"Μυστικά" εστιατόρια

Είναι Τρίτη 11 Ιανουαρίου 2011 και κάθομαι στο σαλόνι μου απολαμβάνοντας το απίθανο soundtrack του 2046. Μια καταπληκτική ταινία, με μια από τις καλύτερες μουσικές επενδύσεις που έχω ακούσει ποτέ. Παίζει στο repeat εδώ και μέρες. Μου έστειλαν ένα μήνυμα σήμερα με ένα σύνδεσμο, για τα λεγόμενα "μυστικά" εστιατόρια. Δηλαδή κατοικίες που οι ιδιοκτήτες τους δέχονται αγνώστους-επισκέπτες και τους μαγειρεύουν επί πληρωμής. Κάτι σαν γαστρονομική κονσομασιόν. Το άρθρο αυτό, που κυκλοφορεί ίδιο και απαράλλακτο σε πολλά ελληνικά ιστολόγια εξηγεί πως αυτοί οι άνθρωποι δεν σου κάνουν τον λογαριασμό (Μίνω πες πάλι το ανέκδοτο) αλλά τους δίνεις δωρεές και τα συναφή και πως ακολουθούν πολύ ειδικά πρωτόκολλα. Πέρα από όλα αυτά που, όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να τα διασταυρώσω και μου μοιάζουν λίγο ύποπτα (δεν μπόρεσα και να βρω κάποιο τέτοιο εστιατόριο στην Ελλάδα), αναφέρουν πως αυτό ξεκίνησε από την Ιταλία και συγκεκριμένα την Σικελία.

Αυτό ήταν ίσως και το μόνο φερέγγυο στοιχείο του κλωνοποιημένου άρθρου, καθώς ερχόταν με ένα σύνδεσμο για το www.homefood.it όπου εκεί έρχεσαι αντιμέτωπος με ένα ολόκληρο δίκτυο με τέτοια "εστιατόρια" τα οποία βέβαια δεν είναι μυστικά, το κάθε άλλο, χορηγούνται από τον Συνεταιρισμό για την Φύλαξη και την Προστασία της Παραδοσιακής Γαστρονομικής Κληρονομιάς της Ιταλίας  καθώς και το ίδιο το Υπουργείο Γεωργίας και Ανάπτυξης σε διάφορες περιοχές της χώρας. Είναι μια κίνηση που έχει σκοπό να αντιτεθεί προς την εξομάλυνση των ιδιαιτεροτήτων και των τοπικών χαρακτηριστικών λόγω της παγκοσμιοποίησης και εδώ με βρίσκει απολύτως σύμφωνο. Στο www.homefood.it μπορείς να μάθεις πληροφορίες για όλα αυτά τα σπίτια-εστιοατόρια καθώς και να δεις που βρίσκονται. Μπορείς επίσης να κάνεις μια κράτηση, πράγμα αρκετά συνετό καθώς απ' ότι φαίνεται, υπάρχει φανατικό κοινό που δεν αφήνει πολλές θέσεις κενές στα μικρά σπιτοεστιατόρια καθώς και να δηλώσεις αν έχεις κάποιες προτιμήσεις, ή αλεργίες.

Τώρα όσο για την Ελληνική μεριά, ήδη αμφιβάλω για την ύπαρξη αυτών των εστιατορίων καθώς δεν φαίνεται να μπορεί κανείς να βρει παραπάνω πληροφορίες από εκείνο το κλωνοποιημένο άρθρο που φιγουράρει μια εδώ και μια εκεί. Πάντως αν κάποιος έχει πάει σε ένα από αυτά τα εστιατόρια ή μπορεί να μου πει πως μπορώ να έρθω σε επαφή με ένα, είναι καλοδεχούμενος!

Μέχρι τότε θα κρατάω μικρό καλάθι και θα συνεχίσω να μαγειρεύω το φαγητό μου.

Επίσης αν κανείς θέλει να μου προτείνει τέσσερα πέντε καλά εστιατόρια στην Αθήνα -το καλά για μένα σημαίνει φτηνά και με φαί που να έχει χαρακτήρα σπιτικό- να το κάνει, θα χαρώ πολύ, καθώς δεν έχω πολλές γαστρονομικές γνώσεις σε αυτή τη πόλη.

Κ.Κ

DubFX - A post-hippie street musician, or the new Jazz meshiah?

Ο λόγος για τον DubFX έναν Αυστραλό μουσικό που είχα την τύχη να ακούσω όταν μια φίλη μου (Thnx Κατερίνα :) ) μου έβαλε πριν κανά χρόνο, να δω ένα video του στο youtube. Το εν λόγω βίντεο ήταν το τραγούδι made από τον εν λόγω καλλιτέχνη, ο οποίος δεν είναι και το πιο συμβατικό μοντέλο μουσικού, εν έτη 2010. Ο Benjamin Stanford κατάγεται από την St. Kilda ένα εσωτερικό προάστιο της Μελβούρνης, στην Αυστραλία, μα δεν έμεινε εκεί. Άρχισε να ταξιδεύει στον κόσμο, σαν σύγχρονος χίπης με δυο βαλίτσες στο χέρι. Η μια είχε τα ρούχα του και η άλλη ήταν η μαγική βαλίτσα.  (ΕΥΧΑΡΙΣΤΗ ΠΑΡΕΝΘΕΣΗ: Μάλλον με μια βαλίτσα πρέπει να ταξίδευε καθώς σε όλα τα βίντεο του είναι με το ίδιο στρατιωτικό παντελόνι και είτε το κόκκινο μπουζάκι ή ένα καφέ με τον little Mr. Noisy)  Η μουσική του είναι στην ουσία live loops από ήχους και beats που αναπαράγει με το στόμα του, μέσω ενός μικροφώνου, εμπλουτισμένοι από τα μαγικά effects μιας κονσόλας ποδιού. Κάτι σαν να πάρεις έναν beatboxer και να τον περάσεις μέσα από τα petals της ηλεκτρικής κιθάρας ενός κιθαρίστα. Και λίγο bob Marley στο τέλος για φινίρισμα.

Ο DubFX λοιπόν, σαν νέος Χιπυς ταξιδεύει στο κόσμο και δίνει παραστάσεις στο δρόμο όπου γρήγορα εξηγεί πως φτιάχνει ένα τραγούδι, ενώ ταυτόχρονα το φτιάξει και έπειτα το τραγουδάει. Ήταν one man band για καιρό, ώσπου ένα κρύο βράδυ στο Manchester γνώρισε την Flower Fairy a.k.a Shoshana Sadia μια Βρεττανή (!) και της πρότεινε να ταξιδεύουνε μαζί και αυτή να πουλάει τα cd του. Απ' ότι φαίνεται ήταν πολύ καλή σε αυτό, όπως και σε άλλα πράγματα καθότι αρραβωνιαστήκαν και τώρα είναι μαζί ως ζευγάρι, αλλά και ως μουσικό ντουέτο. Στους κύκλους συνεργασίας προστέθηκαν  και οι: Mr. Woodnote,  CAde, Kila mega giga tera και Sirius.

Από το 2005 που θεωρείται ενεργός μουσικός του δρόμου, έχει βγάλει ήδη ένα ηχογραφημένο άλμπουμ με τίτλο Everythinks a ripple ενώ το 2007 κυκλοφόρησε και ένα δίσκο με ηχογραφημένα τραγούδια live από το δρόμο. Φέτος έβγαλε και έναν τρίτο δίσκο με συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες, που τον ονόμασε "A Crossworlds" .

Το εν-λόγω άλμπουμ μπορείτε να το ακούσετε δωρεάν από το site του καλλιτέχνη όπως και ένα άλμπουμ που κυκλοφόρησε η μνηστή, flower power, εεεε συγνώμη flower fairy με τίτλο "Nursery grime".  Ο DubFX είναι ένας ιδιαίτερος καλλιτέχνης που η δουλειά του είναι δύσκολο να αναγνωριστεί απ' το ευρύ κοινό καθώς είναι ανορθόδοξη και ίσως υπερβολικά χίπικη για τις τάσεις της κοινωνίας, όμως όσο περισσότερο τον ακούω, τόσο αρχίζω και συνειδητοποιώ πως πέρα από περιπλανώμενος χίπις μπορεί να χαρακτηριστεί ο συνεχιστής της Τζαζ του 21ου αιώνα. Τώρα οι φίλοι της Τζαζ θα σηκωθούν και θα με φάνε, δεν προσπαθώ να κάνω συσχετισμούς ή να συγκρίνω τα ταλέντα ανθρώπων. Για μένα η Τζαζ ήταν η μίξη αυτή, η αδιαφορία για τους κανόνες και τα μέτρα ή μουσική που βγαίνει από την ψυχή, ωμή και δύστροπα πολύπλοκη όπως η ανθρώπινη ύπαρξη. Η μουσική του dubFX είναι μια μελωδία που δεν υπάρχει μα φτιάχνεται με τα μουσικά όργνανα του 21ου αιώνα, τους μίκτες και τα εφε και βγαίνει το ίδιο αληθινή και ωμή απ' την ψυχή του, σαν μια κραυγή, ένας ρυθμός χωρίς μέτρο, ελεύθερος χωρίς περιορισμούς χωρίς κανόνες.

Τον θεωρώ έναν σπουδαίο καλλιτέχνη και ακόμα πιο σπουδαίο θεωρώ το ότι, ό,τι δημιουργεί το δημιουργεί μόνος του, απ' το τίποτα. Άντι για μπάσο έχει το στόμα του, ένα μικρόφωνο και ένα loop editor. Άντι για κρουστά έχει το στόμα του, ένα μικρόφωνο και έναν loop editor. Αντί για μελωδίες, κιθάρες και δεύτερες φωνές έχει το στόμα του, ένα μικρόφωνο και έναν loop editor και εκεί έγκειται η δύναμή του.

Προσωπικό μου αγαπημένο τραγούδι είναι το flow που το έχει ηχογραφήσει σε συνεργασία με το απίστευτο σαξόφωνο του Mr. Woodnote.

Η σελίδα του στο facebook μετράει ως τώρα 210.518 φανς ενώ κάνει εδώ και καιρό περιοδείες σε όλο το κόσμο με την πιο πρόσφατη να είναι στις 10 Δεκεμβρίου στη Σρι Λάνκα.

StereoMOOD - the online radio that amazes you

Η αλήθεια είναι πως έχω δει και δοκιμάσει πολλά online radios ή προγράμματα όπως το spotify, αλλά μετά το last.fm που έγινε κι αυτό εμπορικό και επί πληρωμής, δεν είχα βρει κανένα που να με κάνει να νιώσω άνετα. Ιδίως τα radios που όπως έλεγαν μπορούν να μαντέψουν τα τραγούδια που θέλεις να ακούσεις ανάλογα με την διάθεσή σου, συνήθως αποτύγχαναν οικτρά με αποτέλεσμα να σε νευριάζουν και να καταστρέφουν ή επιδεινώνουν την διάθεσή σου. Πολλά άλλα έβαζαν κάποια ωραία τραγούδια που και που, μα ποτέ από γνωστούς καλλιτέχνες, με αποτέλεσμα να κινείσαι σε μια σφαίρα μουσικών που δεν τους ήξερες και που μπορεί να είχαν ένα ωραίο τραγούδι αλλά ως εκεί, ενώ για να καταφέρεις να τα ακούσεις έπρεπε να ανεχτείς και ένα σωρό σαβούρα.

Όλα αυτά μέχρι τώρα. Μέχρι το StereoMOOD. Αυτό το καταπληκτικό site, είναι κατ' αρχάς τόσο κομψά σχεδιασμένο και λιτό. Μπαίνει κατ' ευθείαν στο ψητό. Με το που μπαίνεις , δεν χρειάζεται να κατεβάσεις κανένα πρόγραμμα, να κάνεις login ή register, σου εμφανίζονται ένα σωρό moods και activities. Όπως sad, happy, sexy, lonely, working, just woke up, raining, happy, melancholic κτλ κτλ. Μπορείς να διαλέξεις κάποια από αυτά, και αμέσως αρχίζει να παίζει μια playlist με άπειρα τραγούδια τα οποία κατά ένα μαγικό τρόπο πραγματικά ταιριάζουν (στο μεγαλύτερο ποσοστό τους) με αυτό που διάλεξες. Πάνω από όλα είναι όμορφα τραγούδια άπο γνωστούς και μη καλλιτέχνες. Τραγούδια που θα μπορούσες να ξέρεις, αλλά δεν ήξερες.

Πάντα ήθελα μια καλή playlist για όταν βρέχει πχ, και άπειρες φορές έψαχνα στο youtube τη λέξη rain για να ακούσω κάτι την ώρα που έξω έβρεχε. Δοκίμαζα άλλα radios αλλά δεν είχαν ιδέα τι έπαιζαν, μέχρι και το sunshine reaggae είχα ακούσει σε rain playlist. Μα στο stereoMOOD αλήθεια νιώθεις την βροχή έξω να πέφτει. Νιώθεις τη χαρά ή τη λύπη. Ένα ακόμη πλεονέκτημα είναι πως εκτός από την διάθεση μπορείς να διαλέξεις και δραστηριότητα αυξάνοντας έτσι την πολυπλοκότητα των playlists σου. Οι προσωπικές μου αγαπημένες είναι το road trip, piano, working, instrumental, sexy και sunday morning.

Οι πιο πρωτότυπες είναι οι lost in Jamaica, dinner with friends, spring cleaning , well-read και sunday morning.

Αν είστε σαν και εμένα, αν όταν ξυπνάτε το πρωί της Κυριακής, ξέρετε πως θέλετε να ακούσετε μια συγκεκριμένου είδους μουσική, ή όταν βρέχει αναζητάτε κάτι που θα ταιριάζει ή όταν διαβάζετε ή γράφετε ή κάνετε εργασίες θέλετε κάτι που να παίζει στο φόντο, χωρίς να σας σπάει τα νεύρα τότε πρέπει να δείτε και να εξερευνήσετε το StereoMOOD.

Αλλά τα καλούδια του δεν τελειώνουν εδώ. Δεν είναι αμιγές ραδιόφωνο. Μπορείς να ψάξεις στο search όποιον καλλιτέχνη ή όποιο κομμάτι θες και θα στο εμφανίσει. Θα μπορέσεις να το ακούσεις, θα μπορέσεις επίσης να ακούσεις και τις playlists στις οποίες υπάρχει. Αλλά και το πιο σημαντικό απ ' όλα μπορείς κάνοντας register και login να έχεις τα δικά σου τραγούδια στα favorites και να φτιάξεις δικές σου playlists απλά πατώντας ένα κουμπί δίπλα στο τραγούδι που ακούς. Να σημειώσω εδώ πως δεν θα σε σπαμάρει ποτέ κανένας στο email σου, επίσης βασικό. Αυτή η απλότητα χωρίς πολλά παράθυρα, επιλογές, κλικ εδώ κλικ εκεί είναι που με έχει συναρπάσει. Είναι τόσο απλό και παράλληλα ακριβώς αυτό που θες.

Σας αφήνω με ένα από τα αγαπημένα μου, μια νέα εκτέλεση του προσωπικού μου αγαπημένου Bob Dylan απ' την Charlotte Gainsbourg και τους Calexico που ανακάλυψα γράφοντας αυτό το άρθρο. Είναι στην sexy playlist.

Και ένα δεύτερο αγαπημένο που δεν θα μπορούσα να αντισταθώ. Ένα απ' τα πρώτα τραγούδια που αποθήκευσα στην playlist μου. Ιδανικό για γραφή ή ανάγνωση.

Δέκα λόγοι για να αγαπάς

1. Γιατί σ' αγαπάνε

2. Γιατί έχει σασπένς

3. Γιατί νιώθεις ασφάλεια

4. Γιατί έτσι σου μάθαν

5. Γιατί συμφωνείς με το "Δεν είναι έτσι η αγάπη" των De facto

6. Γιατί ο κόσμος είναι βαρύς κι ασήκωτος

7. Για εκτόνωση

8. Γιατί το έχεις δει σε μια ταινία

10. Γιατί ακόμα και να ξεχάσεις το 9, η αγάπη συγχωρεί

Shiftables - Οι υπολογιστές μετά την έκρηξη

Τα shiftables όπως θα τα φωνάζω από δω και πέρα καθώς δεν μ' αρέσει η ιδέα της μετάφρασης του ονόματός τους, είναι μια καταπληκτική νέα οπτική προς την διαδραστική τεχνολογία, μια μίξη αν θέλετε μεταξύ του υπολογιστή και των παιδικών παιχνιδιών. Ανακάλυψα αυτά τα φανταστικά κυβάκια από μια ομιλία στο TED ενός εκ των ιδρυτών τους, (ευχαριστώ Χριστίνα για το βίντεο στο TED!! ) και σαν παιδί και εγώ ήθελα να παίξω με αυτά αμέσως. Θα βρείτε το εν λόγω βίντεο λίγο παρακάτω σε αυτό το άρθρο.

Τι κάνουν αυτά τα κυβάκια λοιπόν; είναι λίγο σαν τη ζάχαρη. Είναι γλυκά μα από μόνα τους δεν κάνουν τίποτα. Θέλουν ένα "φαγητό" για να δουλέψουν. Στην περίπτωση των shiftables το "φαγητό" θα είναι ένα application. Χωρίς αυτά μοιάζουν με τουβλάκια ντόμινο. Το σκεπτικό πίσω από αυτό το έργο, σύμφωνα με τους δημιουργούς , David Merrill και Jeevan Kalanithi είναι η δημιουργία ενός υπολογιστή, ο οποίος όμως δεν κρύβεται πίσω από μια φλατ οθόνη και όλα γίνονται βάση μιας τρισδιάστατης ψευδαίσθησης χώρου, μα ένας πραγματικός τριασδιάστατος υπολογιστής που το λειτουργικό του περιβάλλον είναι ο ίδιος ο υπαρκτός χώρος γύρω μας και τα "στοιχεία" , αν μπορούμε αν τα πούμε έτσι, που τον αποτελούν θα είναι ξεχωριστά και αυτόνομα.

Κάθε ένα από αυτά τα κυβάκια είναι σαν ένα αυτόνομο φράγμα της οθόνης του υπολογιστή. Λέμε αυτόνομο γιατί λειτουργεί μόνο του, μπορεί και αισθάνεται το χώρο γύρω του καθώς και την κλίση (tilt) στην οποία βρίσκεται. Το κάθε κυβάκι αποτελείται από μια πλακέτα του μικροεπεξεργαστή, 4 θύρες επικοινωνίας με IR (υπέρυθρες ακτίνες)  μια μπαταρία και μια οθόνη LCD.

Μα ο ρόλος τους δεν είναι να λειτουργούν μόνα τους μα σε συνδυασμούς. Συνδασμούς σε τρισδιάστατο περιβάλλον που έχει βάση και τα shiftables μπορούν και το διακρίνουν. Μέχρι τώρα οι δημιουργοί τους, μέλη του MIT media lab, δεν έχουν καν ξεκινήσει να ζεσταίνονται, ως προς τις δυνατότητες αυτού του νέου τεχνολογήματος, μα καθώς κι αυτοί μαθαίνουν μαζί με αυτό τις δυνατότητές του, προς το παρόν περιορίζονται σε κάποια απλά "πειράματα" όπως μαθηματικές πράξεις, μίξεις χρωμάτων, σταυρόλεξα και απεικονίσεις φωτογραφιών και βίντεο.

Ξέρω τι σκέφτεστε και η απάντηση είναι όχι, δεν μπορείτε να αγοράσετε τώρα. Όπως μιλάμε η ομάδα παραγωγής προσπαθεί να το "εκπορνεύσει" όπως θα λέγαμε, μα δεν ξέρει ακόμα τι να χρεώσει και για ποιες υπηρεσίες! 'Ενα είναι το σίγουρο πάντως, πως αυτός ο δρόμος έχει πολύ ζουμί. Δημιουργώντας αυτή τη πλατφόρμα άνοιξαν τους ασκούς του αιόλου και με την ανάπτυξή τους θα έρθει η διαδραστική τεχνολογία νέας γενιάς. Με τα shiftables και μερικούς ρομποτικούς βραχίονες θα έρθουν τα πρώτα ρομπότ γκουβερνάντες!

και η ομιλία απ' το TED όπως υποσχέθηκα. Είναι πραγματικά πάρα πολύ εντυπωσιακή!

WaLLuX - Advanced Materials

This is a video, of a project that i worked in my masters program, in IAAC last year, along with Gianluca Santosuosso and Roberto Dumont. Our purpose was to combine concrete with fiber optic lens, creating a new, perforated type of concrete, that would ultimately light up. The concept of this project is that since optic fibers can carry light (both natural and artificial ) tremendous distances (more ore less 45 kmh) without any great loses, you can illuminate dark north spaces, by bringing light from the south sun exposed facades of your house, building or any other type of structure. In this way you can save a great deal of energy and money that you would otherwise spend to illuminate those spaces, and any way you look at it, natural light is always better!

Blowing in the wind

Ανεμογεννήτριες. Εκείνα τα τεράστια άσπρα ανεμιστηράκια που βλέπετε αραιά και που σε λόφους και βουνά. Πως λειτουργούν, ποια είναι τα πλεονεκτήματα και ποια τα μειονεκτήματα τους. Γιατί συνεχίζουν να μεγαλώνουν σε μέγεθος αντί να μικραίνουν όπως όλες οι υπόλοιπες τεχνολογικές συσκευές (εξαιρ. οι δονητές). Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα θα απαντηθούν στις επόμενες γραμμές.

Η ανεμογεννήτρια που συχνά αναφέρεται ως ανεμοτουρμπίνα ή αιολική μονάδα ενέργειας είναι μια συσκευή που "απορροφά" την δύναμη του αέρα και την μετατρέπει σε ενέργεια. Αυτό γίνεται με έναν πολύ απλό μηχανισμό. Ο αέρας στροβιλίζει τα πτερύγια, όποιου σχήματος και μορφής και να έχουν. Αυτά με τη σειρά τους περιστρέφουν το στροφείο το οποίο, με τη σειρά του περιστρέφει ένα ηλεκτρικό μοτέρ,δηλαδή τα πηνία μέσα στη μηχανή τα οποία μέσω της μαγνητικής ενέργειας δημιουργούν ηλεκτρικά φορτία. Το ποσό εξαρτάται καθαρά από το πόσο γρήγορα περιστρέφεται το στροφείο και πόσα και πόσο μεγάλα είναι τα πηνία. Απλό ε;

Απλό ναι, μάλιστα τόσο απλό που δυσκολεύει την προσπάθεια βελτίωσης  του,καθώς οι παράγοντες απ' τους οποίους εξαρτάται η απόδοσή του είναι είτε απρόβλεπτοι (άνεμος) είτε πολύ ακριβοί (μαγνήτες). Παρ' όλα αυτά συνέχεια έρχονται στο φως καινούργια μοντέλα που αναιρούν τα παλιά και νέες στατιστικές μετρήσεις που δείχνουν συνεχόμενη άνοδο στην παραγωγή αιολικής ενέργειας. Πολλές χώρες όπως η Δανία, η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ισπανία και η Γερμανία παράγουν έως και 20% της ηλεκτρικής παραγωγής από ανεμογεννήτριες, μετά από πολλά κυβερνητικά προγράμματα ανάπτυξης των αντίστοιχων έργων και εκτάσεις με τεράστιους σταθμούς παραγωγής (βλ. αιολικές φάρμες).

Τι γίνεται όμως σε οικιακό επίπεδο; Μπορεί ένα σπιτικό να φιλοξενήσει μια τέτοια γεννήτρια και να παράγει ένα αξιοσέβαστο ποσοστό της ενέργειας που χρειάζεται;

Η απάντηση είναι όχι.

Αυτό το άρθρο θα μπορούσε να τελειώσει εδώ. Ας σας διασκεδάσω όμως λίγο ακόμα. Οι λόγοι είναι πολύ απλοί. Οι οικιακές γεννήτριες κοστίζουν πάρα πολύ, ζούνε πάρα πολύ λίγο και αποδίδουν αναλογικά ελάχιστα. Ένας μέσος όρος κόστους για μια σύγχρόνη ανεμογεννήτρια είναι του εύρους 5.000 - 50.000 ευρό, ενώ υπάρχουν αρκετές εταιρείες που πωλούν ανεμογεννήτριες από 50.000 - 100.000 ευρό. Στα διαφημηστικά φυλλάδια των εταιρειών μπορείτε να βρείτε ένα σωρό στατιστικά στοιχεία τα οποία υποστηρίζουν πως η ανεμογεννήτρια τους είναι σούπερ ντούπερ παραγωγική και θα παράγει το 20% της ενέργειας σας. Αυτά τα νούμερα είναι ήδη λίγα (αναλογικά με τα χρήματα της επένδυσης προς τον λογαριασμό του ηλεκτρικού σας) και ούτε αυτά ισχύουν. Οι μετρήσεις γίνονται σε ιδανικές συνθήκες με ταχύτητα ανέμου 10 μέτρα το δευτερόλεπτο, Ένα ποσοστό ανέμου που δύσκολα θα υπάρχει μόνιμα και σταθερά στη γειτονιά σας εκτός κι αν μένετε στο Σικάγο ή σε κάποιο ξωκλήσι του προφήτη Ηλία. Οι περισσότερες ανεμογεννήτριες όταν ενταχθούν σε ρεαλιστικό περιβάλλον (που σημαίνει όταν φυσάει έχει ανέμους από 4-9 μέτρα το δευτερόλεπτο και αυτά όχι σταθερά) παράγουν περίπου το 5% της ενέργειας που χρειάζεται το σπίτι σας. Με αυτούς τους ρυθμούς η εξόφληση της επένδυσης γίνεται σε περίπου... μμμ... 750 χρόνια. Όχι πολύ βολικό αν σκεφτείτε πως ο μέσος άνθρωπος ζει 70-90 χρόνια, η ανεμογεννήτρια έχει μέσο όρος ζωής είκοσι χρόνια (καθώς καταπονείται πολύ από τους δυνατούς ανέμους) και εγγύηση καλής λειτουργίας 6-10 χρόνια. Έτσι αν αγοράσετε εσείς μια, για να ξοφληθεί θα πρέπει εσείς και επόμενες δέκα γενιές σας να την λειτουργούν, συντηρούν και επιδιορθώνουν τζάμπα για όλη τους τη ζωή χωρίς να ξοδεύουν τίποτα. Παστέλι που θα έλεγε και ο Ιάσωνας.

Πολλές νέες επιχειρήσεις που ασχολούνται με την ανάπτυξη, εξέλιξη, παραγωγή και πώληση ανεμοτουρμπίνων, συνεχίζουν τον αγώνα, βγάζοντας συνέχεια νέα πιο εξελιγμένα μοντέλα με νέα υλικά, νέα αρχιτεκτονική που είναι "κατά τόσο τοις εκατό καλύτερη απ' το προηγούμενο" γιατί "το νέο μας σχέδιο ακολουθεί την καταστευή των φτερών των πουλιών ή των ψαριών γιατί έτσι μπλα μπλα μπλα αεροδυναμική μπλα μπλα μπλα" και ούτω καθεξής. . Παρ' όλα αυτά οι έμπρακτες αλλαγές που παρέχουν είναι ελάχιστες. Εκτός όλων αυτών οι οικιακές ανεμογεννήτριες είναι ογκώδης, κρύβουν την θέα (γιατί πρέπει να τοποθετηθούν ψηλά, καθώς εκεί ο άνεμος είναι πιο ισχυρός) και κάνουν θόρυβο. Γι ' αυτό και εγώ δεν έχω δει καμία ως τώρα. Ιδίως όταν  όλοι μπορούν να βάλουν φωτοβολταικά κύτταρα που είναι πολύ πιο φτηνά και πολύ πιο αποτελεσματικά.

Όμως η αιολική ενέργεια είναι πιο καθαρή από την ηλιακή (έχει λιγότερες απώλειες ενέργειας) και θα μπορούσε να είναι το τέλειο υποκατάστατο σε χώρες που δεν έχουν ήλιο πολλές ημέρες του χρόνου. Διάβασα κάπου πως : Οι αρχιτέκτονες δεν μπορούν να κάνουν τίποτα για να αλλάξουν ριζικά τις ανεμογεννήτριες, καθώς όλα εξαρτώνται απ' τον άνεμο κι αν δεν υπάρχει ισχυρός άνεμος δεν έχει σημασία το design και τα υλικά.

Αν και δεν μου έκατσε καλά προσωπικά αυτή η άποψη έτεινα να συμφωνήσω. Μοιάζει χαμένος σκοπός. Μα σκέφτηκα όμως πως υπάρχει κάτι το οποίο μπορούμε να αλλάξουμε. Μπορεί να μην μπορούμε να παράγουμε αρκετή ενέργεια ώστε να χτυπήσουμε σοβαρά ποσοστά της ετήσιας μας κατανάλωσης, όμως μπορούμε να στοχεύσουμε στα εξής δύο στοιχεία. Στο κόστος της γεννήτριας και στην χρήση του ρεύματος που παράγει.

Φανταστείτε χιλιάδες μικρά μεταλλικά modules που έχουν πάνω τους έναν αισθητήρα που ανιχνεύει τον άνεμο, αρκετά φώτα LED και μερικούς μηχανισμούς που ανοίγουν περάσματα. Έτσι ώστε μέσω του ανέμου που περνάει πρώτα απ' τις ανεμογεννήτριες παράγεται το ρεύμα, οι γεννήτριες φορτίζουν τις μπαταρίες και οι τελευταίες ενεργοποιούν το σύστημα στο οποίο κάθε ένα από τα μικρά αυτά μεταλλικά modules λειτουργεί αυτόνομα και ανιχνεύει τον άνεμο. Όταν φυσάει, το module παίρνει ενέργεια και ανοίγει τα φώτα και τα ανοίγματα. Αυτό σε μια κλίμακα χιλιάδων τέτοιων modules θα δημιουργήσει ένα οπτικό εφέ, σαν χαρτογράφηση του ανέμου πάνω στη πρόσοψη καθώς και θα βελτιώσει αισθητά τον εξαερισμό του κτηρίου, κρατώντας έξω το κρύο και τη σκόνη.

Αυτό είναι και το project που δουλεύω αυτή στη στιγμή. Έχω ήδη φτιάξει μια ανεμογεννήτρια που μου παρέχει αρκετό ρεύμα (τάσης περίπου 1.7 V και έντασης 3A) για να λειτουργήσω το πρωτότυπό μου μεγέθους ένα επί ένα μέτρων (το οποίο αποτελείται από 9 modules) με άνεμο ταχύτητας τεσσάρων μέτρων ανά δευτερόλεπτο (άνεμος που δεν είναι δυνατός αρκετά για να ξεκινήσει να παράγει ρεύμα στις περισσότερες εμπορικές γεννήτριες) τον οποίο βγάζει ο εξαερισμός του laser cutter της σχολή μου. Ο τελικός στόχος είναι τόσο ποιητικός όσο και πρακτικός. Να παίρνεις τον άνεμο που ήδη υπάρχει γιατί εκτός από τον εξαερισμό του laser cutter της σχολής μου υπάρχουν ένα σωρό άλλα μέρη που λόγω συνθηκών υπάρχει δυνατός άνεμος (βλ. είσοδοι μετρό) και να τον αξιοποιείς για να πετύχεις κάτι, όχι απαραίτητα να σώσεις το πορτοφόλι σου. Φανταστείτε ένα κτήριο που ζωγραφίζεται απ' τον άνεμο. Ένα κτήριο που αναπνεύει μαζί με τον άνεμο.  Σύντομα περισσότερες λεπτομέρειες και περισσότερες φωτογραφίες.

Και οι πρώτες απ' το ugly prototype v 1.2 !! Προς το παρόν έχω καταφέρει να το κάνω να ανταποκρίνεται στον αέρα, με έναν ανεμιστήρα παλιού υπολογιστή που λειτουργεί ως αιολικός αισθητήρας. Αυτό γιατί ο ανεμιστήρας έχει μέσα ένα μικρό μοτεράκι το οποίο απ' τη μάνα του το έχει ώστε όταν του παρέχεται ρεύμα να γυρίζει. Αντιστρέφοντας την διαδικασία παίρνω τα βολτ που παράγει το μοτέρ του ανεμιστήρα ως μετρήσεις. Περνώντας τα βολτ σε ένα arduino board χαρτογραφώ τις ενδείξεις του ανεμιστήρα και από εκεί και πέρα μπορώ να το οδηγήσω να κάνει διάφορες κινήσεις ανάλογα με τις τιμές που του δίνω. Το analog input του arduino διαβάζει  νούμερα ως κλίμακες από 0-5V που τα μετατρέπει αριθμιτικά σε 0-1023.

--------------------------------------

22-11-1983

--------------------------------------

Το project έχει πάρει μια νέα κατεύθυνση μετά τις πολύ δημιουργικές προτάσεις του Theo Spyropoylos που είχα την τιμή να γνωρίσω εδώ στο IAAC και να περάσω 2 εντατικά σέσιονς πάνω στο project μου. Το Heliotrope είναι ο καρπός όλων όσων είχα στο μυαλό μου, όλων όσων είχα σκοπό να εφαρμόσω με τα προσχέδιά μου, από την αρχή ως το τέλος η ιδέα προυπήρχε ακατέργαστη και επιέλους η τελική μορφή μοιάζει να έχει αρχίσει να διαφαίνεται. Σας παρουσιάζω λοιπόν το "Ηλιοτρόπιο". Το νέο μεταλλικό λουλούδι που θα παράγει ενέργεια τόσο από τον ήλιο όσο και από τον άνεμο. Τα πέταλά του είναι μικρές ανεμογεννήτριες μεγέθους 20-30 εκ. και το άνθος του είναι γεμάτο με φωτοβολταικά cells. Ο κορμός του είναι ελαστικός ώστε να μπορεί να ταλαντεύεται  ώστε να ευθυγραμμίζεται με την πορεία του ανέμου και να πετυχαίνει την μέγιστη έκθεση επιφάνειας. Με καλώδια η ενέργεια μεταφέρεται στη βάση του λουλουδιού (που οι διαστάσεις του είναι περίπου 1.5μ Χ 70 εκ. ) όπου και αποθηκεύεται σε μια μπαταρία.

Η αρτιότητα της λειτουργίας του εξαρτάται άμεσα από το μέγεθος του αλλά και από το νούμερο του συνόλου. Σκοπός είναι να δημιουργηθούν αστικά παρτέρια με λουλούδια που θα προσφέρουν ρεύμα, ελεύθερα σε όσους το αναζητούν, δημιουργώντας έτσι αστικά plugin spots με δωρεάν ρεύμα και ίντερνετ. Σε ένα μήνα που το project θα ολοκληρωθεί θα ανεβάσω και περισσότερες φωτογραφίες όπως και το πολυαναμενόμενο-και από εμένα πρωτότυπο!

Sintel, the Durian Open Movie Project

 Ο Κύριος Καρπούζης πιστεύει πως αξίζει να την δείτε, μα ακόμη περισσότερο αξίζει να δείτε την προσπάθεια πίσω απ' την ταινία.

Αυτός είναι ο τίτλος του project που ολοκλήρωσε την ταινία μικρού μήκους με όνομα "Sintel", η οποία έκανε πρεμιέρα στις 27 Σεπτεμβρίου 2010 στο Netherlands film festival, στην Ουτρέχτη. Το Durian Open Movie Project δημιουργήθηκε από το Blender Foundation με σκοπό να προωθήσει την δημιουργία ταινιών "ανοιχτού κώδικα" χρησιμοποιώντας το "ανοιχτού κώδικα" πρόγραμμα 3D creation suite Blender. Για όσους δεν γνωρίζουν, προγράμματα ανοιχτού κώδικα είναι αυτά στα οποία ο κώδικας που χρησιμοποιήθηκε για να δημιουργηθεί το πρόγραμμα δίνεται δωρεάν, όπως και το πρόγραμμα το ίδιο για χρήση καθώς και περαιτέρω επεξεργασία/βελτίωση. Η ταινία αυτή είχε ως αρχικό σκοπό να έχει ολοκληρωθεί σε 7 μήνες με 6 δημιουργούς και 2 παραγωγούς. Με άγνωστο το μπάτζετ της ταινίας, το αποτέλεσμα ήταν εξίσου άγνωστο. Η παραγωγή ξεκίνησε τον Οκτώβρη του 2009 μα τον Νοέμβριο το Netherlands Film Fund τους χορήγησε ένα σημαντικό ποσό καθώς και μια παράταση 3 μηνών για την ολοκλήρωση.
Τα βασικά μέλη της ομάδας ήταν ο Ton Roosendaal (παραγωγός), Colin Levy (σκηνοθέτης),David Revoy (concept art), Martin Lodewijk (ιστορία) and Jan Morgenstern (μουσικός συνθέτης). Αργότερα η συγγραφέας Esther Wouda προσεγγιστικέ για να λειτουργήσει ως σύμβουλος μα κατέληξε να αναλάβει όλη την ευθύνη του σεναρίου.

Η αρχική πρόθεση ήταν η ταινία να διαρκέσει 6-8 λεπτά. Κατά την διάρκεια της παραγωγής όμως και για λόγους καλύτερης προσέγγισης του σεναρίου, συνοχής και ανάπτυξης χαρακτήρων η ταινία άρχισε να μεγαλώσει σε διάρκεια ώσπου έφτασε τα 9 λεπτά τον Νοέμβρη 2009 και 12 λεπτά τον Μάη 2010. Σε αυτό έπαιξε και καθοριστικό ρόλο το δεύτερο και πολυαναμενόμενο πακέτο χορηγίας από το Amsterdam Cinegrid απ' το οποίο ο Colin Levy κατάφερε να αυξήσει την ομάδα του (απ' τον Μάρτιο και μετά) με πέντε νέες θέσεις και έναν ακόμη παραγωγό τον Μάιο.
Η ταινία ολοκληρώθηκε από μια ομάδα δεκατεσσάρων ατόμων και έκανε την πρώτη της προβολή στις 18 Ιουλίου στο cinema Studio K στο Amsterdam.
Το υπόλοιπο του καλοκαιριού μια μικρή ομάδα τριών ατόμων ανέλαβε τις τελικές διορθώσεις όσο οι υπόλοιποι έπιναν τεκίλες και γιόρταζαν (έτσι δεν γίνεται πάντα;) καθώς και το εντυπωσιακό δίλεπτο των τίτλων τέλους!

Το Sintel έκανε πρεμιέρα στις 27 Σεπτεμβρίου με τελικό μπάτζετ να αγγίζει τα 350.000 ευρό και διάρκεια 14:58 λεπτά.

Η ταινία καθώς και όλη η δουλειά που έκανε η ομάδα τους τελευταίους δεκαοχτώ μήνες θα δοθεί δωρεάν υπό την άδεια της Creative Commons Attribution license, για διανομή, επανάχρηση, και κάθε είδους αλλαγή. Το 4πλο ΝΤΙ ΒΙ ΝΤΙ σετ, θα έχει ότι μπορεί να θέλει κανείς για να αναδημιουργήσει και να προβάλει κάθε σκηνή της ταινίας (εκτός απ' τους υπολογιστές που θα χρειαστεί για να κάνει render το κάθε ένα από τα δεκατέσσερα λεπτά της ταινίας)_

Σαν αποτέλεσμα, η ίδια η ταινία δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, είναι μια γλυκιά ιστορία μιας δυναμικής κοπέλας, σε κάποιο μέλλον κάποιου φανταστικού κόσμου, όπου σώζει έναν μικρο, τραυματισμένο δράκο και τον περιθάλπει ώσπου ένας τεράστιος  και τσαντισμένος δράκος τον αρπάζει γιατί κάτι του βρομούσε και μετά η μικρή τσαμπουκαλεύεται, παίρνει δρόμους και βουνά, διασχίζει λίμνες, ερήμους και χιονοθύελλες με απώτερο σκοπό να σπάσει στο ξύλο τον μεγάλο δράκο και να σώσει τον μικρό της "scales" που τόσο έχει αγαπήσει (όπως και όλοι μας παρ' όλο που τον βλέπουμε για μόλις δύο λεπτά σε ένα φλαςμπακ.)

Όπως και να το κάνεις έχει 1214% άνοδο σε δημοτικότητα αυτή τη βδομάδα (γιατί;)

Κ.Κ

H Nike, ένα μήλο και η επιστροφή στο μέλλον

Ποιός θα φανταζόταν πως η Nike θα έκανε μια τέτοια ανίερη συμμαχία με την apple και θα άλλαζαν τον τρόπο με τον οποίο περπατάμε. Ναι συμφωνώ τα έκανα λίγο πιο μελοδραματικό απ' ότι στην πραγματικότητα είναι. Η αλήθεια είναι πως η εν λόγω πρώτη εταιρία με το νέο της πρόγραμμα Nike + εισήγαγε μια εναλλακτική οπτική στα παπούτσια και η συνεργασία της με την Αpple είναι μονάχα ένας καρπός. Τώρα πλέον όλα τα παπούτσια της Nike βγαίνουν σε ειδική έκδοση με μια θέση μέσα στην οποία τοποθετείται -αφού αγοραστεί ξεχωριστά- ο ασύρματος αισθητήρας του προγράμματος ipod sport kit. Έτσι όταν τρέχετε μπορείτε να έχετε ένα σωρό πληροφορίες στην οθόνη του ipod, ipad, itouch, iphone σας, πάνω στην ώρα και τρόπο τον οποίο κινείστε, τη διαδρομή που σας έχει απομείνει, το ρυθμό της καρδιάς σας καθώς και μια πλήρως συμβατή λίστα μουσικής που να συμβαδίζει με τον ρυθμό που κινείστε. Συναρπαστικό;

Όχι και τόσο. Ίσως για κάποιους λίγους μανιακούς του τρεξίματος, μα ποιός αλήθεια θα θέλει να μπαινει στο δίκτυο της Nike για να κοιτάει τα στατιστικά του τρεξίματός του; Η Nike υποστηρίζει πως θα καλωδιώσει διάσημους παίχτες ποδοσφαίρου για να μπορούμε να βλέπουμε πως είναι να είσαι το ζωτικό όργανο ενός σταρ. Εγώ πάντως θα ήθελα να είχα δει τις συγκεντρώσεις αίματος στον εγκέφαλο του Ζιντάν πριν την θρυλική κεφαλιά στον Ματεράτσι το 2006. Όχι τίποτα άλλο, για να ξέρω πόσο "σοβαρή" ήταν εκείνη η "σοβαρή κουβέντα" που του είπε, σύμφωνα με τις δηλώσεις του Γάλλου με την καράφλα. Πάντως είναι ένας συναρπαστικός τομέας, που σίγουρα στο μέλλον θα σηκώσει πολλές νέες εφαρμογές. Όπως ας πούμε τη σύνδεση του παπουτσιού με τα google maps, όπου έπειτα θα μπορεί να σε οδηγεί μόνο του με δονήσεις στον προορισμό σου -κάτι σαν ένα φορετό GPS. Οι δύο μεγάλοι επιχειρηματικοί κολλοσοί πάντως έχουν ξοδέψει εκατομμύρια δολλάρια για να προωθήσουν αυτό το νέο προιόν που φέρνει τα προιόντα τους σε μια αμοιβαία εικόνα σε μια απ' τις μεγαλύτερες κοινές στρατηγικές μάρκετινγκ που έχουν σημειωθεί στην ιστορία μα το αποτέλεσμα δεν ανταπεξέρχεται των προσδοκιών που αφήνουν τα διαφημιστικά σποτάκια με τις ημίγυμνες καλονές να στάζουν ψηφιακό ιδρώτα και η βαθιά εμβριθής φωνή να σου λέει χιλιοειπωμένες ατάκες όπως "η ζωή είναι ένας δρόμος" το μόνο αποτέλεσμα που είχε ήταν να με κάνει να ξαναδώ την αγαπημένη ταινία του Παντελή Βούλγαρη.

Μια εταιρεία η phatRat (όχι δεν είναι αστείο και όχι δεν πιστεύω η εν λογω εταιρεία κάνει πειράματα σε ποντικούς) έχει ήδη καταθέσει αγωγή ενάντια της Apple καθώς η ίδια υποστηρίζει πως έχει τα δικαιώματα για μια τέτοια πατέντα εδώ και χρόνια. Μια ιστορία που ποτέ δεν ακούστηκε και που μάλλον ποτέ δεν θα ακουστεί καθώς η Apple δεν μοιάζει να έχει σκοπό να σταματήσει. Καθώς τώρα η Nike σχεδιάζει την εφαρμογή του εν λόγω σένσορα και σε άλλα είδη αθλητικού ρουχισμού. Που ξέρεις ίσως σε λίγα χρόνια να σου βγάζει ένα μήνυμα στο ipod σου, "Instant use of deodorant needed" ή "blisters detected on your 2nd and 4th toe."

Για τους λίγο πιο σκεπτικιστές, ένας διδακτορικός φοιτητής του πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον επιβεβαίωσε μέσω της προσωπικής του έρευνας πως αυτές οι συσκευές είναι μίνι συσκευές εντοπισμού και βέβαια θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για τον εντοπισμό του ιδιοκτήτη τους. Παρ' όλα αυτά φαίνεται πως δεν αξίζει ακόμα το κόπο καθώς το κόστος για να στήσεις ένα τέτοιο σύστημα εντοπισμού μέσω του Nike sport kit και το γεγονός πως αν ο χρήστης δεν πάει εκεί που έχει δηλώσει πως πηγαίνει, αυτομάτως βγαίνει εκτός δικτύου, το καθιστούν ένα προς το παρόν δύσχρηστο εργαλείο παρακολούθησης.

H Nike στα κρυφά προχωράει πάντως σε ένα νέο project που μοιάζει να είναι το κρυφό παιδικό όνειρο κάποιου υψυλόβαθμου executive της, καθώς έχει να κάνει με αυτά τα θρυλικά παπούτσια που πρωτοεμφανίστηκαν το 1989 και τα φορούσε ο Μάρτυ ΜακΦλι.

Το νέο παπούτσι της Nike που θα κυκλοφορήσει το ερχόμενο καλοκαίρι, μάλλον πάει απλά να μιμηθεί την εμφάνιση του εν λόγω θρυλικού παπουτσιού που όλοι είχαμε ποθήσει μικροί και που βέβαια όλοι είχαμε ξεχάσει ως τώρα. Το παπούτσι θα είναι πιστό αντίγραφο του Nike air 2015 που είχε εμφανιστεί στη ταινία, μόνο που δεν θα είναι τόσο αυτοματοποιημένο όσο στη ταινία, που απλά ο Michael J. Fox τα φοράει και αυτά δένουν μόνα τους. Όχι τώρα θα απαιτείται και το πάτημα ενός κουμπιού. Σας χάλασε πολύ το στυλ αυτή η λεπτομέρεια; Βλέπετε ίσως μέχρι το 2015 που θεωρητικά αυτά τα παπουτσία κυκλοφορούν στη ταινία, να έχει και η Nike καταφέρει να τα κάνει εντελώς αυτοματοποιημένα. Ποιός ξέρει. Ίσως μετά να δούμε και εκείνα τα ιπτάμενα σκειτμποαρντς που τόσο ήθελα μικρός.

Πάντως όπως και στην περίπτωση της Apple υπάρχει ήδη κάποιος ο οποίος σε ερασιτεχνικό επίπεδο ασχολείται με το ίδιο θρυλικό παπούτσι. Δεν ξέρω, δεν είμαι αντιδραστικός, ούτε  βαμμένος αναρχικός σαν τον φίλο μου τον Μάγο, μα αν έβαζα τα λεφτά μου σε ένα απ' τα δύο projects θα προτιμούσα να υποστηρίξω την χαριτωμένη Blake Bevin που προσπαθεί, έχοντας ξεπεράσει το στάδιο της Nike, να ολοκληρώσει το όνειρο και φόρο τιμής στη θρυλική ταινία. Αν κάποιος πάντως θέλει να βοηθήσει την αξιαγάπητη και camera-shy Blake να μαζέψει το απαραίτητο ποσό των 25.000 δολλαρίων που χρειάζεται για να ολοκληρώσει την ερευνά της, (ή απλά να πάει ένα σάββατο στα Bloomingdales και να μην αφήσει τίποτα) μπορεί, αφού πρώτα δει την έκδοση 2.5 στην οποία έχει φτάσει τώρα και δουλεύει η Blake, να συνεισφέρει κι αυτός για την ολοκληρωσή του. Ήδη 252 άτομα έχουν συνεισφέρει. Έσυ;