RWJ - το μέλλον της τηλεοπτικής σάτιρας;

Ο λόγος στην σημερινή καταγραφή, για τον Ray William Johnson τον 23χρονο κωμικό που έχει γίνει γνωστός από την σατιρική εκπομπή που διατηρεί στο κανάλι του, στο youtube. Οι εκπομπές του βγαίνουν δύο φορές την εβδομάδα, κάθε Δευτέρα και Πέμπτη στον -ιντερνετικό- αέρα και διαρκούν πέντε λεπτά. Κατά την διάρκεια αυτών των πέντε λεπτών, ο Ray παρουσιάζει και κριτικάρει με τον δικό του χιουμουριστικό τρόπο τα συνήθως ήδη αστεία βίντεο. Από γάτες να χορεύουν, σκύλους να τραγουδάνε, μαστουρωμένους να κλαίνε γιατί είδαν διπλά ουράνια τόξα, ταύρους να κυνηγάνε αμάξια, τηγανίτες να κλέβουν τράπεζες, διαστημάνθρωπους να παρουσιάζουν εκπομπές μαγειρικής, άλογα να κάνουν παρέλαση στα δύο πόδια, αλιγάτορες να τρώνε ξύλο από θυμωμένες ψιψίνες. ο Ray έχει ταχθεί να μας παρουσιάζει την ελίτ των βίντεο που είτε έχουν εξαπλωθεί απότομα σε views (τα λεγόμενα και viral videos) είτε απλά βίντεο που του αρέσουν προσωπικά πολύ. Το υλικό δεν το μαζέυει προφανώς μόνος του, μα έχει εκατομμύρια -και δεν υπερβάλω- οπαδούς που καθημερινά του στέλνουν βίντεο με σκοπό να τα παρουσιάσει και να νιώσουν και αυτοί μέρος της εκπομπής του νεανικού αστέρα του διαδικτύου. Ενδεικτικά να αναφέρω πως οι εκπομπές του έχουν από πέντε έως εφτά εκατομμύρια views (!) κάνοντας τον Ray τον δεύτερο πιο πολυεπισκεπτόμενο χρήτη του youtube μετά τον Nigahiga για τον οποίο θα κάνω κάποιο ξεχωριστό αφιέρωμα στο εγγύς μέλλον. Η εκπομπή του "Equals Three" ( =3 ) ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2009 με μια πολύ μικρή και ερασιτεχνική κάμερα και σιγά σιγά εξελίχθηκε, όπως και το στυλ του ιδίου, φέρνοντας τον πλέον σε μια πιο αυτοσυγκρατημένη και δυναμική παρουσία και με τον δικό του μοναδικό και ξεχωριστό χαρακτήρα αλλά και ατάκες, που έχουν γίνει σήμα κατατεθέν του.

Πρόσφατα ο Ray ξεκίνησε και ένα άλλο κανάλι με τίτλο, "Your favorite Martian" όπου εμφανίζεται ο ίδιος ως καρτούν να τραγουδάει αστεία και γνωστά τραγούδια καθώς και ένα vlog με τίτλο BreakingNYC όπου καυτηριάζει με τον δικό του τρόπο την ζωή στην Νέα Υόρκη, παρουσιάζοντας κομμάτια από την προσωπική του καθημερινότητα.

Αυτό ήταν το πρώτο επεισόδιο που έπεσε στα χέρια μου με αφορμή το βιντεάκι του υποψήφιου κυβερνήτη απ' το κόμμα "Rent is too damn high" και μετά από αυτό το επεισόδιο έκατσα και παρακολούθησα όλα τα υπόλοιπα των προηγουμένων δυόμισι χρόνων. Στην αρχή μπορώ να πω δεν με είχε ξετρελάνει το στυλάκι του, θυμίζει πολύ Αμερικάνικο κολλεγιόπαιδο που κάνει χαβαλέ σε στυλ "American Pie" αλλά μετά από λίγο διαπίστωσα πως είναι αρκετά χαμηλών τόνων ως προς το υφάκι του, και ενώ έχει κάποια τέτοια σχόλια, δεν αποτελούν το κυρίως πιάτο. Καθώς έβλεπα όλο και περισσότερες εκπομπές μου άρεσε και περισσότερο και πλέον αντικρίζω με χαρά τα νέα επεισόδια κάθε Δευτέρα και Πέμπτη.

Για μένα αυτό είναι το μέλλον της κωμικής τηλεόρασης. Το ίντερνετ δεν θα αργήσει να κάνει κατάλληψη τον τηλεοπτικό χώρο και οι τηλεοράσεις θα γίνουν σύντομα ρετρό. Το youtube και άλλα παρόμοια δίκτυα θα γεμίσουν με εκπομπές χρηστών και τα κανάλια του μέλλοντος θα είναι αυτά που έχει ήδη ο κάθε χρήστης στο youtube. Μέσα από αυτό το σκηνικό θα αναδυθούν τέτοιες παρόμοιες προσωπικότητες που θα παρουσιάζουν τις εκπομπές τους πλέον παγκόσμια σε κλίμακες που θα ξεφεύγουν απ' το κλοιό της χώρας. Αναλογιστείτε ότι ο Ray έχει μέσω όρο τηλεθέασης έξι εκατομμύρια εμφανίσεις στο κανάλι του, πιο πολλές απ' ότι έχουν όλα τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια μαζί. Και βρίσκεται σπίτι του, μόνος του, με μια κάμερα των πεντακοσίων δολλαρίων, χωρίς προυπολογισμό, χωρίς έξοδα, χωρίς νοίκι. Αυτή τη στιγμή η τηλεθέαση είναι δωρεάν, καθώς ακόμα η φιλοσοφία του youtube είναι ευτυχώς αυτή, μα έχει ξεκινήσει μια σειρά προιόντων, όπως μπλούζες με την φάτσα του και ατάκες απ' την εκπομπή. Πέρα από αυτό όμως, που είμαι σίγουρος πως του αποφέρει αρκετά χρήματα, η δύναμη των διαδικτυακών αστέρων στηρίζεται καθαρά στην φήμη. Ίσως τελικά το ίντερνετ να είναι η γη της επαγγελείας. Η γη πάνω στην οποία ότι δηλώσεις είσαι (όπως πολλοί λένε για την Νέα Υόρκη και για άλλες μητροπόλεις του κόσμου), η γη πάνω στην οποία ο γιός του σιδερά είναι Βασιλιάς όπως ήταν κάποτε το Βασίλειο των Ουρανών.

Equals Three

BreakingNYC - personal vlog

Your Favourite Matian

Twitter

Facebook Fanpage

Equals Three Fanpage

Φάκα από μέλι

Μεγάλωσα πια.

Κι οι σκέψεις μου δεν μένουν σταθερές, παρά κινούνται μια μπρος και μια πίσω. Μου είναι δύσκολο να εστιάσω στα σημαντικά καθότι, κι αυτά έχουν χάσει πλέον την αξία τους. Κάθε μέρα που περνάει στερούμαι ανάσες και έχω αρχίσει πια και τις μετρώ. Σαν φυλακισμένος στο κελί του, χαράζω με ένα μαχαίρι της κουζίνας χαρακιές στο κορμί μου. Όλο και περισσότερες φαίνονται και άγριες καθώς οι μέρες και οι μήνες κυλούν τα χρόνια. Πάνε οι εποχές που μπορούσα να τριγυρνώ αμέριμνος, σκεφτόμενος πως ποτέ δεν θα γεράσω, πως όλα θα μείνουν ως είχαν. Πια ταλαιπωρούμαι από φρεσκοφόρετους πόνους και με γυρνούνε στεναχώριες, αναγκάζοντάς με να σπαταλήσω λίγο απ' τη νιότη μου για να τις εξοστρακίσω. Κι όλο νιώθω πιο κενός. Κι όλο λιγότερα ζητώ, όλο λιγότερα έχω να πω, μπροστά στην ματαιότητα μιας ύπαρξης που ξεκινάει και τελειώνει στο ίδιο απόκρυφο σημείο.

Κι όλο κλαίω, μα δάκρυ δεν στάζει.

Γιατί είμαι ήδη μεγάλος, άντρας ψηλός σαν κυπαρίσι, γεροδεμένος και φτασμένος κάπου. Μα νιώθω πως τα έργα μου είναι λειψά, ημιτελή, η σοφία μου ξεγελασμένη από ψιθύρους και αντίλαλους της βροχής, η νιότη μου ναρκισιστική έχει χαθεί και ψάχνει το ειδωλό της στα νερά, ενώ η ευτυχία, είναι σαν μια φάκα με μέλι.

Plastic to Oil inverter by Akinori Ito

Αυτό το πολύ ενδιαφέρον βίντεο έπεσε στα χέρια μου, που μιλάει για έναν Ιάπωνα, τον Akimoni Ito, μέλος της εταιρείας Blest που κατασκεύασε μια επιτραπέζια μονάδα ανακύκλωσης να μετατρέπει πλαστικό σε πετρέλαιο. Όταν λέω πετρέλαιο εννοώ ακατέργαστο. Η ιδέα ακούγεται απλή, όπως θα δείτε πως περιγράφει και στο βίντεο, βάζεις ένα κιλό σκουπίδια σε όποια μορφή είναι, δεν απαιτείται δηλαδή επεξεραγασία, και πατάς το κόκκινο κουμπί. Η μηχανή ζεσταίνεται και λιώνει το πλαστικό, το οποίο σε υγρή μορφή πλέον, περνάει από τις σωληνώσεις και φιλτράρεται σε ένα δοχείο με νερό βρύσης ώστε στη συνέχεια εξέρχεται από έναν σωλήνα ένα λίτρο πετρέλαιο. Περαιτέρω επεξεργασία του πετρελαίου μπορεί να το κάνει κατάλληλο για όποιαδήποτε χρήση. Απλό ε;

"Using less, or using better?"

Αυτό είναι το μότο της εταιρείας, που υποστηρίζει πως δεν είναι η μόνη λύση, ο κόσμος να πάψει να κάνει σκουπίδια ή να πάψουμε να χρησιμοποιούμε πλαστικά, αλλά μπορούμε απλά μόνοι μας μετά να τα αποσυνθέτουμε. Εξάλλου το πλαστικό προέρχεται από το πετρέλαιο, πόσο δύσκολο είναι να επιστρέψει σε αυτό; Αυτή ήταν και η εναρκτήρια σκέψη του Akinori Ito, του εφευρέτη αυτής της συσκευής.

Υπάρχουν πολλοί δύσπιστοι βέβαια, που έχουν πολλές αμφιβολίες τόσο για το αν αυτή είναι λύση -καθότι πιστεύουν πως πρέπει να καταργήσουμε το μιας χρήσης πλαστικό γενικότερα- και το κατά πόσο είναι υγιής αυτή η μετατροπή για το αναπνευστικό σύστημα του χρήστη.

Για το δεύτερο η εταιρεία απαντάει πως αν καίγονται τα σωστού είδους πλαστικά -Πολυαιθυλένιο (PE), πολύπροπυλένιo(PP), πολυστυρένιο (PS)- τότε δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, καθότι το μηχάνημα δεν παράγει τοξικά απόβλητα. Επίσης αναφέρουν πως αν και κατά την διεργασία παράγεται μεθάνιο, αιθάνιο, βουτάνιο και προπάνιο, το μηχάνημα είναι εξαρτημένο με ειδικά φίλτρα που μετατρέπουν αυτές τις εξατμίσεις σε άνθρακα και νερό.

"Πάνω από το 7% του πετρελαίου του πλανήτη χρησιμοποιείται για να φτιάχνει πλαστικό", συνεχίζει σε δηλώσεις της η εταιρία λέγοντας πως "το αντίκτυπο του πλαστικού συνεχίζει στην ταφή και στην καύση του καθώς δυστυχώς το ποσοστό ανακύκλωσής του είναι πολύ χαμήλο."

Ο Akinori Ito δήλωσε πως το όνειρό του είναι κάθε σπίτι στην Ιαπωνία να έχει και από ένα. Αυτό δεν μοιάζει και πολύ παράλογο καθώς σύμφωνα με έρευνες το 30% των αποβλήτων του Ιαπωνικού νοικοκυριού αποτελείται από πλαστικό, κυρίως από περιτυλήγματα.

Παρά τα καυχήματα της εταιρίας ακόμη δεν είναι διαθέσιμο προς ιδιωτική πώληση, παρ' όλα αυτά η εταιρία δήλωσε πως θα ήθελε πολύ να έρθει σε επαφή με κάθε ενδιαφερόμενο. Μέχρι τώρα η εταιρία το διαθέτει  για σχολεία (ως επίδειξη στο μάθημα περιβαλλοντολογίας), για έρευνα ή πειραματισμό και για μια επίδειξη περιβαλλοντολογικού αντίκτυπου. Η τιμή της μικρότερης μονάδας ανέρχεται στα 1.000.000 Ιαπωνικά γιέν που αντιστοιχεί σε περίπου 9.200 ευρώ, μια τιμή που σίγουρα δεν είναι χαμηλή αρκετά για να επιτρέψει στο όνειρο του Ito να γίνει πραγματικότητα. Αλλά με συστηματική έρευνα και βελτίωση της τεχνολογίας του μηχανήματος είναι πολύ πιθανόν να πωλείται πολύ φτηνότερα, κάνοντας έτσι την αγορά του εφικτή για το μαζικό κοινό. Αν δεν είστε ακόμα πεισμένοι για το αντίκτυπο του πλαστικού στον πλανήτη μας μπορείτε να βρείτε και να δείτε αυτό το ντοκυμαντέρ που ίσως σας προσανατολίσει λίγο προς την σημερινή μας ρότα.

Δεν ξέρω για σας, πάντως εμένα, όλη αυτή η πανέμορφη ιδέα του Ito μου θύμισε αυτό: