματος. Όχι, δεν εξυπηρετώ κανέναν πια νεκρός. Με θέλουν ζωντανό για να μπορώ να δουλεύω, να παράγω, να κερδίζω. Μα το κέρδος δεν είναι δικό μου, δεν είναι δικό τους, είναι των άλλων. Κάνει τον κύκλο του κι αφού ταΐσει όλους τους τροφαντούς, τους κοιλιόδουλους, τους αχόρταγους και τους καλοφαγάδες, επιστρέφει σε μένα, μια σταλιά, ίσα για να μπορέσω να δουλέψω κι αύριο. Ίσα να πάρω τα τσιγάρα μου, το αλκοόλ μου και τα ναρκωτικά μου, για να αντέξω άλλη μια μέρα. Πορευθείτε εν ειρήνη.

"Η δικτατορία του νεοφιλελευθερισμού", έτσι την αποκαλούν κάποιοι για να έχει ένα όνομα, με θέλει επαναφορτιζόμενη μπαταρία. Κάθε βράδυ φορτίζω κουράγιο, αντοχή κι ανέχεια, κι όλη μέρα παράγω γνώση, χρήμα κι έργο. Δεν μιλάω, δεν παραπονιέμαι, γιατί πίσω από μένα υπάρχουν άλλοι τριακόσιοι, εξαθλιωμένοι να καραδοκούν.  Η δικτατορία με τα χίλια πρόσωπα. Δεν ξέρεις ποιος σε κυβερνάει. Δεν ξέρεις που χρωστάς. Ούτε πόσα, ούτε γιατί. Μα είναι χαμένο το παιχνίδι της εθνικής μονόπολης κι εθελοτυφλούμε νομίζοντας πως θα έρθουν οι ζαριές και θα περάσουμε ανέγγιχτοι απ' την αφετηρία και θα πάρουμε τις είκοσι χιλιάδες δραχμές. Σύντομα θα φανεί η πραγματική διάσταση της ασθένειάς μας. Σύντομα θα τελειώσουν όσα υπάρχουν στην άκρη και τότε τα πράγματα θα γίνουν έκρυθμα. Εμένα πάντως για καλό μου φαίνεται ό,τι και να γίνει. Ποτέ ξανά τέτοια μέτρα εναντίον μου. Ποτέ ξανά η αβελτηρία, η οκνηρία της ψυχής. Είμαι άνθρωπος, έχω μια ζωή και δεν μου δόθηκε για να την δώσω ενέχυρο, μα για να την ζήσω.