Τιμημένα ελληνικά στρατά, τέλος.

Μερικές μέρες απουσία, λόγω της επιστροφής μου στο Βορρά. Πήγα να "πάρω το χαρτί" και να αποχαιρετίσω όσους άξιζαν να αποχαιρετίσω. Μερικές μέρες στο Λαγό, με θερμοκρασίες που άγγιζαν το -20, ο πάγος να έχει καλύψει τα πάντα και τα στρατιωτικά επέστρεψαν σαν κακός εφιάλτης, ευτυχώς μόνο για δύο μέρες. Είναι αστείο το πόσο πολύ υποβαθμίζεις όσες καταστάσεις περνάς και ξεπερνάς. Σαν το κλασικό, πας για βραδινό μπάνιο το καλοκαιράκι, πέφτεις χωρίς ρούχα, το νερό είναι παγωμένο, στριγγλίζεις χτυπιέσαι σαν το χταπόδι πάνω κάτω να επιβιώσεις και μόλις βγαίνεις σε ρωτάνε "πως ήταν;" και τουρτουρίζοντας τους απαντάς όλο χαμόγελο "ήταν τέλεια, να μπείτε!"

Έτσι κι ο στρατός σου μοιάζει σαν ένα άκακο αστείο, που δεν θα ήθελες βέβαια σε καμία περίπτωση να ξαναζήσεις. Ούτε για μια βδομάδα. Ούτε για μια μέρα. Ούτε για μια ώρα. Ο Έβρος θα μείνει στους μπλοκαρισμένους προορισμούς για αρκετό καιρό. Για αρκετά χρόνια. Ευτυχώς όμως, μέσα στην άκαρπη κακουχία, βρίσκεις μερικούς ανθρώπους που είναι άξιοι να σε κάνουν να μην μετανιώσεις που το έζησες. Μερικούς σπάνιους ανθρώπους, ακόμα και για τα δεδομένα του "έξω".