Θυμάσαι;

Θυμάσαι τότε που οι ώμοι του πατέρα σου ήταν το ψηλότερο σημείο στη Γη; Τότε που ο ανταγωνισμός ήταν για το ποιος θα τρέξει πιο γρήγορα μέχρι την άκρη του διαδρόμου; Τότε που η αγάπη συμβολιζόταν με μια ζεστή αγκαλιά και ο πόλεμος ήταν με ξερά κλαδιά στα χέρια; Τότε που ο πόνος ερχόταν μόνο όταν έγδερνες τα γόνατά σου και τα "αντίο" κρατούσαν μόνο μέχρι αύριο. Θυμάσαι τότε που ο κόσμος ήταν η γειτονιά σου και ο έρωτας ζούσε στο "μ' αγαπάει -δε μαγαπάει" μιας μαργαρίτας.

Και εμείς βιαζόμασταν να μεγαλώσουμε...