Προσωπικά στοιχεία και ίντερνετ...

Δεν πάνε μαζί. Σκεφτείτε καλά πριν κάνετε κάτι, οι επιλογές είναι εκεί. Η καχυποψία δεν βοηθάει, αλλά ούτε και η αφέλεια.

Η πιο ωραία "Κιτς" σούπα που έχετε φάει

Featured artist: Supakitch&KORALIE, ένα απίστευτο δίδυμο Γάλλων καλλιτεχνών. Το στυλ τους θυμίζει Μάνγκα, αν και το έχουν εξελίξει με δικά τους στοιχεία που ξεφεύγουν από την αυστηρή λογική των ιαπωνικών σχεδίων και εντάσσουν στοιχεία που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν "κιτς". Κάνουν εκθέσεις με τη δουλειά τους, αλλά και επεμβαίνουν στο αστικό τοπίο της Νέας Υόρκης όπου ζούνε, με τον ίδιο τρόπο που θα έκανε ένας Graffiti artist. Παίρνουν τη δουλειά τους πολύ στα σοβαρά και κάθε έργο τους έχει μεγάλη προσοχή στη λεπτομέρεια. Είναι δύο καλλιτέχνες της νέας γενιάς, αλλά με το στυλ και το μεράκι των καλλιτεχνών μιας προηγούμενης -ελαφρώς λησμονημένης- γενιάς. Σημαντικό στοιχείο στη δουλειά τους: Η μουσική. Ας ακούσουμε λοιπόν ένα έργο τους.

(Κατά προτίμηση full screen και με δυνατά τη μουσική.)

Ιδέες για..Καλημέρα

Ποιος είπε πως δεν μπορείς να δεις το βυθό όταν πλέεις; Ποιος είπε πως δεν μπορείς να συνδυάσεις την άνεση ενός καρυδότσουφλου με την διαύγεια της μάσκας σου, χωρίς να αναπνέεις από ένα πλαστικό καλάμι; Ποιος είπε πως δεν μπορείς να βρεις και μια ευγενική παρουσία με μπικίνι για παρέα; Εντάξει για το τελευταίο δεν ξέρω, δικό σου θέμα. Όλα τα προηγούμενα όμως μπορείς να τα αποκτήσεις με το νέο διαφανές καγιάκ. Αυτά είναι!

Σε άλλα νέα, η Nike μας παροτρύνει να τρέξουμε. Τρέξτε λοιπόν γιατί αλλιώς δεν θα χωράτε στο πανέμορφο διαφανές καγιάκ και κατά πάσα πιθανότητα η ευγενική παρουσία με το μπικίνι θα βρει άλλον να μοιραστεί τις εξερευνητικές τάσεις της.

Λίγα λόγια για τα βραβεία λογοτεχνίας και τον Κο Χριστιανόπουλο

Χτες το πρωί ανακοινώθηκαν τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας 2011 (τα οποία υπόψην αφορούν έργα που εκδόθηκαν το 2010). Μέσα σε μερικές ώρες ξέσπασε μια ιντερνετική θύελλα γύρω απ' το όνομα του Ντίνου Χριστιανόπουλου (Κωνσταντίνος Δημητριάδης), ο οποίος ενώ βραβεύτηκε με το "Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων", δήλωσε στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Τύπου πως αρνείται να το πάρει, τόσο αυτό όσο και τα χρήματα που το συνοδεύουν. Ο Κος Χριστιανόπουλος είναι κατά των διακρίσεων και των βραβεύσεων γενικότερα, μια στάση που κρατούσε από παλιά και που απ' ότι φαίνεται καλά κρατεί ακόμα. Ως εδώ όλα ωραία, όλα καλά. Δεν θα κρίνω την στάση του, είναι δική του και μπορεί να την έχει και να την πρεσβεύει ελεύθερα. 

Θα κρίνω όμως τη στάση όλων των bloggers - περσόνων του διαδικτύου καθώς και του "εναλλακτικού τύπου" που από χτες δεν σταματούν να εκθειάζουν το πρόσωπο του κυρίου Χριστιανόπουλου, με εύφημες μνείες, λεκτικούς ανδριάντες και άλλα γλαφυρά επιχρίσματα  ανδρείας και λεβεντιάς, φτάνοντας σε απελπιστικό σημείο να δηλώνουν πως "η απόφαση του κύριου Χριστιανόπουλου ήταν ίσως η πιο σημαντική πολιτική απόφαση των τελευταίων ετών στην Ελλάδα".

Κατ' αρχάς είναι προσβλητικό για τον ίδιο τον άνθρωπο. Μέχρι πέρσι είμαι σίγουρος πως κανείς από όλους αυτούς δεν ασχολιόταν με τα Κρατικά Βραβεία Λογοτεχνίας. Και όταν λέω "αυτούς" εννοώ όλους τους επίδοξους bloggers που προσπαθούν εκθειάζοντας το πρόσωπο στον προβολέα, να κλέψουν κι οι ίδιοι μια δέσμη φωτός για την πάρτη τους. Πέρα από πέντε δέκα λογοτεχνικά blogs, όλοι οι άλλοι ξέθαψαν την εκδήλωση απ' τα βάθη του μυαλού τους, μόλις έμαθαν τα τεκταινόμενα και έγραψαν λες και έγραφαν για μια εκδήλωση με την αίγλη και την αναγνωρισιμότητα των Όσκαρ ή του Φεστιβάλ των Καννών. Από χτες το όνομα "Χριστιανόπουλος" και Κ.Β.Λ βρίσκονται παντού. Πάνω από δέκα σελίδες αποτελεσμάτων στο google, από διάφορα blogs ασχολούνται με το θέμα ενώ το πρόσωπο του Κου Χριστιανόπουλου έχει πάρει τιτάνιες διαστάσεις φτάνοντας στα όρια του "εθνικού ευεργέτη¨.

Ο άνθρωπος είπε "Είμαι εναντίον της κάθε τιμητικής διάκρισης απ' όπου και αν προέρχεται. Δεν υπάρχει πιο χυδαία φιλοδοξία από το να θέλουμε να ξεχωρίζουμε" (Εναντίον 1979). Άρα σταματήστε να τον προβάλετε γιατί κάνετε ακριβώς αυτό που προσπάθησε να αποφύγει αρνούμενος το βραβείο.

Σχολιάζοντας τώρα τις διθυραμβικές δηλώσεις περί "πιο σημαντικής πολιτικής απόφασης στην Ελλάδα", απορώ πραγματικά με το τρόπο που λειτουργεί το μυαλό μερικών ανθρώπων. Μερικών ανθρώπων που στην Ελλάδα θεωρούνται ως καταξιωμένοι "Εναλλακτικοί ντεσπεράντος, πιστολιέρος, παιδιά του λαού, γροθιά στα σπλάχνα της σαπίλας και του κατεστημένου" και μου φαίνεται έχουν μπει οι ίδιοι τόσο βαθιά μέσα στο πετσί του ρόλου τους, που προσπαθούν να κρατηθούν με νύχια και με δόντια, επινοώντας τέτοιες βαρύγδουπες εκφράσεις για να προσελκύσουν μέσω της κίνησης ενός άλλου ανθρώπου, λίγο περισσότερο λάμψη στο δικό τους σκηνικό. Την πιο ωραία απάντηση σε όλα αυτά την διάβασα σε σχόλιο σε ένα σχετικό ποστ:

" προσωπική μου άποψη είναι ότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα οποιουδήποτε να βραβεύει έναν καλλιτέχνη και είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε καλλιτέχνη να αρνείται την βράβευση. Έτσι το θέμα κατά την γνώμη μου έχει τόση αξία όση όταν καλώ ένα φίλο μου να φάμε και εκείνος μου λέει ότι δεν θέλει.

Για το κοινό αυτό που πρέπει να μετράει είναι το έργο του κάθε καλλιτέχνη το οποίο έτσι και αλλιώς είναι αυτόνομο, δεν του ανήκει."

Ευχαριστώ το άνθρωπο αυτό που εξέφρασε το αυτονόητο, που όμως δεν αυτονοήθηκε. Σταματήστε να φουσκώνετε το οτιδήποτε, για να αποκτήσετε κάτι εκεί που δεν υπάρχει. Στη συγκεκριμένη περίπτωση είστε εναντίον των πεποιθήσεων του ίδιου του προσώπου του οποίου υποτίθεται πως προβάλετε.

Ίσως θα ήταν πιο χρήσιμο να διαθέσουμε το χρόνο μας να μάθουμε μερικά πράγματα για τη ζωή του ανθρώπου αυτού. Ακολουθεί η ματιά της wikipedia και ένα πολύ ωραίο βίντεο από την εκπομπή "Πρωταγωνιστές" με καλεσμένο τον Κο. Ντίνο.

Λίγα λόγια για τη ζωή και το έργο του.

Μερικές ιδέες για το σπίτι

Κάποια είναι κομμάτια του σπιτιού, κάποια άλλα αξεσουάρ, κάποια μπορείτε να τα φτιάξετε και μόνοι σας, στο σύνολό τους όμως είναι έξυπνες λύσεις για το σπίτι. Με οδηγό το στυλ και την εξοικονόμηση χώρου, ορίστε μερικές λύσεις που θα αναδείξουν το σπίτι σας.

SangSik Hong - Straw artist

Αυτό είναι ένα καλαμάκι. Χρησιμοποιείται κυρίως για την κατάποση ποτών, αναψυκτικών, και καφέ. Σε ακραίες περιπτώσεις ατυχημάτων και για σούπες. Στο σχολείο το χρησιμοποιούσαμε για να φτύνουμε μουλιασμένα χαρτάκια στους μπροστινούς. Οι πιο ενοχλητικοί φυσούσαν αέρα μέσα στο αυτί του διπλανού τους. Σε ένα επεισόδιο της εντατικής (όχι του greys' anatomy) ένας τσίφτης είχε επιχειρήσει τραχειοτομή. Παραδόξως τα είχε καταφέρει. Στο στρατό τα καλά παιδιά της ΔΠΒ έφτιαχναν καλάμια για να ψαρεύουν τα "νέα" όπως έφταναν ψαρωμένα με τα πουλμαν. Τι άλλο θα μπορούσες να κάνεις όμως με ένα καλαμάκι;

Αυτό που κάνει ο SangSik Hong.

Κορεάτες..Μαθαίνεις ό,τι είναι να μάθεις γι' αυτούς σε μια μέρα κι όμως μετά από χρόνια ξαφνικά γίνεται κάτι και σε εντυπωσιάζουν. Όχι, όχι... αυτά είναι τα Χόμπιτ.

Cubify - To πρώτο 3D printer-gadget για το σπίτι

Για εμάς τους αρχιτέκτονες τα 3D printers είναι μια διορατική ματιά στο μέλλον. Σε ένα μέλλον που θα καθορίσει τον κατασκευαστικό τομέα του επόμενου αιώνα με τρόπους που δεν μπορούμε να προβλέψουμε αυτή τη στιγμή. Όμως πέρα από την αρχιτεκτονική, η "μόδα" του 3D printing δεν ήταν δυνατό να μην καταφτάσει υπό μορφή... "iphone".

Και ναι, έφτασε με το Cubify.

Στυλάτο, μικρό, φτηνό και έτοιμο για χρήση, το mini 3D printer που λανσάρει το Cubify, έχει αρχίσει και διαδίδεται από φόρουμ σε φόρουμ, τραβώντας κάθε ειδών καλλιτέχνες και 3D designers να ανεβάσουν τα σχέδιά τους και να τα δώσουν δωρεάν για εκτύπωση από το printer.

Το ίδιο το printer έρχεται στην τιμή των 1300 δολλαρίων (περίπου 1030 ευρώ) έτοιμο και συναρμολογημένο, εκτυπώνει ABS πλαστικό σε δέκα διαφορετικά χρώματα και είναι σχεδιασμένο έτσι ώστε να λειτουργεί εύκολα και με στυλ. Για να κατανοήσετε τι εννοώ με τη λέξη "στυλ" θα ανεβάσω μια φωτογραφία του πως μοιάζει ο φτηνότερος 3D printer της αγοράς

Αυτό είναι το rep-rap (αντίστοιχο του MakerBot που είχα παρουσιάσει εδώ) που σε σχέση με το Cube μοιάζει σαν να βγήκε από κάποιο πακέτο της Lego Technics. Το Cube είναι αδιαμφισβήτητα ο πρώτος οικιακός 3d printer, κοστίζει όσο ένα μεσαίο προς ακριβό λαπτοπ και οι δυνατότητές του... ε οι δυνατότητές του δεν είναι πρακτικές, κινούνται στο χώρο του καλλιτεχνικού που για μένα ο χώρος αυτός δεν αγγίζει καν τις πραγματικές δυνατότητες που μπορεί να προσφέρει αυτή η τεχνολογία στην κοινωνία. Παρ' όλα αυτά με μια πλατφόρα 14x14x14 εκατοστά, το δυνατό του σημείο δεν είναι το τι μπορεί να κάνει, αλλά το τι μπορεί να φτάσει να κάνει σε μερικά χρόνια.

Έχοντας δουλέψει με αρκετούς 3D printers μπορώ να σας πω πως η ιδέα του easy design - easy print - easy delivery είναι κάτι που ακολουθεί πλήρως τα πρότυπα της εποχής και ήταν ένα βήμα που περιμέναμε στους 3D printers εδώ και καιρό. Ελπίζω να εξελιχθεί προς μια λιγότερο φορμαλιστική προσέγγιση και να αξιοποιήσει τις άπειρες δυνατότητες που δίνει ένα τέτοιο εργαλείο.

Όπως και να έχει οι 3D printers είναι έτοιμοι να μπουν σπίτι σας. Εσείς είστε έτοιμοι;

Αίγινα

Ένα ωραίο σαβ/κο στην Αίγινα, με κρητική τσικουδιά, μπαρμπουνάκι ψητό, πατάτες και μαρούλι κήπου. Με μουσική και πολλά ζώα. Η θέα από το μπαλκόνι εξακολουθεί να συναγωνίζεται τον παράδεισο. Η Βουλίτσα, μαθησιάρα καθώς ήταν από μικρή και τα έπιανε τα γράμματα και τους αριθμούς, ασχολιόταν κυρίως με τον υπολογιστή. 

Ο Μανούσος τη βαριόταν τόσο πολύ. Δηλαδή τόσος κήπος έξω, φυτά να διαλύσουν, κότες να κυνηγήσουν, να κοροϊδέψουν το δεμένο σκύλο του γείτονα, γιατί έπρεπε να μείνουν μέσα; Όλο σε κάτι τσατ την έβγαζε η Βουλίτσα με άλλες ψιψίνες και σε φόρουμ για ξηροτροφές, δεν έβλεπε ποιο ήταν το τόσο συναρπαστικό. Δεν μπορούσαν να τις φάνε τις ξηροτροφές διάολε! Έτσι καθόταν μελαγχολικός στον καναπέ του προσπαθώντας να της κάψει το τροφοδοτικό με τη δύναμη του μυαλού του.

Το μεγαλύτερο αστέρι όλων, βέβαια, ήταν η Λούνα. Σκαρφαλωμένη στο πάνω μέρος της παλιάς βιβλιοθήκης, παρέα με μεταλλικά ψάρια και αμμόλοφους, έκανε βόλτες με το νου της σε μέρη μακρινά και ονειρεμένα, σε μπαρμπουνολίβαδα και τσιπουροχαράδρες όπου ο χρόνος κυλούσε γουργουριτά και εκείνη πάντα στεκόταν στον ήλιο.

Ο lol και η lolita

Ο Lol ήταν ένας άνθρωπος σαν εσένα και εμένα. Με ονοματεπώνυμο, ηλικία, ρούχα και ψυχή. Στη δική μας πραγματικότητα ήταν ένας ακόμη μικροαστός. Ο Lol όμως δεν ζούσε εκεί. Η δική του πραγματικότητα αποτελούνταν από τα bit. Είχε χιλιάδες από αυτά, εκατομμύρια, δισεκατομμύρια, χούφτες ατελείωτες με bit στη διάθεσή του, κι όπως κάποιοι φιλοχρήματοι κάνουν μπάνιο σε νομίσματα, ο Lol έκανε σε bits. Παντού γύρω του 0 και 1, σε αμέτρητες αλληλουχίες, έρεαν σαν ορμητικός χείμαρρος και τον έλουζαν, τον γέμιζαν, τον ολοκλήρωναν. Μόλις ξυπνούσε άνοιγε τον υπολογιστή και σήκωνε κεφάλι μονάχα για να φάει, να πάει προς νερού του και να κοιμηθεί. Το τελευταίο ήταν προαιρετικό και γινόταν μόνο αν είχαν ολοκληρωθεί, το chat, τα like και τα post. Όχι, δεν είναι ονόματα Φλαμανδών επιστημόνων, είναι λέξεις στη γλώσσα του κόσμου του. Του κόσμου των bits.

Εκεί ο lol μπορούσε να είναι οποιοσδήποτε. Ένα αλάνθαστο είδωλο, όπως λαχταρούσε να φαίνεται στον επικριτικό κόσμο της πραγματικότητας. Ο διαδικτυακός άνθρωπος με το σιδηρούν προσωπείο.

Οι συγγενείς του Lol τον παρακαλούσαν να σταματήσει να ζει σε αυτό τον ψεύτικο κόσμο και να βγει έξω, στη φύση. Όμως αυτός δεν είχε γνωρίσει ποτέ του τη «φύση». Μεγαλωμένος σε διαμέρισμα κάπου στο κέντρο μιας μητρόπολης, για εκείνον τα δέντρα ήταν οι κολώνες ηλεκτρισμού, τα ζώα ήταν τα αμάξια, ενώ τα ποτάμια ήταν τα φρεάτια του υπονόμου. Τι άσχημη εικόνα, θα μου πείτε, μα είναι δύσκολο να εκτιμήσεις κάτι που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ.

Ο Lol σα μικρό παιδί μεγάλωσε παρέα με ένα netbook. Αργότερα το αναβάθμισε σε laptop και όταν πλέον ενηλικιώθηκε του αγόρασαν το πρώτο του desktop. Εκεί έστρωσε τα πρώτα του όνειρα, σε λωρίδες αριθμών, ξαγρυπνώντας ατελείωτα βράδια, στα πρώτα ανήσυχα σκιρτήματα του έρωτα, ψάχνοντας απάντηση στα προσωπικά του μηνύματα, πατούσε refresh ξανά και ξανά και ξανά.

Δυστυχώς δεν ήταν πολύ τυχερός με αυτά. Ένα site που υπολόγιζε την τύχη, έγραφε πως είναι 23,4% τυχερός (μόλις 0,4% ψηλότερα από τον Φ.Π.Α). Από φίλους ευτυχώς είχε πολλούς, 1024 για την ακρίβεια, και κάνα δυο τρεις που δεν είχαν κάνει confirm ακόμα, οπότε ένιωθε τη ζεστασιά των λυχνιών της οθόνης να τον αγκαλιάζει, μετρώντας τη φιλία σε κλάσματα των like που δεχόταν.

Μια μέρα, ο Lol γνώρισε τη Lolita και ένιωσε κάτι σαν έρωτα. Χαρούμενος συνειδητοποίησε πως είχαν 64 κοινούς φίλους, 32 κοινά αγαπημένα βιβλία και 128 κοινές αγαπημένες ταινίες. Έτσι μάζεψε θάρρος και την έκανε add. Από εκεί και πέρα λίγο τα poke, λίγο τα like, το πράγμα κύλησε φυσιολογικά και ο Lol στριφογυρνούσε γελαστός απ' τα αστεία που δαχτυλογραφούσε εκείνη.

Ήταν ένα σπάνιο κορίτσι η Lolita, πολύ ντροπαλό και φοβισμένο για να κοινωνικοποιηθεί, μα μπροστά στο απροσπέλαστο τείχος που είχαν υψώσει οι οθόνες, ένιωθε αυτοπεποίθηση. Δεν είχε τόσους φίλους όσους ο Lol και σίγουρα όχι όσους είχαν οι τρεις κολλητές της, η Linaki, η Maraki και η Moroulini. Για εκείνες η αυτοεπιβεβαίωση ήταν αγώνας δρόμου και κρινόταν με διαφορά στήθους στο photo-finish. Η Lolita ήταν γλυκό και πράο κορίτσι. Ευγενική πάντα, με ένα smiley στο τέλος της πρότασης, ποτέ δεν διέκοπτε όταν της δακτυλογραφούσαν και δεν ήταν από αυτές που γέμιζαν τις προτάσεις με ατελείωτα θαυμαστικά.

Οι φίλοι του δεν το πίστευαν πως ο Lol γνώρισε ένα τόσο αξιόλογο άτομο και τον άρχισαν στα rofl, τα wtf και τα omg, μα αυτός κρατούσε μικρό καλάθι, είχε διαβάσει τόσα και τόσα σε blogs για ζευγάρια, δεν ήταν πια κάνας πρωτάρης.

Μα αναπόφευκτα ορμώμενος από έναν ενδόμυχο φόβο μην τη χάσει, άρχισε να ψάχνει σε αρμόδια sites, προσπαθώντας να βρει κάποιον να του πει αν θα κρατήσει. Δυστυχώς ο κόσμος των bits μπορεί να είναι πολύ σκληρός για τους ανασφαλείς κι έτσι όσο ο Lol διάβαζε αστρολογικές προβλέψεις, dating services και ερωτικούς καζαμίες, τόσο πειθόταν πως δεν ταίριαζαν. Απομακρύνθηκε. Σταμάτησε τα "poke back", πάγωσε τα comments, ενώ στα μηνύματά της απαντούσε αόριστα και με πολλά, πολλά αποσιωπητικά. Έπιασε τον εαυτό του να μπαίνει στα προφίλ των κολλητών της, χαζεύοντας τα ακάλυπτα στήθη και προκλητικά στημένα οπίσθια τους. Ένα ήταν σίγουρο, είχε αλλάξει.

Η Lolita δεν ήταν φορτική και έτσι τα τελευταία μηνύματα, χρονολογούνταν «some weeks ago», έπειτα «some months ago» και σύντομα η εισερχόμενη αλληλογραφία από spam και Trojan horses μασκαρεμένα σε μηνύματα βοηθείας ή εύκολων κερδών, την επικάλυψε τελειωτικά.

Χρόνια πέρασαν κι ο Lol τύλιξε την καρδιά του με ένα firewall, λέγοντας πως έκανε το σωστό και γιατί να χτιστεί κάτι που προφανώς δεν είχε μέλλον. Ώσπου μια μέρα, σερφάροντας τυχαία, έπεσε πάνω σε ένα URL τεράστιο, με πολλούς δυσνόητους χαρακτήρες που τον μπέρδευε. Κάπου στο τέλος διέκρινε την κατάληξη «αγάπη.jpeg». Ακολουθώντας το έφτασε σε μια φωτογραφία με τη λέξη ΑΓΑΠΗ, γραμμένη με μεγάλα κόκκινα γράμματα. Τόσα χιλιάδες εναρμονισμένα bit στην οθόνη του τού αποκάλυψαν αυτό που δεν είχε καταφέρει κανείς ως τώρα. Την αγάπη. Γραμμένη σε δυαδικό σύστημα, του ήταν τόσο πιο κατανοητή: 0010110.

Έτρεξε στο προφίλ της, ελπίζοντας να μην τον έχει μπλοκάρει, ήθελε τόσο να τη δει. Μα αντίκρισε το status της, «in a relationship» και μια φωτογραφία, μια αγκαλιά με έναν άλλον. Τα χρόνια τους είχαν απομακρύνει πιο πολύ απ´ τα χιλιόμετρα των οπτικών ινών που τους ένωναν.

Ο Lol ήταν συντετριμμένος. Αμυνόμενος, έριξε το φταίξιμο στις βάσεις δεδομένων και αποφάσισε να εξαφανιστεί. Ο κόσμος αυτός δεν τον χωρούσε πια, συνειδητοποίησε πόσο ψεύτικος ήταν και πόσο μάταιη η ελπίδα για κάτι ξεχωριστό, κάτι αγνό. Μα ήταν ο μόνος κόσμος που γνώριζε.

Ώσπου μια μέρα, έπεσε πάνω σε μια εικόνα από ένα σπίτι, απομονωμένο, σε ένα μακρινό βουνό, χαμένο μέσα σε πυκνό δάσος. «Ο ερημίτης» ήταν ο τίτλος της. Αμέσως κατάλαβε τι έπρεπε να γίνει. Το πήρε απόφαση και διέγραψε όλα τα προφίλ του από τα κοινωνικά δίκτυα, απενεργοποίησε όλα τα email και έφυγε. Νοίκιασε μια μικρή, φτηνή ιστοσελίδα, από έναν άγνωστο, μακρινό server και κλείστηκε εκεί αποκομμένος από τον κόσμο του, που τον είχε πλέον προδώσει. Χωρίς visitors, αναλώθηκε μέσα σε έναν εκφυλισμένο κώδικα από 0 και 1, που ποτέ του δεν μπόρεσε να καταλάβει ότι ήταν καταδικασμένος να τον απογοητεύει. Γιατί δεν γίνεται να βασίζεσαι σε έναν κόσμο που έχει μόνο άσπρο ή μαύρο.

Barefoot College, Μαθαίνοντας απ' το ξυπόλυτο κίνημα

Απίστευτο. Εκεί που λες πως αυτός ο κόσμος πάει κατά διαόλου γιατί κανένας δεν σκέφτεται να κάνει κάτι για τους άλλους, ανοίγεις το TED και βλέπεις τον κύριο Μπάνκερ Ρόι να σου λέει για το ξυπόλυτο κολέγιο. Και πριν πεις "όοχι ακόμα ένα ΜΚΟ θεέ μου!", διάβασε παρακάτω.

Βρίσκεται στην βορειοδυτική Ινδία και στόχος του είναι να δέχεται αμόρφωτες και αγράμματες γυναίκες, από φτωχές οικογένειες και να τις εκπαιδεύει σε γιατρούς, αρχιτέκτονες, μηχανικούς ηλιακών εγκαταστάσεων κτλ. Το ίδιο το κολέγιο λειτουργεί μόνο με ηλιακή ενέργεια.

Ο ιδρυτής του κύριος Μπάνκερ Ρόι μεγάλωσε σε εύπορη οικογένεια και από νωρίς απέκτησε μια απέχθεια προς την ακριβή γνώση, θεωρώντας την σνομπ, ελιτίστικη και επικίνδυνη. Αυτός ήταν και ο λόγος που τον οδήγησε να ξεκινήσει αυτό το εγχείρημα, περισσότερα για το οποίο μπορείτε να δείτε εδώ, στην ομιλία του στο TED. Είναι λίγο μεγάλη, αλλά πραγματικά αξίζει να την δείτε ολόκληρη.

Εδώ υπάρχει και το site του barefoot college αν σας τράβηξε το ενδιαφέρον, ρίχτε του μια ματιά.

Sherlock

Καλή χρονιά σε όλους. Και πως να μην είναι, όταν ξεκινάει με τη δεύτερη σεζόν του "Sherlock" και τελειώνει με το "The Hobbit". Βασικά παίζει να τελειώνει με την καταστροφή του κόσμου, αν οι Μάγιας έχουν δίκιο, αλλά ευτυχώς θα έχουμε δει όλη τη σεζόν του Sherlock, και το πρώτο μέρος του Hobbit, οπότε θα πεθάνουμε χαρούμενοι.

Το Sherlock είναι η σύγχρονη εκδοχή της περσόνας του Sherlock Holmes που μοιάζει να έχει επανέλθει στη μόδα μετά τις δύο ταινίες του Robert Downey Jr. Αν και η πρώτη ταινία ήταν καλή (η δεύτερη δεν θα έπρεπε να απασχολήσει τα 8 ευρώ σας για το σινεμά, εκτός κι αν σας περισσεύουν) παρ' όλα αυτά εξακολουθώ να πιστεύω πως τα επεισόδια του Sherlock που προβάλλονται live από το BBC στην Αγγλία είναι σαφώς ανώτερα.

Αινιγματικός περισσότερο από ποτέ, ο ψηλόλιγνος Sherlock με τα απίστευτα μάτια και την αλλόκοτη εμφάνιση, τυπικός Άγγλος με ομπρέλα και καπέλο, πρωταγωνιστεί σε ρεσιτάλ εγωκεντρικής ερμηνείας, εριστικός όσο απαιτείται και λίγο ακόμη, θα σας αιχμαλωτίσει απ' το πρώτο δευτερόλεπτο της εμφάνισής του και θα συνεχίσει να σας προσβάλει σε κάθε φόνο που διαλευκάνει.

Η πρώτη σεζόν αποτελείται από τρία επεισόδια, μιας ώρας και τριάντα λεπτών το κάθε ένα -ναι σχεδόν όσο μια ταινία- και μόλις την πρώτη Ιανουαρίου εφέτο άρχισε να προβάλλεται και η δεύτερη σεζόν την οποία προσπαθώ να βρω με απόλυτα νόμιμους τρόπους αυτή τη στιγμή.

Ειρωνικά ο Dr. Watson και ο Hobbit παίζονται απ' το ίδιο άτομο, τον Martin -Love Actually- Freeman ενώ ο Benedict -never saw him before- Cumberbatch παίζει αντίστοιχα τον Sherlock και τη φωνή του Smaug στο Hobbit. How bout dat?

Καλή διασκέδαση