Παρασκευή 18 Μαρτίου 2011

Το photoshop στα χέρια μας

Είχατε ποτέ φανταστεί πως θα ήταν αν μπορούσατε να έχετε κάποιες από τις λειτουργίες του photoshop στο γραφείο και στην κασετίνα σας; Λογικά όχι, αλλά αυτή η ευφάνταστη εφεύρεση θα σας κάνει να τις φανταστείτε. Δύο από τις λειτουργίες του δημοφιλούς προγράμματος της Adobe ενσωματώνονται σε ένα gadget. Το νέο στυλό της dornob έχει ένα ενσωματομενο σκάνερ στο πάνω μέρος και "σκανάρει" το χρώμα από κάθε αντικείμενο στο χώρο. Έπειτα αναπαριστά το χρώμα σε μια επιφάνεια που έχει στο πίσω μέρος καθώς και αναμειγνίει τα χρώματα στο εσωτερικό -με την βοήθεια τριών χρωματοδοχείων RGB. Με αυτό το τρόπο μπορεί να αναπαραστήσει κάθε χρωματική απόχρωση με τον ίδιο τρόπο που δουλεύει η χρωματική παλέτα του photoshop.


Περισσότερες πληροφορίες στο site της εταιρίας εδώ

Πέμπτη 17 Μαρτίου 2011

Δέκα πράγματα που σχεδιάστηκαν για να σας σοκάρουν

Αυτή είναι μια λίστα με δέκα αντικείμενα που μπορείτε να αγοράσετε επιγραμμικώς (online) και έχουν σχεδιαστεί για να αλλάξουν τον τρόπο που βλέπετε τα πράγματα.

Ξεκινάμε:

Νο. 10 : Τα Ντουλάπια ακροβάτες

Τα ντουλάπια-ακροβάτες είναι μέλη μιας ευρύτερης σειράς ερμαριών που έχουν σχεδιαστεί σαν να έχουν βγει μόλις από ταινία του Τιμ Μπάρτον. Αψηφώντας τόσο τους νόμους της βαρύτητας όσο και αυτούς της κλασικής ανθρώπινης αντίληψης περί επίπλων, αυτά τα ντουλάπια είναι για ανθρώπους που δεν φοβούνται να δουν τη ζωή τους λίγο πιο διαστρεβλωμένη. Και για ανθρώπους που δεν έχουν σκοπό να βάλουν τη γυάλα με το χρυσόψαρό τους στο ντουλάπι.

Νο. 9: Το "επιπλέων" βάζο

Δύο βάζα που μοιάζουν σαν μπουκάλια που επιπλέουν σε έναν ήρεμο ωκεανό, αυτόν του τραπεζιού σας. Εκτός κι αν το τραπέζι σας μοιάζει με το δικό μου, σαν σε καταιγίδα από χιλιάδες διαφημιστικά φυλλάδια, περιοδικά και τα συναφή. Κάπου εδώ μπορείτε να βάλετε το Message in a bottle των Police να παίζει στον υπολογιστή σας.

Νο. 8 : Οι κυρίες ομπρέλες

Μια σειρά από ομπρέλες που έχουν σχεδιαστεί ώστε να μοιάζουν με κυρίες. Προσεχτικά σχεδιασμένες ώστε το πρόσωπο και το στυλ τους να ταιριάζει με το χρώμα της ομπρέλας, δίνουν πολλές διαφορετικές εκδοχές της κυρίας ομπρέλας και μπορείτε να έχετε πολλές από αυτές στη συλλογή σας, ώστε να μπορείτε να τις συνδυάζετε με την διάθεση και το δικό σας ντύσιμο ή ακόμη και με τα δικά σας ταξίδια.

Νο. 7 : Μωράκια Άουσβιτς

Σαπούνια που μοιάζουν με άπειρα χεράκια μωρών σε απελπισία. Προσωπικά με ανατριχιάζει η όψη τους και ποτέ δεν θα πλενόμουν με αυτά. Ούτε να τα βλέπω δεν μπορώ. Αδυνατώ να καταλάβω τι σκεφτόταν αυτός που τα σχεδίασε. But thats just me.

Νο. 6: Οι ψηφιακοί γείτονες

Ψηφιακά ανθρωπάκια που ζουν στο μικρό χρωματιστό κουτί τους. Όταν φέρεις σε επαφή τον ένα κύβο με τον άλλο, μέσω μαγνητικών ενώσεων τα ανθρωπάκια αντιλαμβάνονται την παρουσία, ο ενός του άλλου και αλληλεπιδρούν με διάφορους φανταστικούς τρόπους. Ένα πολύ χρήσιμο αξεσουάρ, για τον σκύλο σας, ώστε ποτέ να μην νιώθει μόνος και να έχει πάντα κάτι να κοιτάει.

Νο. 5 : Οι ωρολογιακές πεταλούδες

Ένα πολύ ανέμελο ρολόι τοίχου που υποθέτω πως είναι εμπνευσμένο απ' το γνωστό τατουάζ με τα πουλιά που συναντάω συνέχεια πλέον μπροστά μου σε ώμους γυναικών.

Νο. 4: Η απαχθείσα αγελάδα
 
Αυτό το φωτιστικό δεν θα ρίξει φως, στο αν υπάρχουν εξωγήινοι ή όχι, γι' αυτό θα πρέπει να απευθυνθείτε εδώ, αλλά σίγουρα θα φωτίσει με αυτό τον πρωτότυπο και λίγο μυστήριο τρόπο, το γραφείο ή το κρεββάτι σας.

No. 3:  Ο παγωμένος σφυγμός

Χαρίστε αυτό το μενταγιόν στην κοπέλα που φλερτάρετε ή στην πιο όμορφη που θα συναντήσετε τυχαία στο δρόμο μπροστά σας και πείτε της την εξής ατάκα: Μόλις σε είδα η καρδιά μου έχασε ένα χτύπο. Πήρα αυτόν το χτύπο και τον πάγωσα στο χρόνο για να μπορείς να τον φοράς, αφού θα σου ανήκει για πάντα. Σίγουρη επιτυχία. Τουλάχιστον για ένα βράδυ. Προσοχή : Μην το χαρίσετε στην κοπέλα σας, θα ανεβάσει πολύ τον πήχυ και μετά θα αδυνατείτε να ξεπεράσετε ή να ξαναφτάσετε τον εαυτό σας.

Νο. 2 : Οι γαμάτες γόβες


Οι πιο γαμάτες γόβες που έχω δει. Απλά.

Νο. 1 : Ο καναπές του inception
Ο διάσημος καναπές της Lila Jang. Προσοχή μην αγοράσετε αυτό τον καναπέ για το γραφείο σας, αν εργάζεστε ως ψυχολόγος.


Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Skelewags! How a simple idea can become a trend

Σήμερα θα σας παρουσιάσω τα skelewags. Μια σειρά φιγούρων από σκελετούς που κοσμούν πολλά "τυχαία" σημεία μέσα στο αστικό περιβάλλον, με τρόπο χιουμορίστικο, αναδεικνύουν τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της τοποθεσίας τους. Σκίτσα ζωγραφισμένα με φαντασία, θυμίζουν τους χαρακτήρες παλιών παιχνιδιών adventure όπως το Monkey island ή το Grim Fandango, με φιγούρες που έχουν, όπως γράφει ο ίδιος ο δημιουργός τους, μια διεστραμμένη αίσθηση χιούμορ.

Ένα από τα χαρακτηριστικά που με τράβηξε περισσότερο είναι πως ο Richard Vermaak εκμεταλλεύεται τις αστικές παρομοιώσεις που προκαλούν στο μάτι τα στοιχεία στα οποία πάνω εφαρμόζει τη τέχνη του, δημιουργώντας έτσι τα σκηνικά του τα οποία θυμίζουν δάση, πλοία, καταπακτές, παράθυρα, γκρεμοί, δίνες κτλ.




Πέρα από την αστική τέχνη ο Richard προτείνει τα σχέδιά του και σε μπλουζάκια, που αν και δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα, είμαι σίγουρος πως θα το κάνει σύντομα, καθώς είναι καταπληκτικά. Του εύχομαι καλή επιτυχία και καλή συνέχεια.


Το website του καλλιτέχνη μπορείτε να το βρείτε εδώ

Τρίτη 1 Μαρτίου 2011

Οι δρόμοι της Αθήνας

ΟΙ ΔΡΟΜΟΙ της Αθήνας, έχουν γίνει μια αυτοκινούμενη μάζα από σίδερα, αναψοκοκκινισμένες φάτσες, σάλια και θυμό. Μια παρωδία της εκπολιτισμένης βαρβαρότητας, ένα ρίνγκ που δεν απέχει πολύ από καλαμπουρίστικο ριάλιτι, σαν αυτά τα μεσημεριανά που κάθεσαι στο καναπέ σου και τα χλευάζεις, μια σχιζοφρενής προσωπικότητα με κόμπλεξ κατωτερότητας και έλλειψη χρόνου. Οι δρόμοι στην Αθήνα μοιάζουν με πείραμα, που κάποιοι στωικοί επιστήμονες με παγερές πλατιές εκφράσεις παρατηρούν, για να καταγράψουν τις αντιδράσεις χιλιάδων αγανακτισμένων εγωιστών που τους έχουν αμολήσει, αφού πρώτα τσιγκλίσουν όσο δεν πάει όπως τους ταύρους στους δρόμους της Παμπλόνα. Και είναι όλοι αυτοί οι φουρκιασμένοι ανθρωπίσκοι σαν κομματάκια φρούτα που τα έβαλες στο μπλέντερ. Ρεύμα. Κλείνει το κύκλωμα. Φρουτοσαλάτα.

Είναι αδύνατο να κυκλοφορήσεις στο κέντρο της Αθήνας, με κάποιο ιδιωτικό μεταφορικό μέσο για πάνω από δεκαπέντε λεπτά και να μην βρίσεις τουλάχιστον έναν Άγιο. Είναι αδύνατο να μην κοντέψουν να σε πατήσουν, να σε τρακάρουν να σε μπλοκάρουν, να μην καρδιοχτυπήσεις για έναν πεζό ή ένα παπάκι που θα σου χωθεί μπροστά σου με τσαμπουκά σαν αυτόχειρας χρηματιστής μετά από κατάρρευση της Σοφοκλέους. Να μην σε τριπλοπαρκάρει κάποιος για να καμακώσει στα πεταχτά την σαραντάρα ιδιοκτήτρια απ' το γωνιακό μαγαζί που έχει βγει έξω με υπερβολικό ντεκολτέ και χαμογελάει, ενώ αυτός επιδεικτικά κάθεται με ανοιχτή τη πόρτα αγέρωχος και κομπάζει πόσο στα αρχίδια του τους έχει όλους γραμμένους. Να μην κολλήσεις στο ίδιο φανάρι για πάνω από δέκα λεπτά γιατί αυτοί που περνούν κάθετα έχουν κλείσει και το δικό σου ρεύμα, να μην πιαστεί το πόδι σου στο πεντάλ και να σιχαθείς την φάτσα σου στον καθρεύτη. Να μην κοιτάξεις με μισό μάτι την μποτοξαρισμένη ξανθιά που σαλπάρει τη πανάκριβη μαούνα 4x4 σε κάθε στενοσόκακο, μπλοκάροντας και τους μεν και τους δε, προσπαθώντας να καταλάβεις απλά γιατί έχει και οδηγάει ένα όχημα που αρχικά είχε φτιαχτεί για τον Αμερικανικό στρατό, για να μεταφέρει εικοσιπέντε φαντάρους με πλήρη εξάρτηση στην έρημο.

Μπορεί η Αθήνα να έχει νέφος και άτακτη δόμηση, μπορεί να μην έχει πλέον τον ομοιόμορφο και ιδιαίτερο χαρακτήρα που είχε παλιότερα και το πράσινο να γίνεται σιγά σιγά έκθεμα σε μουσείο, μπορεί να πλακόστρωσαν όλη την πλατεία Ομονοίας, μπορεί η Πειραιώς να γίνεται Γκέτο, αλλά το χειρότερο πρόβλημα της πόλης για μένα είναι το κυκλοφοριακό και αυτοί που το κυκλοφορούν. Σε λίγο στα φανάρια τα παιδάκια θα πουλάνε πρόζακ και λεξοτανίλ. Έγραψα ένα μικρό δίστιχο σήμερα καθώς περίμενα στην κίνηση και θα σας το παρουσιάσω.

Αθήνα μεγαλόχαρη του Περικλή γωνία,

γαμιέται το κυκλοφοριακό και η συγκοινωνία.

Να και μια λύση που προτείνει ο Bill Hicks για την λύση του κυκλοφοριακού


Το κομμάτι για την οδήγηση είναι απ το 4:00 λεπτό και μετά, αλλά αξίζει να το δείτε όλο.


Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2011

RWJ - το μέλλον της τηλεοπτικής σάτιρας;


Ο λόγος στην σημερινή καταγραφή, για τον Ray William Johnson τον 23χρονο κωμικό που έχει γίνει γνωστός από την σατιρική εκπομπή που διατηρεί στο κανάλι του, στο youtube. Οι εκπομπές του βγαίνουν δύο φορές την εβδομάδα, κάθε Δευτέρα και Πέμπτη στον -ιντερνετικό- αέρα και διαρκούν πέντε λεπτά. Κατά την διάρκεια αυτών των πέντε λεπτών, ο Ray παρουσιάζει και κριτικάρει με τον δικό του χιουμουριστικό τρόπο τα συνήθως ήδη αστεία βίντεο. Από γάτες να χορεύουν, σκύλους να τραγουδάνε, μαστουρωμένους να κλαίνε γιατί είδαν διπλά ουράνια τόξα, ταύρους να κυνηγάνε αμάξια, τηγανίτες να κλέβουν τράπεζες, διαστημάνθρωπους να παρουσιάζουν εκπομπές μαγειρικής, άλογα να κάνουν παρέλαση στα δύο πόδια, αλιγάτορες να τρώνε ξύλο από θυμωμένες ψιψίνες. ο Ray έχει ταχθεί να μας παρουσιάζει την ελίτ των βίντεο που είτε έχουν εξαπλωθεί απότομα σε views (τα λεγόμενα και viral videos) είτε απλά βίντεο που του αρέσουν προσωπικά πολύ. Το υλικό δεν το μαζέυει προφανώς μόνος του, μα έχει εκατομμύρια -και δεν υπερβάλω- οπαδούς που καθημερινά του στέλνουν βίντεο με σκοπό να τα παρουσιάσει και να νιώσουν και αυτοί μέρος της εκπομπής του νεανικού αστέρα του διαδικτύου. Ενδεικτικά να αναφέρω πως οι εκπομπές του έχουν από πέντε έως εφτά εκατομμύρια views (!) κάνοντας τον Ray τον δεύτερο πιο πολυεπισκεπτόμενο χρήτη του youtube μετά τον Nigahiga για τον οποίο θα κάνω κάποιο ξεχωριστό αφιέρωμα στο εγγύς μέλλον. Η εκπομπή του "Equals Three" ( =3 ) ξεκίνησε τον Απρίλιο του 2009 με μια πολύ μικρή και ερασιτεχνική κάμερα και σιγά σιγά εξελίχθηκε, όπως και το στυλ του ιδίου, φέρνοντας τον πλέον σε μια πιο αυτοσυγκρατημένη και δυναμική παρουσία και με τον δικό του μοναδικό και ξεχωριστό χαρακτήρα αλλά και ατάκες, που έχουν γίνει σήμα κατατεθέν του.


Πρόσφατα ο Ray ξεκίνησε και ένα άλλο κανάλι με τίτλο, "Your favorite Martian" όπου εμφανίζεται ο ίδιος ως καρτούν να τραγουδάει αστεία και γνωστά τραγούδια καθώς και ένα vlog με τίτλο BreakingNYC όπου καυτηριάζει με τον δικό του τρόπο την ζωή στην Νέα Υόρκη, παρουσιάζοντας κομμάτια από την προσωπική του καθημερινότητα.

Αυτό ήταν το πρώτο επεισόδιο που έπεσε στα χέρια μου με αφορμή το βιντεάκι του υποψήφιου κυβερνήτη απ' το κόμμα "Rent is too damn high" και μετά από αυτό το επεισόδιο έκατσα και παρακολούθησα όλα τα υπόλοιπα των προηγουμένων δυόμισι χρόνων. Στην αρχή μπορώ να πω δεν με είχε ξετρελάνει το στυλάκι του, θυμίζει πολύ Αμερικάνικο κολλεγιόπαιδο που κάνει χαβαλέ σε στυλ "American Pie" αλλά μετά από λίγο διαπίστωσα πως είναι αρκετά χαμηλών τόνων ως προς το υφάκι του, και ενώ έχει κάποια τέτοια σχόλια, δεν αποτελούν το κυρίως πιάτο. Καθώς έβλεπα όλο και περισσότερες εκπομπές μου άρεσε και περισσότερο και πλέον αντικρίζω με χαρά τα νέα επεισόδια κάθε Δευτέρα και Πέμπτη.


Για μένα αυτό είναι το μέλλον της κωμικής τηλεόρασης. Το ίντερνετ δεν θα αργήσει να κάνει κατάλληψη τον τηλεοπτικό χώρο και οι τηλεοράσεις θα γίνουν σύντομα ρετρό. Το youtube και άλλα παρόμοια δίκτυα θα γεμίσουν με εκπομπές χρηστών και τα κανάλια του μέλλοντος θα είναι αυτά που έχει ήδη ο κάθε χρήστης στο youtube. Μέσα από αυτό το σκηνικό θα αναδυθούν τέτοιες παρόμοιες προσωπικότητες που θα παρουσιάζουν τις εκπομπές τους πλέον παγκόσμια σε κλίμακες που θα ξεφεύγουν απ' το κλοιό της χώρας. Αναλογιστείτε ότι ο Ray έχει μέσω όρο τηλεθέασης έξι εκατομμύρια εμφανίσεις στο κανάλι του, πιο πολλές απ' ότι έχουν όλα τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια μαζί. Και βρίσκεται σπίτι του, μόνος του, με μια κάμερα των πεντακοσίων δολλαρίων, χωρίς προυπολογισμό, χωρίς έξοδα, χωρίς νοίκι. Αυτή τη στιγμή η τηλεθέαση είναι δωρεάν, καθώς ακόμα η φιλοσοφία του youtube είναι ευτυχώς αυτή, μα έχει ξεκινήσει μια σειρά προιόντων, όπως μπλούζες με την φάτσα του και ατάκες απ' την εκπομπή. Πέρα από αυτό όμως, που είμαι σίγουρος πως του αποφέρει αρκετά χρήματα, η δύναμη των διαδικτυακών αστέρων στηρίζεται καθαρά στην φήμη. Ίσως τελικά το ίντερνετ να είναι η γη της επαγγελείας. Η γη πάνω στην οποία ότι δηλώσεις είσαι (όπως πολλοί λένε για την Νέα Υόρκη και για άλλες μητροπόλεις του κόσμου), η γη πάνω στην οποία ο γιός του σιδερά είναι Βασιλιάς όπως ήταν κάποτε το Βασίλειο των Ουρανών.






Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

Φάκα από μέλι

Μεγάλωσα πια.

Κι οι σκέψεις μου δεν μένουν σταθερές, παρά κινούνται μια μπρος και μια πίσω. Μου είναι δύσκολο να εστιάσω στα σημαντικά καθότι, κι αυτά έχουν χάσει πλέον την αξία τους. Κάθε μέρα που περνάει στερούμαι ανάσες και έχω αρχίσει πια και τις μετρώ. Σαν φυλακισμένος στο κελί του, χαράζω με ένα μαχαίρι της κουζίνας χαρακιές στο κορμί μου. Όλο και περισσότερες φαίνονται και άγριες καθώς οι μέρες και οι μήνες κυλούν τα χρόνια. Πάνε οι εποχές που μπορούσα να τριγυρνώ αμέριμνος, σκεφτόμενος πως ποτέ δεν θα γεράσω, πως όλα θα μείνουν ως είχαν. Πια ταλαιπωρούμαι από φρεσκοφόρετους πόνους και με γυρνούνε στεναχώριες, αναγκάζοντάς με να σπαταλήσω λίγο απ' τη νιότη μου για να τις εξοστρακίσω. Κι όλο νιώθω πιο κενός. Κι όλο λιγότερα ζητώ, όλο λιγότερα έχω να πω, μπροστά στην ματαιότητα μιας ύπαρξης που ξεκινάει και τελειώνει στο ίδιο απόκρυφο σημείο.

Κι όλο κλαίω, μα δάκρυ δεν στάζει.

Γιατί είμαι ήδη μεγάλος, άντρας ψηλός σαν κυπαρίσι, γεροδεμένος και φτασμένος κάπου. Μα νιώθω πως τα έργα μου είναι λειψά, ημιτελή, η σοφία μου ξεγελασμένη από ψιθύρους και αντίλαλους της βροχής, η νιότη μου ναρκισιστική έχει χαθεί και ψάχνει το ειδωλό της στα νερά, ενώ η ευτυχία, είναι σαν μια φάκα με μέλι.

Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011

Plastic to Oil inverter by Akinori Ito

Αυτό το πολύ ενδιαφέρον βίντεο έπεσε στα χέρια μου, που μιλάει για έναν Ιάπωνα, τον Akimoni Ito, μέλος της εταιρείας Blest που κατασκεύασε μια επιτραπέζια μονάδα ανακύκλωσης να μετατρέπει πλαστικό σε πετρέλαιο. Όταν λέω πετρέλαιο εννοώ ακατέργαστο. Η ιδέα ακούγεται απλή, όπως θα δείτε πως περιγράφει και στο βίντεο, βάζεις ένα κιλό σκουπίδια σε όποια μορφή είναι, δεν απαιτείται δηλαδή επεξεραγασία, και πατάς το κόκκινο κουμπί. Η μηχανή ζεσταίνεται και λιώνει το πλαστικό, το οποίο σε υγρή μορφή πλέον, περνάει από τις σωληνώσεις και φιλτράρεται σε ένα δοχείο με νερό βρύσης ώστε στη συνέχεια εξέρχεται από έναν σωλήνα ένα λίτρο πετρέλαιο. Περαιτέρω επεξεργασία του πετρελαίου μπορεί να το κάνει κατάλληλο για όποιαδήποτε χρήση. Απλό ε;


"Using less, or using better?"

Αυτό είναι το μότο της εταιρείας, που υποστηρίζει πως δεν είναι η μόνη λύση, ο κόσμος να πάψει να κάνει σκουπίδια ή να πάψουμε να χρησιμοποιούμε πλαστικά, αλλά μπορούμε απλά μόνοι μας μετά να τα αποσυνθέτουμε. Εξάλλου το πλαστικό προέρχεται από το πετρέλαιο, πόσο δύσκολο είναι να επιστρέψει σε αυτό; Αυτή ήταν και η εναρκτήρια σκέψη του Akinori Ito, του εφευρέτη αυτής της συσκευής.


Υπάρχουν πολλοί δύσπιστοι βέβαια, που έχουν πολλές αμφιβολίες τόσο για το αν αυτή είναι λύση -καθότι πιστεύουν πως πρέπει να καταργήσουμε το μιας χρήσης πλαστικό γενικότερα- και το κατά πόσο είναι υγιής αυτή η μετατροπή για το αναπνευστικό σύστημα του χρήστη.

Για το δεύτερο η εταιρεία απαντάει πως αν καίγονται τα σωστού είδους πλαστικά -Πολυαιθυλένιο (PE), πολύπροπυλένιo(PP), πολυστυρένιο (PS)- τότε δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος, καθότι το μηχάνημα δεν παράγει τοξικά απόβλητα. Επίσης αναφέρουν πως αν και κατά την διεργασία παράγεται μεθάνιο, αιθάνιο, βουτάνιο και προπάνιο, το μηχάνημα είναι εξαρτημένο με ειδικά φίλτρα που μετατρέπουν αυτές τις εξατμίσεις σε άνθρακα και νερό.


"Πάνω από το 7% του πετρελαίου του πλανήτη χρησιμοποιείται για να φτιάχνει πλαστικό", συνεχίζει σε δηλώσεις της η εταιρία λέγοντας πως "το αντίκτυπο του πλαστικού συνεχίζει στην ταφή και στην καύση του καθώς δυστυχώς το ποσοστό ανακύκλωσής του είναι πολύ χαμήλο."

Ο Akinori Ito δήλωσε πως το όνειρό του είναι κάθε σπίτι στην Ιαπωνία να έχει και από ένα. Αυτό δεν μοιάζει και πολύ παράλογο καθώς σύμφωνα με έρευνες το 30% των αποβλήτων του Ιαπωνικού νοικοκυριού αποτελείται από πλαστικό, κυρίως από περιτυλήγματα.


Παρά τα καυχήματα της εταιρίας ακόμη δεν είναι διαθέσιμο προς ιδιωτική πώληση, παρ' όλα αυτά η εταιρία δήλωσε πως θα ήθελε πολύ να έρθει σε επαφή με κάθε ενδιαφερόμενο. Μέχρι τώρα η εταιρία το διαθέτει  για σχολεία (ως επίδειξη στο μάθημα περιβαλλοντολογίας), για έρευνα ή πειραματισμό και για μια επίδειξη περιβαλλοντολογικού αντίκτυπου. Η τιμή της μικρότερης μονάδας ανέρχεται στα 1.000.000 Ιαπωνικά γιέν που αντιστοιχεί σε περίπου 9.200 ευρώ, μια τιμή που σίγουρα δεν είναι χαμηλή αρκετά για να επιτρέψει στο όνειρο του Ito να γίνει πραγματικότητα. Αλλά με συστηματική έρευνα και βελτίωση της τεχνολογίας του μηχανήματος είναι πολύ πιθανόν να πωλείται πολύ φτηνότερα, κάνοντας έτσι την αγορά του εφικτή για το μαζικό κοινό. Αν δεν είστε ακόμα πεισμένοι για το αντίκτυπο του πλαστικού στον πλανήτη μας μπορείτε να βρείτε και να δείτε αυτό το ντοκυμαντέρ που ίσως σας προσανατολίσει λίγο προς την σημερινή μας ρότα.

Δεν ξέρω για σας, πάντως εμένα, όλη αυτή η πανέμορφη ιδέα του Ito μου θύμισε αυτό: