Ο Λολ και η Λολίτα

Μια μικρή ιστορία χιλίων λέξεων:

Ο Lol ήταν ένας άνθρωπος σαν εσένα και εμένα. Με ονοματεπώνυμο, ηλικία, ρούχα και ψυχή. Στη δική μας πραγματικότητα ήταν ένας ακόμη μικροαστός. Ο Lol όμως δεν ζούσε εκεί. Η δική του πραγματικότητα αποτελούνταν από τα bit. Είχε χιλιάδες από αυτά, εκατομμύρια, δισεκατομμύρια, χούφτες ατελείωτες με bit στη διάθεσή του, κι όπως κάποιοι φιλοχρήματοι κάνουν μπάνιο σε νομίσματα, ο Lol έκανε σε bits. Παντού γύρω του 0 και 1, σε αμέτρητες αλληλουχίες, έρεαν σαν ορμητικός χείμαρρος και τον έλουζαν, τον γέμιζαν, τον ολοκλήρωναν. Μόλις ξυπνούσε άνοιγε τον υπολογιστή και σήκωνε κεφάλι μονάχα για να φάει, να πάει προς νερού του και να κοιμηθεί. Το τελευταίο ήταν προαιρετικό και γινόταν μόνο αν είχαν ολοκληρωθεί, το chat, τα like και τα post. Όχι, δεν είναι ονόματα Φλαμανδών επιστημόνων, είναι λέξεις στη γλώσσα του κόσμου του. Του κόσμου των bits.

Εκεί ο lol μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε. Ένα αλάνθαστο είδωλο, όπως λαχταρούσε να φαίνεται στον επικριτικό κόσμο της πραγματικότητας. Ο διαδικτυακός άνθρωπος με το σιδηρούν προσωπείο.

Οι συγγενείς του Lol τον παρακαλούσαν να σταματήσει να ζει σε αυτό τον ψεύτικο κόσμο και να βγει έξω, στη φύση. Όμως αυτός δεν είχε γνωρίσει ποτέ του τη «φύση». Μεγαλωμένος σε διαμέρισμα κάπου στο κέντρο μιας μητρόπολης, για εκείνον τα δέντρα ήταν οι κολώνες ηλεκτρισμού, τα ζώα ήταν τα αμάξια, ενώ τα ποτάμια ήταν τα φρεάτια του υπονόμου. Τι άσχημη εικόνα, θα μου πείτε, μα είναι δύσκολο να εκτιμήσεις κάτι που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ.

Ο Lol σα μικρό παιδί μεγάλωσε παρέα με ένα netbook. Αργότερα το αναβάθμισε σε laptop και όταν πλέον ενηλικιώθηκε του αγόρασαν το πρώτο του desktop. Εκεί έστρωσε τα πρώτα του όνειρα, σε λωρίδες αριθμών, ξαγρυπνώντας ατελείωτα βράδια, στα πρώτα ανήσυχα σκιρτήματα του έρωτα, ψάχνοντας απάντηση στα προσωπικά του μηνύματα, πατούσε refresh ξανά και ξανά και ξανά.

Δυστυχώς δεν ήταν πολύ τυχερός με αυτά. Ένα site που υπολόγιζε την τύχη, έγραφε πως είναι 23,4% τυχερός (μόλις 0,4% ψηλότερα από τον Φ.Π.Α). Από φίλους ευτυχώς είχε πολλούς, 1024 για την ακρίβεια, και κάνα δυο τρεις που δεν είχαν κάνει confirm ακόμα, οπότε ένιωθε τη ζεστασιά των λυχνιών της οθόνης να τον αγκαλιάζει, μετρώντας τη φιλία σε κλάσματα των like που δεχόταν.

Μια μέρα, ο Lol γνώρισε τη Lolita και ένιωσε κάτι σαν έρωτα. Χαρούμενος συνειδητοποίησε πως είχαν 64 κοινούς φίλους, 32 κοινά αγαπημένα βιβλία και 128 κοινές αγαπημένες ταινίες. Έτσι μάζεψε θάρρος και την έκανε add. Από εκεί και πέρα λίγο τα poke, λίγο τα like, το πράγμα κύλησε φυσιολογικά και ο Lol στριφογυρνούσε γελαστός απ' τα αστεία που δαχτυλογραφούσε εκείνη.

Ήταν ένα σπάνιο κορίτσι η Lolita, πολύ ντροπαλό και φοβισμένο για να κοινωνικοποιηθεί, μα μπροστά στο απροσπέλαστο τείχος που είχαν υψώσει οι οθόνες, ένιωθε αυτοπεποίθηση. Δεν είχε τόσους φίλους όσους ο Lol και σίγουρα όχι όσους είχαν οι τρεις κολλητές της, η Linaki, η Maraki και η Moroulini. Για εκείνες η αυτοεπιβεβαίωση ήταν αγώνας δρόμου και κρινόταν με διαφορά στήθους στο photo-finish. Η Lolita ήταν γλυκό και πράο κορίτσι. Ευγενική πάντα, με ένα smiley στο τέλος της πρότασης, ποτέ δεν διέκοπτε όταν της δακτυλογραφούσαν και δεν ήταν από αυτές που γέμιζαν τις προτάσεις με ατελείωτα θαυμαστικά.

Οι φίλοι του δεν το πίστευαν πως ο Lol γνώρισε ένα τόσο αξιόλογο άτομο και τον άρχισαν στα rofl, τα wtf και τα omg, μα αυτός κρατούσε μικρό καλάθι, είχε διαβάσει τόσα και τόσα σε blogs για ζευγάρια, δεν ήταν πια κάνας πρωτάρης.

Μα αναπόφευκτα ορμώμενος από έναν ενδόμυχο φόβο μην τη χάσει, άρχισε να ψάχνει σε αρμόδια sites, προσπαθώντας να βρει κάποιον να του πει αν θα κρατήσει. Δυστυχώς ο κόσμος των bits μπορεί να είναι πολύ σκληρός για τους ανασφαλείς κι έτσι όσο ο Lol διάβαζε αστρολογικές προβλέψεις, dating services και ερωτικούς καζαμίες, τόσο πειθόταν πως δεν ταίριαζαν. Απομακρύνθηκε. Σταμάτησε τα "poke back", πάγωσε τα comments, ενώ στα μηνύματά της απαντούσε αόριστα και με πολλά, πολλά αποσιωπητικά. Έπιασε τον εαυτό του να μπαίνει στα προφίλ των κολλητών της, χαζεύοντας τα ακάλυπτα στήθη και προκλητικά στημένα οπίσθια τους. Ένα ήταν σίγουρο, είχε αλλάξει.

Η Lolita δεν ήταν φορτική και έτσι τα τελευταία μηνύματα, χρονολογούνταν «some weeks ago», έπειτα «some months ago» και σύντομα η εισερχόμενη αλληλογραφία από spam και Trojan horses μασκαρεμένα σε μηνύματα βοηθείας ή εύκολων κερδών, την επικάλυψε τελειωτικά.

Χρόνια πέρασαν κι ο Lol τύλιξε την καρδιά του με ένα firewall, λέγοντας πως έκανε το σωστό και γιατί να χτιστεί κάτι που προφανώς δεν είχε μέλλον. Ώσπου μια μέρα, σερφάροντας τυχαία, έπεσε πάνω σε ένα URL τεράστιο, με πολλούς δυσνόητους χαρακτήρες που τον μπέρδευε. Κάπου στο τέλος διέκρινε την κατάληξη «αγάπη.jpeg». Ακολουθώντας το έφτασε σε μια φωτογραφία με τη λέξη ΑΓΑΠΗ, γραμμένη με μεγάλα κόκκινα γράμματα. Τόσα χιλιάδες εναρμονισμένα bit στην οθόνη του τού αποκάλυψαν αυτό που δεν είχε καταφέρει κανείς ως τώρα. Την αγάπη. Γραμμένη σε δυαδικό σύστημα, του ήταν τόσο πιο κατανοητή: 0010110.

Έτρεξε στο προφίλ της, ελπίζοντας να μην τον έχει μπλοκάρει, ήθελε τόσο να τη δει. Μα αντίκρισε το status της, «in a relationship» και μια φωτογραφία, μια αγκαλιά με έναν άλλον. Τα χρόνια τους είχαν απομακρύνει πιο πολύ απ´ τα χιλιόμετρα των οπτικών ινών που τους ένωναν.

Ο Lol ήταν συντετριμμένος. Αμυνόμενος, έριξε το φταίξιμο στις βάσεις δεδομένων και αποφάσισε να εξαφανιστεί. Ο κόσμος αυτός δεν τον χωρούσε πια, συνειδητοποίησε πόσο ψεύτικος ήταν και πόσο μάταιη η ελπίδα για κάτι ξεχωριστό, κάτι αγνό. Μα ήταν ο μόνος κόσμος που γνώριζε.

Ώσπου μια μέρα, έπεσε πάνω σε μια εικόνα από ένα σπίτι, απομονωμένο, σε ένα μακρινό βουνό, χαμένο μέσα σε πυκνό δάσος. «Ο ερημίτης» ήταν ο τίτλος της. Αμέσως κατάλαβε τι έπρεπε να γίνει. Το πήρε απόφαση και διέγραψε όλα τα προφίλ του από τα κοινωνικά δίκτυα, απενεργοποίησε όλα τα email και έφυγε. Νοίκιασε μια μικρή, φτηνή ιστοσελίδα, από έναν άγνωστο, μακρινό server και κλείστηκε εκεί αποκομμένος από τον κόσμο του, που τον είχε πλέον προδώσει. Χωρίς visitors, αναλώθηκε μέσα σε έναν εκφυλισμένο κώδικα από 0 και 1, που ποτέ του δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι ήταν καταδικασμένος να τον απογοητεύει. Γιατί δεν γίνεται να βασίζεσαι σε έναν κόσμο που έχει μόνο άσπρο ή μαύρο.