Και βούτηξες στον καθρέφτη
και πίστεψες το είδωλό σου.
Είδες μια λάμψη να αναβλύζει
ένα ρυάκι από αναμνήσεις να βαραίνει το στέρνο σου.
Μπρος ο κόσμος έμοιαζε θολός.
Θολός εγώ, θολή εσύ. Θολοί κι οι δυο μας.
Πίσω ο κόσμος έμοιαζε μολυβένιος.
Ακατέργαστες σκιές να δίνουν βάθος στο σαθρό περιτύλιγμα της ψυχής μας.
Το άλικο χρώμα που σε λούζει.
Λησμονημένες αγάπες χαράζουν με τα νύχια τους, τους γυάλινους φόβους σου
και κλαις γιατί δεν ξέρεις τι άλλο να κάνεις.
Αγόρασες μια χούφτα αλήθειες, από πλανόδιους πρίγκιπες
και τώρα δεν ξέρεις ποιο ξυλαράκι είναι το πιο κοντό.
Δεν ξέρεις σε ποιο δρόμο πρέπει να στρώσεις ροδοπέταλα.
Δεν ξέρεις σε ποιο σύννεφο να καθρεφτίσεις το είδωλό σου.
Σταμάτα να ανεβάζεις τη ψυχή σου στις τραμπάλες τις παιδικής σου ανάμνησης.
Σταμάτα να σκιαγραφείς το χαμόγελό σου στους υποθετικούς αγαπητικούς σου.
Πάρε μια βαθιά ανάσα κι ακολούθα με.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου