Μπλουμ

Και το σκέφτηκα από δω, το σκέφτηκα από κει,

και λέω, "γιατί να είμαστε όλοι τόσο περίεργοι;

Δεν μας φτάνει τόση περηφάνεια;"

Μα απάντηση δεν βρήκα και έτσι θεώρησα καλό

να το ξαναρωτήσω, αυτή τη φορά φωνάζοντας.

Κι έφυγαν σάλια και θυμός κι ηρέμησα και έπειτα δεν με

ένοιαζε "γιατί" και "πως" και "τι". Απλώς ήθελα να κοιμηθώ,

να κλείσω τα μάτια μου και αύριο να ξημερώσει

μια νέα μέρα.

Γιατί πάντα αύριο ξημερώνει μια νέα μέρα.

Μα και εκείνη θα είναι ίδια με την παλιά, σαν μια τρε-μπανάλ

εκδοχή της Μέρας της Μαρμότας και δεν θα παίζει ο 

Μπιλ Μάρεϊ και η Άντι Μακντάουελ μα εγώ και εσύ

και θα 'μαστε πιο γραφικοί και πιο περίλυποι και ούτε τα πρεζάκια

στην Ομόνοια δεν θα μας δίνουν φράγκο, που θα μου πεις "μας καταλαβαίνουν 

αυτοί, μας νιώθουν αν το καλοσκεφτείς."

Και, ναι, αν το καλοσκεφτώ, όλα μοιάζουν πιο λογικά.

Κι αν λες πως όχι, ίσως να δεις έναν ψυχίατρο γι' αυτό.

Βέβαια και αυτοί "ΙΑΤΡΟΙ" είναι, μα της ψυχής όπως λέει κι το δίπλωμα 

που φιγουράρουν καδραριστά στον τοίχο.

Μα είναι ψηλά ο πήχης κι άλλος τον πηδάει ενώ άλλος όχι.

Βέβαια στο τέλος όλοι κάποιον ή κάποια πηδάνε, κι έτσι

ο κόσμος γυρίσει -ακόμα- και θα 'χουμε τα χρόνια για τα πούμε γέροι.

Όχι πως μεγαλώσαμε, μα ο κόσμος γύρω μας μίκρυνε και στένεψε 

και πλέον για να προχωρήσεις πρέπει εκ των πραγμάτων κάποιον να πηδήξεις, κατάλαβες;

Μα η αλήθεια είναι πως στο τέλος μένει μόνο το "επειδή" και όχι το "γιατί"

οπότε καλύτερα να μην με ρωτήσεις κάτι το οποίο δεν

έχω ζήσει ακόμα, γιατί δεν θα μπορώ να στο απαντήσω

έτσι ώστε να βγάλει νόημα.

Όλα εδώ κάπου συντομεύουν και η αυλαία πέφτει, όσο κι αν

προσπαθήσουμε να το αποφύγουμε, 

τελικά όλα είναι θέμα αποφάσεων. Και για μένα

και για σένα

και για τους εκείνους που προσπαθούν με τόσο κόπο,

να το αποφύγουν.

Κατάλαβες;