Φάκα από μέλι

Μεγάλωσα πια.

Κι οι σκέψεις μου δεν μένουν σταθερές, παρά κινούνται μια μπρος και μια πίσω. Μου είναι δύσκολο να εστιάσω στα σημαντικά καθότι, κι αυτά έχουν χάσει πλέον την αξία τους. Κάθε μέρα που περνάει στερούμαι ανάσες και έχω αρχίσει πια και τις μετρώ. Σαν φυλακισμένος στο κελί του, χαράζω με ένα μαχαίρι της κουζίνας χαρακιές στο κορμί μου. Όλο και περισσότερες φαίνονται και άγριες καθώς οι μέρες και οι μήνες κυλούν τα χρόνια. Πάνε οι εποχές που μπορούσα να τριγυρνώ αμέριμνος, σκεφτόμενος πως ποτέ δεν θα γεράσω, πως όλα θα μείνουν ως είχαν. Πια ταλαιπωρούμαι από φρεσκοφόρετους πόνους και με γυρνούνε στεναχώριες, αναγκάζοντάς με να σπαταλήσω λίγο απ' τη νιότη μου για να τις εξοστρακίσω. Κι όλο νιώθω πιο κενός. Κι όλο λιγότερα ζητώ, όλο λιγότερα έχω να πω, μπροστά στην ματαιότητα μιας ύπαρξης που ξεκινάει και τελειώνει στο ίδιο απόκρυφο σημείο.

Κι όλο κλαίω, μα δάκρυ δεν στάζει.

Γιατί είμαι ήδη μεγάλος, άντρας ψηλός σαν κυπαρίσι, γεροδεμένος και φτασμένος κάπου. Μα νιώθω πως τα έργα μου είναι λειψά, ημιτελή, η σοφία μου ξεγελασμένη από ψιθύρους και αντίλαλους της βροχής, η νιότη μου ναρκισιστική έχει χαθεί και ψάχνει το ειδωλό της στα νερά, ενώ η ευτυχία, είναι σαν μια φάκα με μέλι.

"Μυστικά" εστιατόρια

Είναι Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011 και κάθομαι στο σαλόνι μου απολαμβάνοντας το απίθανο soundtrack του 2046. Μια καταπληκτική ταινία, με μια από τις καλύτερες μουσικές επενδύσεις που έχω ακούσει ποτέ. Παίζει στο repeat εδώ και μέρες. Μου έστειλαν ένα μήνυμα σήμερα με ένα σύνδεσμο, για τα λεγόμενα "μυστικά" εστιατόρια. Δηλαδή κατοικίες που οι ιδιοκτήτες τους δέχονται αγνώστους-επισκέπτες και τους μαγειρεύουν επί πληρωμής. Κάτι σαν γαστρονομική κονσομασιόν. Το άρθρο αυτό, που κυκλοφορεί ίδιο και απαράλλακτο σε πολλά ελληνικά ιστολόγια εξηγεί πως αυτοί οι άνθρωποι δεν σου κάνουν τον λογαριασμό (Μίνω πες πάλι το ανέκδοτο) αλλά τους δίνεις δωρεές και τα συναφή και πως ακολουθούν πολύ ειδικά πρωτόκολλα. Πέρα από όλα αυτά που, όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να τα διασταυρώσω και μου μοιάζουν λίγο ύποπτα (δεν μπόρεσα και να βρω κάποιο τέτοιο εστιατόριο στην Ελλάδα), αναφέρουν πως αυτό ξεκίνησε από την Ιταλία και συγκεκριμένα την Σικελία.

Αυτό ήταν ίσως και το μόνο φερέγγυο στοιχείο του κλωνοποιημένου άρθρου, καθώς ερχόταν με ένα σύνδεσμο για το www.homefood.it όπου εκεί έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα ολόκληρο δίκτυο με τέτοια "εστιατόρια" τα οποία βέβαια δεν είναι μυστικά, το κάθε άλλο, χορηγούνται από τον Συνεταιρισμό για την Φύλαξη και την Προστασία της Παραδοσιακής Γαστρονομικής Κληρονομιάς της Ιταλίας  καθώς και το ίδιο το Υπουργείο Γεωργίας και Ανάπτυξης σε διάφορες περιοχές της χώρας. Είναι μια κίνηση που έχει σκοπό να αντιτεθεί προς την εξομάλυνση των ιδιαιτεροτήτων και των τοπικών χαρακτηριστικών λόγω της παγκοσμιοποίησης και εδώ με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Στο www.homefood.it μπορείς να μάθεις πληροφορίες για όλα αυτά τα σπίτια-εστιοατόρια καθώς και να δεις που βρίσκονται. Μπορείς επίσης να κάνεις μια κράτηση, πράγμα αρκετά συνετό καθώς απ' ότι φαίνεται, υπάρχει φανατικό κοινό που δεν αφήνει πολλές θέσεις κενές στα μικρά σπιτοεστιατόρια καθώς και να δηλώσεις αν έχεις κάποιες προτιμήσεις, ή αλεργίες.

Τώρα όσο για την Ελληνική μεριά, ήδη αμφιβάλω για την ύπαρξη αυτών των εστιατορίων καθώς δεν φαίνεται να μπορεί κανείς να βρει παραπάνω πληροφορίες από εκείνο το κλωνοποιημένο άρθρο που φιγουράρει μια εδώ και μια εκεί. Πάντως αν κάποιος έχει πάει σε ένα από αυτά τα εστιατόρια ή μπορεί να μου πει πως μπορώ να έρθω σε επαφή με ένα, είναι καλοδεχούμενος!

Μέχρι τότε θα κρατάω μικρό καλάθι και θα συνεχίσω να μαγειρεύω το φαγητό μου.

Επίσης αν κανείς θέλει να μου προτείνει τέσσερα πέντε καλά εστιατόρια στην Αθήνα -το καλά για μένα σημαίνει φτηνά και με φαί που να έχει χαρακτήρα σπιτικό- να το κάνει, θα χαρώ πολύ, καθώς δεν έχω πολλές γαστρονομικές γνώσεις σε αυτή τη πόλη.

Κ.Κ

Tree-housing with IAAC

The last week, 17-21 of May us, the students of IAAC (Institute of advanced architecture of Catalyna) designed and constructed a tree house in the area of Can Valldaura in a beautiful place, inside the forest northwest of Barcelona. The project was supervised organized and directed by the IAAC, and two of our tutors were there to assist us, as well as DR TREE and CANOPY MEG.  The project was done in four days and presented the last day, along with a BBQ at the estate of can Valldaura. The first day the students were organized in small groups of 4-5 to propose a design of a treehouse for 1-2 people, according to some given specifications of the workshop. Some of the most important restrictions were about the impact of this house to nature. Only dead trees were cut into pieces, and all the materials used were used for the structure arming and coverage of the project.





















The project was a simple but incredibly interesting experiment on tensegrity structures, which gave us a lot of real scale experience on how an idea can be actually build and which are the problems and constraints that occur during the scaling up, from a small scale model, to a large scale structure. The days we spend in the mountains was a perfect change of reality that relaxed all of us, even if hard labour was involved. For sure this project was a big success, and we all hope it stays up there, between the trees for many years to come.

Here is a link to the official BLOG of our school project